เราทุกคนก็ต่างเกิดมาบนโลกเดียวกันคือโลกมนุษย์

แต่สิ่งที่แต่ละคนพบเจอมันช่างต่างกันเหลือเกิน

แต่เราทุกคนคงมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือความรู้สึก 

รู้สึกรัก รู้สึกเกียจ รู้สึกเศร้า รู้สึกผิดหวัง 

ซึ่งมันก็คงมาพร้อมกับความกับความทรงจำที่จะนำพาความรู้สึกเหล่านั้นออกมาจากก้นลึกของหัวใจทำให้เรามีปฏิกิริยาที่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว หรือเราเรียกปฏิกิริยานี้ว่า ความเศร้า

ซึ่งความเศร้านั่นแหละเป็นสิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดในชีวิต พยายามหลีกแค่ไหนก็เหมือนบูมเมอแรง

คงเหมือนสุภาษิตที่เขาว่า เกียจอะไรจะได้สิ่งนั้นหรือป่าวนะ 

ฉันเคยคิดนะว่าถ้าเลือกได้อยากเป็น คนที่ไร้สติ หรือคนบ้า   

เพราะอย่าน้อยก็คงไม่ต้องมาคิดอะไรที่บั่นทอนจิตใจเราขนาดนี้ 

แต่ถ้าเลือกได้จริงๆก้อยากเป็นคนที่ไม่อยากที่จะจดจำอะไรได้เลย 

แต่ถ้ามันเป็นแบบนั้น 

เราก็คงลืมความสุขบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกดีทิ้งไป

 ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกแย่แบบนี้ ณ ตอนนี้

ไม่อยากที่จะต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเวลาเมทอยู่

ไม่อยากที่จะต้องเป็นคนคิดมากอะไรขนาดนี้

ไม่อยากเป็นคนที่จะต้องคิดอะไรซ้ำแล้วซ้ำอีก

ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้นที่ทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ 

เหมือนเป็นคนจมปักกับชีวิต ซึ่งไม่รู้ว่าจะจมปักอะไรนักหนา 

แต่สิ่งที่ฉันเลือกทำได้ตอนนี้ คือการปล่อยวางจริงๆและจริงๆเพราะไม่รู้จะทำไงกับความคิดของตัวเองได้

ได้แต่บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร ยังไงทุกคนก็คงต้องเจอกับปัญหาหรือความรู้สึกแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ 

ฉันคิดแบบนั้น ซึ่งคงไม่ต่างอะไรกับการที่หลอกตัวเองสักเท่าไหร่แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้ และคงหวังว่าทุกอย่างมันคงผ่านไป ( มั้ง ) และก็คงหาอะไรที่มันผ่อนคลายทำ และมันทำให้ลืมความรู้สึกตอนนั้นได้ไปชั่วขณะ แต่ก็ยังดีนะ 

ซึ่งแน่นอนฉันยังหวังว่ามันคงเป็นช่วงความรู้สึกในชั่วขณะนึงแหละมั้ง ที่ทำให้รู้สึกอะไรแบบนี้ แต่ช่างเถอะ เวลาก็คงช่วยเราได้ในสักวันไม่ช้าก็เร็ว ฉันเชื่อ