เล่มนี้เป็นเล่มจบภาคสี่ "ภาคม่านกาลที่คล้อยลง" โดยภาคต่อไปก็เป็นภาคสุดท้ายแล้ว เห็นจำนวนเล่มตอนนี้แล้วก็อดทึ่งไม่ได้จริงๆ นี่เราตามมาได้นานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เก่งจากอยากชาบูตัวเองสักสามหน

          พอดีว่าเพิ่งอ่านจบหมาดๆ ตอนแรกว่าจะไว้เขียนรีวิวพรุ่งนี้ แต่ก็มาคิดได้ว่า เอาน่า เขียนให้จบไปเถอะ จะได้ไม่ค้างคา ว่าแล้วก็ขอเล่าเลยแล้วกัน

          เล่มนี้เป็นเล่มต่อจากเล่มที่แล้วที่คิดว่าหลายคนน่าจะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับ เจ้าอารามเฉินโหม่ว บ้าง หลังจากที่เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นในฉางอัน การลุกฮือเล็กๆ น้อยๆ แต่รวมแล้วก็มหาศาล

          คนที่รับมือเจ้าอาราม ทั้ง หนิงเชวีย ศิษย์พี่ใหญ่หลี่มั่นมั่น และ ศิษย์พี่สามอวี๋เหลียน หรือก็คือ จั๊กจั่นยี่สิบสามวรรษหลินอู้ ต่างก็สะบักสะบอมไม่น้อย แต่สุดท้ายหนิงเชวียก็ ฟึ่บๆ พั่บๆ ฉับๆ (ขอใส่แค่ซาวนด์เอฟเฟ็คต์ ความจริงเป็นไงไปอ่านกันเอง) ทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นในครึ่งเล่มแรก เป็นฉากต่อสู้ที่แม้จะไม่ได้พึลึกพิลั่นเหมือนตอนมีมังกรโผล่มาในคราวก่อนแต่ก็นับได้ว่าอลังการพอดูทีเดียว

          ด้าน ศิษย์พี่รองจวินโม่ และศิษย์น้องในสถานศึกษาที่เหลือก็รับมือกับกองทัพที่รุกมาประชิดอย่างไม่ย่อท้อเช่นกัน แน่นอนว่าแม้จะจัดการให้อีกฝ่ายพิการบ้าง สาหัสบ้าง แต่ทางตัวเองก็ย่ำแย่ไม่น้อย

          ส่วนครึ่งเล่มหลังเป็นเหมือนการค่อยๆ เก็บกวาดและเรื่องราวในราชสำนัก เพราะอย่าลืมว่าในเหตุการณ์ใหญ่ครั้งนี้คล้ายหลายคนจะลืม องค์หญิงหลี่อวี๋ กับ ซย่าเทียน ไปแล้ว แต่ความจริงก็ยังมีเรื่องให้ฟาดฟันกันอยู่แถมยังต้องรับมือกับการเจรจาทั้งหลายที่ตามมาหลังสงครามอีกด้วย

          ในเล่มนี้หนิงเชวียได้เจอกับ เฉาเสี่ยวซู่ เสียที น่าแปลกที่แม้คู่นี้เจอหน้ากันไม่กี่หนไม่น่าจะเรียกได้ว่าสนิทกันแต่ถึงอย่างนั้นพวกมันก็สนิทกันอยู่ดี พอจะนึกภาพออกใช่มั้ย 555

          ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้น หลงชิ่ง เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผู้เขียนจะให้ตัวละครนี้ดำเนินต่อไปในแง่ไหน คือเหมือนหลังๆ มานี้เป็นซีนโง่ๆ ตลอดเลย ไม่อยากสปอยล์ เอาเป็นว่าไปอ่านเองแล้วจะเข้าใจว่าทำไมถึงวงวารตัวละครนี้เหลือเกิน เฮ้อ (เหนื่อยใจ ทั้งเล่มเอาแต่ขี่ม้าไปมา 555)

