ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันเคยโกรธเธอมากที่ฉันทำอะไรลงไป ทำไมเธอถึงทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน วันนั้นเป็นวันรับปริญญาของเธอ ฉันลงทุนบินจากเชียงใหม่ไปกรุงเทพเพื่อไปแสดงความยินดีกับเธอ เธอบอกฉันว่าให้ฉันเป็นตากล้องให้หน่อย เพราะไม่มีใครถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์มเป็นเลยซักคน แน่นอนว่าฉันตกปากรับคำ เพราะฉันเองก็ใช้กล้องฟิล์มเหมือนกัน แต่วันนั้นมันมีเหตุสุดวิสัย ฉันต้องนั่งเฝ้าของให้เพื่อนคนอื่นที่รับปริญญาเหมือนกัน และเฝ้าของให้’เธอ’ที่โต๊ะโรงอาหารของคณะ จะมห้ฉันทำยังไงได้ล่ะ ให้ฉันทิ้งของไปแล้วไปถ่ายรูปให้เธออย่างงั้นหรอ คนมาจากต่างที่ต่างถิ่นเป็นร้อยเป็นพัน เธอจะให้ฉันทิ้งของๆเธอปละเพื่อนเพื่อไปถ่ายรูปให้เธอเนี่ยนะ เธอต้องเข้าใจเหตุผลข้อนี้สิ ฉันคิดว่าคนที่จบจากมหาลัยนี้ได้ต้องฉลาดนะ หลังจากนั้นเธอมาทำบึ้งตึงใส่ฉัน เหมือนฉันทำอะไรผิด แล้วตกลงฉันทำอะไรผิดล่ะ การที่ฉันไม่ไปถ่ายรูปให้เธอน่ะหรอ ฉันจำได้นะว่าตอนฉันรับปริญญาเธอไม่แม้แต่จะมาร่วมแสดงความยินดีกับฉัน ฉันก็ไม่ว่าอะไร ออกจะเข้าใจด้วยซ้ำที่เธอต้องทำงาน และลางานมาไม่ได้ แต่เธอน่ะสิ เคยเข้าใจฉันบ้างมั้ย ทำไมตอนนั้นเธอทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน รูปที่เราถ่ายคู่กันวันนั้นมันจึงเป็นรูปที่เธอทำหน้าเอือมๆ ส่งนฉันยิ้มทั้งน้ำตา งันรับปริญญามีแค่หนเดียว แล้วรูปที่ได้มามันก็เป็นรูปนั้น ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงมัน จนเป็นเรื่องสนทนาประจำวงเหล้าไปเสียแล้ว ใครพูดคำว่ารับปริญญา น้ำตาของฉันมันก็ร่วงเผาะลงมาทุกครั้งไป นี่คือสิ่งที่เธอทำให้ฉันเป็น ขอบคุณสวรรค์ที่วันนี้ฉันตัดสินใจตัดเธอออกไปจากชีวิต คนที่ไม่ให้ความสำคัญกับฉัร ทำไมฉันต้องให้ความสำคัญกับเขาด้วยล่ะ เธอคิดว่ามันจริงมั้ย แต่ก็นะ