เล่มนี้มีเนื้อหาเจ้มจ้นมากกว่าเล่มแรกอยู่บ้างเพราะเริ่มมีเรื่องการชิงไหวชิงพริบเข้ามาเกี่ยวแล้ว เอาตามตรงถ้าเห็นปกไต้หวันจะพอเดาได้แล้วว่าเส้นเรื่องเป็นยังไง 5555

          สำหรับในเล่มนี้ อี๋อวี้ ที่อายุได้สิบสองสิบสามปีได้ติดตามพี่ชายทั้งสองอย่าง หลูจื้อ และ หลูจวิ้น ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของ องค์หญิงเกาหยาง ตัวปัญหาหมายเลขหนึ่งที่ผู้เขียนใส่มา และแน่นอนว่าต้องมีเรื่องมีราวเกิดขึ้น

          ต้องบอกก่อนว่าองค์หญิงคนนี้ทำท่าเหมือนชอบพี่ใหญ่ของนางเอก แต่ก็แปลกใจนิดหน่อยว่าถ้าชอบแล้วทำไมต้องเกลียดนางเอกด้วย บางทีอาจเพราะไม่พอใจที่หลูจวิ้นอะไรๆ ก็ชอบบอกว่าน้องสาวตัวเองดีที่สุดล่ะมั้ง

          เข้าเรื่อง...ในงานเลี้ยงองค์หญิงคนนี้เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กบ้านนอกเลยอยากทำให้ขายหน้า สั่งให้อี๋อวี้เขียนกลอนบทหนึ่ง แต่นางเอกเราก็ตามสไตล์ ขอยืมบทกวีของกวีชื่อดังในอดีตมาใช้ ทำให้ได้รับเสียงชื่นชมไปทั่วงาน แต่องค์หญิงยังไม่พอใจ อาศัยตอนหลูจื้อไม่อยู่ และหลูจวิ้นเมาหลับ ยัดเยียดข้อหาหมิ่นเบื้องสูงให้อย่างงงๆ พอเหตุการณ์กำลังชุลมุนกลับมีคนยื่นมือมาขวางเสียก่อน

          คนคนนั้นคือ หลี่ไท่ องค์ชายสี่ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันผู้มีนัยน์ตาสีมรกต หรือก็คือ คุณชายฉาง จากในเล่มก่อน ที่หลายปีมานี้แม้จะไปมาหาสู่กับคนในเรือนพักนอกวังของ ‘ผู้มีพระคุณ’ คนนี้บ้าง แต่อี๋อวี้กลับไม่เคยได้เจอหน้าอีกฝ่าย แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นองค์ชาย

          หลี่ไท่คนนี้ก็คงเป็นพระเอกแน่นอนแล้ว แถมเป็นพระเอกประเภทเย็นชา พูดจาแทบจะนับคำได้ คนอ่านเศร้าใจเหลือเกิน อยากจะจับตัวมาเขย่าๆ แล้วตะโกนใส่ว่า "ขอโมเม้นต์หน่อยโว้ยคุณพระเอก!" 555

          กลั่นแกล้งอีกฝ่ายไม่สำเร็จว่าน่าเจ็บใจแล้ว ไม่นานองค์หญิงเกาหยางถูกฮ่องเต้กักบริเวณ น่าจะเพราะฝีมือของหลี่ไท่ที่ช่วยแก้แค้นคืนให้นี่แหละ

          แต่ตัวปัญหาหมายเลขหนึ่งจากไปใช่ว่าจะไม่มีตัวปัญหาหมายเลขสองหรือสามตามมา เพราะจากบทกลอนและตัวอักษรในวันนั้นของอี๋อวี้ทำให้นางได้รับเชิญให้เข้าเรียนในสำนักศึกษาเดียวกับหลูจื้อ แน่นอนว่าต้องพบเจอกับคุณหนูทั้งหลายตามประสาทำให้เกิดการประชันฟาดฟันกระทบกระทั่งอวดโอ่กันไปตามเรื่อง

