.

.

.

.

.

.

.

.

.

ไม่รู้ว่าที่บอกไม่ได้เพรามันยิ่งพูดยิ่งตอกย้ำตัวเองจนไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องของตัวเองหรือไม่คิดที่จะอยากบอกกันแน่

หลายคนในสังคมเล็กๆหรือใหญ่ก็ตามต้องยอมรับว่ามีอีกหลายคนที่เราเห็นเขาเดินผ่านไปผ่านมา สวนกัน ท่ามกลางผู้คนที่เดินพลุกพล่านเราเห็นจากภายนอก บุคลิกเขาเป็นอย่างนี้ อย่างนั้น แต่เราไม่รู้หรอกว่าภายในของเขาแท้จริงเป็นเช่นไรบ้าง 

เพราะคนมันมีหลายประเภททั้ง ทำตัวร่าเริงแต่ภายในเศร้า บางคนเศร้าทั้งที่แสดงออกทั้งนอกและข้างใน     เห็นผุ้คนเหล่านี้แล้วก้ย้อนดุตัวเอง 555555555 เราเป้นคนแบบไหนกันนะ  

แต่ถ้าถามตรงๆ ก้เป้นคนประเภทที่คิดว่าไม่มีอะไรแต่จริงๆมีหละมั้ง เหมือนบางเรื่องก้ปรึกษาคนอื่นได้นะ แต่ไม่ทำ 5555 งงม้ะ เหมือนเลือกที่เก้บไว้คนเดียว 55555

 จริงๆมันเป้นความรู้สึกที่แบบว่าไม่อยากเล่า มากกว่า แต่ถ้ามองในอีกมุมนึงการเล่าหรือปรึกษาปัญหาให้ใครสักคนมันเป้นเรื่องที่ดีมากเลยนะ แต่ใช่ฉันก็พยายามมันอยู่ 

ชอบที่จะแบกความเครียดของตัวเองขึ้นมาจากการคิดมากในความคิดของตัวเอง 

แล้วก้มานั่งเครียดอยู่คนเดียว ซึ่งมันโอเครหรออว่ะ เคยถามตัวเองหลายครั้งเหมือนจะดีขึ้นนะ แต่ไม่ 

แต่ก้คิดว่าสักวันไอ้โรคคิดมากเนี่ยแหละจะตายจากไปสักที