ฉันจำไม่ได้แล้วว่าทำไมฉันถึงเลิกกับเธอ เพราะเธอเห็นแก่ตัวหรือเปล่านะ ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันเป็นผู้รับฟังของเธอบ่อยและมากมายเพียงใด เวลาเธอจะบ่นเรื่องเพื่อน, เรื่องที่ทำงาน, เรื่องเพื่อนร่วมงาน หรือแม้กระทั่งเรื่องเจ้านาย ฉันก็ยินดีรับฟังเสมอ เราสองคนอยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละชั้น เพียงแค่เธอไลน์มาบอกว่า "ขึ้นมาหน่อย" แค่นั้น ไม่ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ฉันก็จะรีบหยุดทุกอย่างและขึ้นลิฟท์ไปรับฟังเธอบ่นทุกครั้ง แต่พอเป็นฉันบ้างที่ต้องการจะบ่นเพื่อระบายความเครียดบ้าง เธอกลับตัดบทฉันว่า "เอาน่าาาา ช่างมันๆ เปลี่ยนเรื่องๆ" นี่หรือคือสิ่งที่ฉันได้รับในฐานะที่เคยเป็นผู้ฟังที่ดีมาก่อน ฉันเป็นโรคซึมเศร้าฉันรู็ตัวเองดี บางครั้งเวลาฉันต้องการใครซักคนมาฟังฉันร้องไห้ (ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหน) ตัวเลือกนั้นก็เป็นเธอมาตลอด เพราะฉันไม่มีใคร แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ "อย่าร้องๆ เปลี่ยนเรื่องๆ" นี่น่ะหรอสิ่งที่คนเราควรจะพูดกับคนที่เป็นโรคซึมเศร้า แค่เธอห้ามคนที่อยู่ในสภาวะเศร้าให้หยุดร้อง แค่นั้นฉันก็รู้แล้วว่าเธอควรจะไปเข้าเรียนคลาสจิตเวชศาสตร์อย่างเข้มข้นเพียงใด จนวันหนึ่งที่ฉันยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง อาการเศร้าของฉันดีขึ้น (เพราะยาและหมอ) ฉันถึงหันกลับมาถามตัวเองว่า "ฉันต้องการเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ" "ฉันกำลังบั่นทอนจิตใจตัวเองอยู่รึเปล่า" "ฉันควรจะตัดสิ่งที่บั่นทอนจิตใจของฉันทิ้งไป และตัวเลือกแรกๆที่ฉันจะตัดนั่นก็คือเธอ ฉันบล็อกไลน์, เบอร์โทร, เพสบุ๊ค และทุกๆทางที่เธอพอจะติดต่อฉันได้ ฉันเลิกคุยกับเธอ เลิกพูดถึงเธอ แรกๆมันก็อาจจะยากอยู่ซักหน่อย แต่พอนานๆไป