DAY 4 : SEVEN

Paring : Kang Daniel x Lai Kuanlin

หิวเมื่อไหร่ก็แวะมาเซเว่นอีเลฟเว่น

                ไลควานลินหิวจริงๆนะ สาบานได้  ถึงแม้ว่าควานลินจะไม่ใช่คนกินจุหรือหิวตลอดเวลาแบบยูซอนโฮ เพื่อนสนิทของเขา แต่ในเวลาตีหนึ่งครึ่ง แล้วเขายังไม่ได้นอนแบบนี้มันก็ต้องมีหิวกันบ้างแหละน่า ใครสั่งใครสอนให้อ่านหนังสือเตรียมสอบไฟนอลตอนดึกแบบนี้ล่ะ

                ‘หลินแกจำที่ฉันสั่งได้ใช่ปะ?’

                ‘เออจำได้ดิ’

                ‘ให้ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอวะ เผื่ออยากกินอะไรอีก’

                ‘ยูซอนโฮ อ่านหนังสือไปเถอะน่า’

                เรื่องอะไรที่ควานลินจะยอมให้เพื่อนที่พูดมากน่ารำคาญอย่างซอนโฮลงมาเซเว่นด้วยล่ะ ไม่มีทาง

                ควานลินหยิบขนมตามที่ซอนโฮได้รีเควสมาใส่ในตะกร้าสีส้ม คนตัวบางยกข้อมือเล็กขึ้นมาเพื่อดูเวลา ตอนนี้ ตีหนึ่งสี่สิบเอ็ด

                ทำไมยังไม่มาอีกนะ?

                ควานลินเดินวนอยู่ในเซเว่นราวกับว่ากำลังรอ ใคร บางคนอยู่ ถูกแล้ว เขากำลังรอ

                ตื๊อดื่อ…

                มาแล้ว

                คังแดเนียลมาแล้ว

                อย่างที่บอกควานลินไม่ใช่คนที่หิวตลอดเวลาอะไรแบบนั้น หิวน่ะมันก็ส่วนหนึ่ง แต่การได้ลงมาเซเว่นในตอนนี้ เวลานี้ มันเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจเอาไว้ เขาอยากเจอพี่แดเนียล

                ควานลินจำได้ครั้งแรกที่เขาได้เจอกับพี่แดเนียลก็ที่เซเว่นสาขานี้นี่แหละ เป็นเซเว่นหนึ่งเดียวในย่านหอพักของมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นควานลินไม่ได้ตั้งใจจะมาเซเว่นเลย แต่เพื่อนตัวดีอย่างซอนโฮอีกนั่นแหละที่ดันบ่นหิวและงอแงจะลงมาหาอะไรกินที่เซเว่นให้ได้

                พี่แดเนียลในตอนนั้นหัวยุ่งฟูเหมือนคนอดหลับอดนอน ก็คงไม่ได้นอนจริงๆแหละ พี่แดเนียลเป็นนักศึกษาคณะสถาปัตย์ฯ  หลังจากที่เจอกันครั้งแรกควานลินก็มักจะหาเรื่องลงมาเซเว่นอยู่บ่อยๆเพียงเพราะเพื่อจะได้เจอกับพี่แดเนียล  ไม่  ไม่สิ เขาหิวด้วย ไม่ได้อยากเจออย่างเดียว  เชื่อเถอะ

                “จีบกุ้ง 3 ครับ”  พี่แดเนียลกินแบบนี้เป็นประจำ

                “เวฟให้ด้วยครับ”  เกี๊ยวซ่าหมู

                ควานลินไม่อยากจะโม้แต่ควานลินจำได้หมดเลยแหละว่าพี่แดเนียลชอบกินอะไร พี่แดเนียลจะต้องหยิบอะไรบ้าง จำได้ทั้งหมดเลย ไม่ต้องคิดนานเดี๋ยวพี่แดเนียลจะต้องไปเปิดตู้แช่เย็นเพื่อหยิบชาเขียวน้ำผึ้งมะนาวออกมาหนึ่งขวด

                ถูกเผง!

                แต่

                พี่แดเนียลหยิบชาเขียวน้ำผึ้งมะนาวออกมาถึงสองขวด ไม่มีทางสิ ควานลินจำได้จริงๆนะ เอาไปให้ใครหรือเปล่า ? แฟน ? หรือพี่แดเนียลจะมีแฟน ควานลินสะบัดหัวให้กับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนที่จะหลบไปอีกด้านเพราะเดี๋ยวพี่แดเนียลจะต้องเดินมาที่ชั้นวางขนม ตรงที่ควานลินได้ยืนอยู่

                ปูไทย

                เลย์รสคลาสสิกแผ่นเรียบ

                เถ้าแก่น้อย

                โอเคครบ

                 แค่นี้แหละที่ควานลินต้องการควานลินไม่ได้หวังอะไร ไม่ได้หวังว่าจะได้คุยกับพี่แดเนียลเพราะอันที่จริงเราสองคนก็ไม่ได้รู้จักกันจะมีก็แต่ซอนโฮนั่นแหละที่รู้จักกับพี่แดเนียล ควานลินก็แค่หวังไปวันๆว่าจะได้เจอพี่แดเนียลที่เซเว่น

                ควานลินวางตะกร้าสีส้มเตรียมจะคิดเงิน พี่แดเนียลก็เช่นกัน ยืนอยู่ข้างๆแคชเชียร์ถัดไป

                “ลืมชามะนาวหรือเปล่าน้อง?” อยู่ๆพี่แดเนียลก็ถามควานลินขึ้นมา

                “เอ๋ ?”  ให้ตาย เขามัวแต่มองพี่แดเนียลจนลืมหยิบชามะนาวของตัวเอง

                “จะรับอะไรเพิ่มไหมคะ”  พนักงานพาร์ทไทม์ถาม

                “ไม่เป็นไรครับ คิดเงินได้เลย”

                ควานลินรู้สึกเขิน อืม ก็เขินนั่นแหละ เพราะเมื่อคิดเงิน จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ควานลินก็รีบเดินออกมาจากเซเว่นทันที  ก็เขาน่ะ เขินท่าทางและไอ้แววตาที่มีประกายวิบวับของพี่แดเนียลเหลือเกิน

                “น้อง”

                “น้องหลิน”

                พี่แดเนียลเรียกควานลิน…

                “ครับ?”

                “ทำไมคืนนี้ไม่กินชามะนาวล่ะ?”

                “หา?”  งงอ่ะแม่จ๋า หลินงง

                “ฮ่าๆ สงสัยเบื่อชามะนาว เอาชาเขียวน้ำผึ้งมะนาวไปลองบ้างละกัน”

                พี่แดเนียลเดินไปแล้ว แต่ควานลินยังคงยืนงง ส่วนในมือถือขวดชาเขียวน้ำผึ้งมะนาว.

                Words ; 773

#Novelber2017

#ffnvb