          อ้อ ในเล่มนี้ศิษย์พี่รองและหนิงเชวียมีลูกศิษย์กันแล้วนะ ถึงหนิงเชวียมันจะยังไม่ได้สั่งสอนเองแต่โยนให้ศิษย์พี่รองดูแลไปก่อนก็เหอะ ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะยังโผล่มาอีกมั้ย แต่ก็อยากเห็นซีนลูกศิษย์ตัวน้อยติดตามอาจารย์เหมือนกัน

          เรื่องเซอร์ไพรส์อยู่ตรงเกือบท้ายเล่ม เพราะหลังจากที่ได้ยินชื่อ ปีศาจสุรา และ คนขายเนื้อ มานาน ส่วนตัวเข้าใจว่าอาจจะไม่มีบทบาทอะไรมากกว่านั้นหรืออาจจะแม้กระทั่งเป็นแค่คนอายุนับพันปีที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก แต่ในท้ายเล่มนี้ปีศาจสุราโผล่มาแล้วแบบตัวเป็นๆ แถมมาหาหนิงเชวียเสียด้วย!

          เรื่องหวานๆ แบบไม่ต้องชิปสำหรับเล่มนี้คือมีคู่รักประกาศตกลงแต่งงานกันกลางสนามรบจบในสองบรรทัด (แหม่) แถมไอ้เราที่เข้าใจว่าเป็นฝ่ายหญิงที่ชอบฝ่ายชายก่อนมาตลอดกลับคิดผิด เพราะฝ่ายชายชอบฝ่ายหญิงก่อนซะงั้น เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะะะะ

          ส่วนเรื่องหวานๆ แบบต้องพยายามชิปก็คือเรือผีของชั้นอย่างศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่สามที่เล่มนี้เค้าผลัดกันอุ้ม (โชคดีที่ศิษย์พี่สามอยู่ในร่างผู้หญิง ไม่งั้นลุงอุ้มลุงคงดูพิลึกไม่เบา) แต่ไงก็ตามประโยคที่ขยี้ใจคนขี้ชิปในเล่มนี้ก็คือ "ศิษย์พี่ ปกติแล้วตอนอยู่ที่ภูเขาหลังสถานศึกษาไม่เคยรู้สึกว่าท่านสูงใหญ่ขนาดนี้เลย" โอเค ตายเลย ตายตรงนี้แหละ

          เข้าสู่โหมดจริงจังนิดก่อนจาก คือปกตินิยายเรื่องนี้แบ่งเป็นภาคๆ ใช่มั้ยล่ะ แล้วท้ายเล่มของเล่มจบภาคมันจะอิมแพ็คมากบอกไม่ถูก แต่มันเป็นการทิ้งท้ายแบบยิ่งใหญ่ชวนติดตามอะไรทำนองนั้น แต่ออกจะผิดหวังที่เล่มนี้ที่เป็นเล่มจบภาคมันดูเรียบๆ งงๆ เหมือนตัดจบตอนเตรียมขึ้นตอนใหม่เฉยๆ อ่ะ ความจริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เสียดายเบาๆ ไม่รู้คนอื่นคิดยังไง

          Best Quote: "ที่ผ่านมาข้าคิดว่าสองประโยคนี้ไม่ถูกต้องนัก เพราะแม้ฟ้าไม่ยอมรับข้า ข้าก็จะอยู่ต่อ ถ้าฟ้าสารเลวไม่ยอมให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปจริงๆ เช่นนั้นข้าก็ไม่อาจละเว้นมัน" สุดท้ายเอ่ยว่า "อย่างน้อยก็ไม่ให้มันได้อยู่อย่างเป็นสุขนัก"

          Note: แต่ชอบกิมมิคปกเล่มนี้ไม่หยอกนะ นิ้วเจ้าอารามชี้ไปที่โลโก้เอ็นเธอร์ด้วย มีความขายของเก่งงงง