DAY 2 : REMOTE CONTROL

Paring : Lim Youngmin x Kim Jonghyun

          ทำลายสถิติแล้วนะ

ทะเลาะกัน

อิมยองมินและคิมจงฮยอนทะเลาะกันอีกแล้วถือว่าเป็นการทำสถิติครั้งใหม่อีกแล้วบันทึกเอาไว้ได้เลยเพราะสถิติที่แล้วเราทะเลาะกัน 12 ครั้งภายใน1 อาทิตย์ แต่ในรอบนี้เราทะเลาะกันทั้งหมด 16 ครั้งแล้วฟังดูมันอาจจะน้อย แต่นี่ไม่รวมเรื่องที่จงฮยอนงอนเล็กๆน้อยๆ ยองมินจะไม่นับรวม

การทะเลาะของเราสองคนนั้นจัดว่าเป็นอะไรที่รุนแรงอยู่พอสมควร เพราะคิมจงฮยอนน่ะ อารมณ์ร้อนเสียยิ่งกว่าอะไรเวลาที่เราทะเลาะกันยองมินไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของคนตัวเล็กได้ก็จะมีแต่เขาเองนี่แหละ ทีต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

‘ขอโทษนะเราคอนโทรลตัวเองไม่ได้ทุกทีเลย’

                จงฮยอนมักจะบอกแบบนี้กับยองมินทุกครั้งหลังจากที่สำนึกผิด แต่ก็นั่นแหละ เขาเข้าใจจงฮยอนยองมินกวาดตามองไปที่รอบห้องของเขากับจงฮยอนทุกพื้นที่ของห้องเต็มไปด้วยเศษซากความกระจัดกระจายของหมอน เสื้อผ้า หนังสือ แจกันกรอบรูป เรียกได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่จงฮยอนสามารถที่จะคว้ามาได้ในตอนนั้น อันเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาทะเลาะกับจงฮยอนจริงๆ

                ยองมินใช้เวลาในการเก็บข้าวของในห้องเกือบ20นาที เล่นเอาเสียเหงื่อไม่น้อย เห็นทีเขาควรที่จะเอาไอ้พวกแจกันโคมไฟ หรือแม้กระทั่งแก้วน้ำไปให้ห่างมือจงฮยอนเสียแล้วล่ะ แต่ก็นั่นแหละนะ เขาเชื่อว่าคนตัวเล็กสามารถที่จะตามไปคว้ามาเพื่อที่จะเหวี่ยงลงพื้นได้อยู่ดี

                จงฮยอนกลับมาแล้ว

                “ยองมิน เร--”

                “ไม่เป็นไร มาช่วยกันเก็บห้องสิ”

                จงฮยอนกำลังจ้องยองมินอยู่ ดูสิ คนตัวเล็กร้องไห้เสียด้วย ร่างสูงเอื้อมมือไปยีหัวคนตรงหน้าเสมือนเป็นการย้ำอีกครั้งว่า ไม่เป็นอะไรจริงๆ

                “ขอโทษจริงๆนะ”

                “มาช่วยกันเก็บเถอะน่า”

                จงฮยอนเอื้อมมือไปหยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศขึ้นมาพร้อมทั้งคว้าเอาฝาปิดช่องใส่ถ่านที่กระเด็นไปอีกด้านหนึ่ง

                “ยองมิน”

                “หืม?”

                “ไอ้รีโมทนี่” จงฮยอนชูรีโมทให้ยองมินดูเขาอยากให้ยองมินได้เห็นว่า สภาพตอนนี้มันไม่น่าจะใช้งานได้อีกแล้ว

                “เอาเทปกาวพันเหมือนเดิมนั่นแหละจงฮยอน” ยองมินพูดพร้อมทั้งยิ้มและส่งเทปกาวกับกรรไกรมาให้จงฮยอน

                “เปลี่ยนใหม่ก็ได้นี่นา...” จงฮยอนพึมพำอยู่คนเดียวเขาไม่ได้หวังว่าจะพูดเพื่อให้คนตัวสูงได้ยิน จงฮยอนพลิกซ้าย พลิกขวา เพื่อดูว่าไม่ว่ายังไงรีโมทนี่มันก็ไม่น่าใช้เอาเสียเลย

                “ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกน่า”

                จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่ยองมินพูด

                “เวลาจงฮยอนหยิบรีโมทนี่มาใช้จะได้รู้ไง ว่าทุกครั้งที่เราทะเลาะกันไอ้เจ้ารีโมทนี่แหละที่เป็นสิ่งแรกที่โดนจงฮยอนรังแก…”

                ให้ตายเถอะ ยองมินกำลังดุจงฮยอนอยู่แน่ๆแต่มีอย่างที่ไหนกำลังดุเขาแต่ก็ยิ้มให้เขา มันจะเกินไปแล้วนะ!

                “ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” จงฮยอนกำลังเบะปากอันนี้เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะเบะปากจริงๆ เขาไม่รู้ตัว

                “พอแล้วๆ”

                “อ๊า!! ดึงปากเราทำไม!!” ยองมินดูจะมีความสุขเหลือเกินที่ได้แกล้งจงฮยอนแต่จงฮยอนก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเวลายองมินเป็นแบบนี้มันก็ทำให้เขาเองก็มีความสุขไม่น้อยถือว่าจะยอมให้แกล้งก็แล้วกันนะ

                “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ไอ้เรื่องอารมณ์ร้อนของจงฮยอนน่ะ”

                “แต่มันแย่มากเลยนะ”

                “ถ้าจงฮยอนเป็นเหมือนน้ำร้อน งั้นเราจะเป็นน้ำเย็นให้ดีไหม?”

                “เป็นน้ำแข็งเลยได้ไหมยองมิน”

                “อืมๆ อยากให้เป็นอะไรก็เป็นทั้งนั้นแหละ แฟนขอก็จัดให้”

                “ใจดีจัง” ยองมินใจดีกับจงฮยอนเสมอ

                “แต่ว่านะจงฮยอน…”

                “หา.. อะไรเหรอ”

                “ทะเลาะกันเราไม่ว่านะแต่อย่าปารีโมทมาใส่หัวเราอีกนะ มันเจ็บ” 

words ; 745

• #Novelber2017

  #ffnvb