          ในเล่มนี้เรื่องครอบครัวของอี๋อวี้เป็นที่กระจ่างแล้ว ทั้งเรื่องที่ว่าบิดาตัวเองเป็นใคร ทำไมมารดาต้องพาลูกๆ ระหกระเหินไปอยู่ชนบท แถมได้เจอท่านตาที่น่าเกรงขามอีกต่างหาก แต่เอาเป็นว่าตรงนี้จะไม่เล่าแล้วกันว่าเป็นไงมาไง

          เนื้อหาช่วงหลังคือการพยายามหาทางให้เป็นที่ประจักษ์ในสายตาฮ่องเต้ของหลูจื้อ พี่ใหญ่ของอี๋อวี้ สำหรับเล่มนี้บทหลูจื้อมาเยอะมาก บทน้องรองออกมาแค่ไม่กี่หน แต่เราจะได้ทำความรู้จักกันว่าจริงๆ แล้วเจ้าเด็กคนนี้เป็นเจ้าจิ้งจอกน้อยแถมในอนาคตมีแววจะเป็นขุนนางที่มีความคิดลึกล้ำคนหนึ่งแน่นอน

          โดยความพยายามของหลูจื้อนั้นชะงักงั้นเพราะตัวปัญหาทั้งหลาย แต่โชคดีที่มีอี๋อวี้ช่วยอยู่ด้านหลัง ทำให้อี๋อวี้เองก็เป็นที่ชื่นชมของฮ่องเต้ไม่น้อย แต่เพราะแบบนี้ก็เลยมีคนอิจฉา ตัวปัญหาทั้งหลายก็ยังก่อเรื่องไม่หยุด เกิดเหตุให้อี๋อวี้ต้องพักรักษาตัวที่บ้านสักระยะในช่วงท้ายเล่ม ซึ่งนางก็หมายมาดไว้ว่า ฮึ รอกลับไปเรียนก่อนเถิด นังตัวปัญหา ชั้นจะจัดการแกแบบทบต้นทบดอกให้ดู!

          ถือว่าเล่มนี้จบแบบไม่ได้ค้างอะไร สามารถรออ่านเล่มต่อไปไหว แต่ไม่รู้ว่าจะยังจำชื่อตัวละครได้หรือเปล่าเพราะเล่มนี้ตัวละครใหม่โผล่มาเพียบ! อ่านไปอ่านมายังแอบมึนๆ อยู่ไม่น้อย

          หลายคนคงคิดว่าแล้วพระเอกล่ะ? ไม่มีบทพระเอกแล้วเหรอ? มีจ้ะ เล่มนี้มีบทพระเอก แม้จะยังค่าตัวแพงอยู่บ้าง ออกมาแบบนิดๆ หน่อยๆ ได้พูดกับนางเอกแทบจะนับคำได้ แต่ก็ยื่นมือเข้ามาจัดการปัญหาให้นางเอกจนถูกซุบซิบนินทาเป็นที่อิจฉาเหมือนกัน

          นางเอกโดนตัวปัญหากลั่นแกล้งเตรียมให้คนชักดาบใส่...พระเอกมาช่วย นางเอกโดนตัวปัญหาวางกับดักจับไปขัง...พระเอกมาช่วย นางเอกอยู่ดีๆ อยู่ว่างๆ...พระเอกมาช่วย เอ๊ย! มาวางแผนเรียกตัวไปคุยด้วยสักคำสองคำ กระทั่งหลูจื้อยังเริ่มจับเค้าบางอย่างได้ แต่พระเอกของเราก็ยังไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาให้คนอ่านอย่างเราแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์นัก (ว่าหลงรักเข้าแล้ว ฮิ้ววว / น้องเพิ่งสิบสองสิบสาม! ตีมือ!) หวังว่าเล่มสามจะสาดโมเม้นต์ให้มากขึ้น แหะๆ

          อ้อ เห็นเค้าพระรองโผล่มาแล้ว ความจริงก็เริ่มเห็นๆ ตั้งแต่เล่มแรกแล้วล่ะ จะว่าไงดี มีเรดาร์จับได้ล่ะมั้ง ยังไงหวังว่าค่าตัวพระเอกจะเพิ่มมากขึ้น เล่มหน้าขอโผล่มาเยอะๆ มาคุยเยอะๆ หน่อยล่ะกัน