ฉันจำไม่ได้แล้วว่าผู้ใหญ่เค้าทะเลาะกันเพราะฉัน มันเรื่องอะไรนะ ไม่สิ ฉันจำได้ดีเลยล่ะ วันนั้นเป็นวันที่อากาศร้อนอบอ้าว พ่อนั่งบนเก้าอี้โยกริมระเบียง ในมือถือพัดไม้ไผ่สะบัดไหวๆ ข้างขาเก้าอี้โยกมีเบียร์สดเย็นๆวางอยู่ พ่อกำลังอารมณ์ดี ในตอนที่ฉันเห็นพ่อนั่งโยกตัวบนเก้าอี้โยกนั้นฉันกับแม่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล
แม่ : นั่งสบายใจจริงนะ
พักไม่ไผ่ของพ่อหยุดสะบัด เป็นสัญญาณว่าพ่อกำลังฟังคำที่แม่จะพูดต่อไป
แม่ : รู้บ้างไหมว่าลูกมันเป็นโรคห่าอะไรอารมณ์มันถึงได้แปลปรวนขนาดนี้
พ่อ : แล้วตกลงมันเป็นโรคห่าอะไรล่ะ
พ่อหยิบเบียร์เย็นๆขึ้นมาซดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คำหยาบเริ่มออกมาจากปากพ่อบ้างแล้ว
แม่ : มันเป็นโรคซึมเศร้า ไม่รู้จะเศร้าอะไรกันนักกันหนา ฉันต้องเข้าไปในห้องตรวจแล้วโดนหมอสวดยับ
แม่พูดเกินจริง ตอนนั้นหมอแค่เรียกแม่เข้าไปทำความเข้าใจกับโรคที่ฉันเป็น น้ำตาของฉันเอ่อคลอพร้อมจะร่วงลงมาเมื่อไหร่ก็ได้ ฉนรู้สึกเหมือนเป็นภาระให้พ่อกับแม่
พ่อ : แกเศร้าเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไปแก้ที่ต้นเหตุได้แกก็คงจะหายเศร้าใช่มั้ย
พ่อหันมาถามฉัน น้ำตาของฉันร่วงเผาะ แม่ผลักหลังฉันให้ไปเผชิญหน้ากับพ่อ
แม่ : เอ้า แกบอกพ่อแกไปสิว่ามันเกิดจากสารเหี้ยไรไม่รู้ในสมอง ให้พ่อมันเปิดกะโหลกแกแล้วเติมสารเข้าไปก็แล้วกัน
ฉันสะอื้นหนักเข้าไปใหญ่ เสียงร้องไห้ที่ฉันพยายามเก็บเงียบเอาไว้เริ่มดังขึ้นมา
แม่ : เศร้าอะไรอีกล่ะแก ร้องไห้อยู่นั่นแหละ คนที่ควรจะร้องเป็นฉันนี่ ฉันที่ต้องเสียค่ายา ค่ารักษา ค่าหมอ ค่าพยาบาล สารพัดค่าอะไรก็ไม่รู้
แม่เริ่มเปลี่ยนจากการด่าพ่อมาเป็นด่าฉัน ยิ่งแม่พูดมากขึ้นเท่าไหร่เสียงยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าประตู
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in