"เมื่อเรา “เงินเราหาย...ตั้งแต่ต้นเดือน” เราต้องใช้เงินวันละ ร้อยแปดสิบบาทต่อวัน"

HIGHLIGHTS

-        เพื่อนชวนไปเดินตลาดช่วงเที่ยง 

-        ฝนตกไม่ทันรถไฟฟรี ช่วงเย็นแล้วทำไงต่อทีนี้

-        วิธีอดใจไว้ก่อนของ WE HELLO  

__________________________________________________________________________________________

             (ตามอ่านวันแรกได้ที่ เดินทางไปทำงานด้วยเงิน 16 บาท) หลังผ่าน 1 วันอย่างมามาดๆ เงิน ร้อยแปดสิบบาท พอใช้ แถมเหลือติดตัวจากเมื่อวานสี่สิบบาทด้วยนะรวมเป็นเงินตอนนี้ “สองร้อยบาทถ้วน” เข้าสู่วันที่สามการเดินทางช่วงเช้าเราจับทางได้แล้ว เหมือนดูว่าจะไม่มีอะไรให้หนักใจต้องมาเสียเงินเสียทอง แต (แต่ ) แต้ แต๊ แต๋  คงไม่ใช่สำหรับเราเพราะทุกๆ วันมักจะมีเรื่องให้เราแก้ปัญญาอยู่เสมอ และตอนนี้ก็เหมือนกัน ขอตั้งชื่อตอนว่า “ทำไมถึงทำกับฉันได้” มาดูเรื่องสั้นกับคนเงินน้อยกัน เริ่ม Scene 1..Take 1 “เพื่อนชวนไปตลาด”  5 4 3 2 1…

            ณ ออฟฟิศ เข็มวินาทีค่อยๆ นับถอยหลังอย่างช้าๆ ...57 58 59 ขณะนี้เวลา 12.00 ได้เวลาพักรับประทานอาหาร อารมณ์ของพนักงานออฟฟิศเปลี่ยนไปได้ทันตาทุกคนพร้อมใจลุกขึ้นพร้อมกัน พร้อมโยนคำถามแล้วต่างมองหน้า “กินอะไรกันดี” (ขอ Flash Black ย้อนความก่อนนะ พนักงานทีนี้เป็นวัยพึ่งจบใหม่ ไม่มีใครหอข้าวมาทานออฟิศ เที่ยงจะออกไปซื้อหน้าปากซอย ทำเป็นกิจวัติประจำไม่แตกแถวไปไหน) มาต่อ...

                  เรา : ก็ร้าน แกงราดข้าวประจำแหละ(ในใจคิดเพราะถูกสุดแล้วราคา สามสิบห้ า- สี่สิบบาท)

กล้องแพนไปหาเพื่อนอีกคน

แนน(นามสมมุติ) : อืมตามนั้น...(อารมณ์ตามเพื่อน)

               ออย(นามสมมุติ) : เงินเดือนออกทั้งทีลองหาอะไรใหม่ๆ กิน++  เบื่อร้านป้าแล้วอะ (ร้อยวันสามพันล้านล้านปี ไม่เคยพูดแปบนี้ คุณพี่มาอารมณ์ราเริงคนมีเงินเลยนะ)

                   เรา : ….

            นัท(นามสมมุติ) : ไปตลาดนัด มศว. กันดีไหมวันนี้วันอังคาร มีของกินเยอะเลยนะ (เดี่ยวๆ อารมณ์ไหน แล้วตลาด มศว. มีด้วยเหรอ แล้วไปยังไง ทันเข้างานไหม เรากำลังพูดค้าน+++)

                  ออย : ดีๆ ไปๆ นัทรู้ทางใช่ปะ

                  แนน : อืม ตามนั้น...(อารมณ์ตามเพื่อน)

สายตาเพื่อนมองมาคงคิดว่า 

“ไปไหม เพื่อนไปกันหมดนะอย่ามาเป็นแกะดำนะ”

                  เรา : อะๆ ไปก็ไป

            ครบกระบวนการ มุ่งหน้าออกเดินทาง แต่ “หยุดภาพก่อนนะ ขอคำนวนเงินเหลือในกระเป๋าตอนนี้ เมื่อเช้าจ่ายค่าเดินทางไปสิบหกบาท ทานขาวไป สามสิบห้าบาท ยอดเงินคงเหลือ หนึ่งร้อยห้าสิบสี่บาท) มาต่อ...ภาพตัดมาที่เราและเพื่อนๆกำลังเดินไปหน้าปากซอย

                  นัท : ขึ้นวินไปกันนะ สิบบาท ขากลับก็ สิบบาท

                  เรา : :(....

                  แนน : อืม ตามนั้น...

         เหอะ ความเจ็บปวดกับค่าเดินทางไปกลับ ยี่สิบบาท บอกกับตัวเองไม่เป็นไรยังไหว...วินจอดถึงประตู มศว. หลังตึกแกรมมี่ แล้วออกแรงเดินไปตลาด ประมาณหนึ่งร้อยเมตร แต่เราไม่เคยมานึกภาพไม่ออกว่า ตลาดในมหาลัย หน้าตาเป็นอย่างไร คงเป็นตลาดของนักศึกษาขายอาหารการกิน คงไม่เยอะแหละ แต (แต่ ) แต้ แต๊ แต๋  ไม่ใช่อย่างที่คิด เพราะที่นี้คือโครตตลาดนัดใจกลางเมืองสำหรับมนุษย์เงินเดือนมีของขายทุกอย่าง

            นัท ในฐาแนะ เอ้ยฐานะ คนคุ้นเคยแถวนี้ นัทถือเป็นไกด์แนะนำตลาด "ตรงโซนอาหาร โซนเสื้อผ้า โซนผลไม้ และโซนอาหาร ฯลฯ"  หนึ่งรอบเสร็จ ส่วนเราก็ตื่นตากับอาหารโครตหลากหลาย “อารมณ์ตอนนี้นะเหรอโครตอยากกินทุกอยาก!!!! ผู้อ่านยังไม่เห็นภาพ เราขอยกตัวอย่างอาหารที่เราเห็นแต่มีเงินร้อยกว่าบาททันทรมานมากแค่ไหน” มาดูกัน

                                                        ขอบคุณภาพ : 17เมนู-ตลาดนัดมศว 

         “ทำไมถึงทำกับฉันได้” เดินตลาดครั้งนี้เหมือนโดนอาหารตบกะโหลกเรียกสติว่า “ควรดูแลเงินทองดีๆนะ ” จบ.

         ได้เวลา "ช็อป" เราและเพื่อนต่างแยกย้ายไปร้านที่อยากซื้อ (อารมณ์เพื่อนๆ เสร็จแน่จะกินให้หมดทุกร้านเลย) ส่วนเรานะเหรอ ขอดูข้าวที่ถูกปาก และราคาถูกก็พอ.. เดินวนแล้ววนอีก จนเพื่อนซื้อกันเต็มไม้เต็มมือ จิตสื่อสารเพื่อนๆ ส่งมาถึงจิตเราว่า “ตกลงจะกินอะไรฮะ..ดูพวกฉัน ข้าวยำไก่แซบ หมูย่าง กุยช่าย ผักสลัด ลูกชิ้นทอด หมูแดดเดียว ยำมาม่า ฯลฯ” โปรดดึงสติกลับมา เอารีบซื้อ ซึ่งเรานะเหรอ “บะหมี่เป็ดย่างแล้วนะน่าจะถูกปาก และถูกด้วย”

                  เรา : บะหมีเป็ด หนึ่งกล่องครับ

                  พ่อค้า : (จับกล่องใส่ถุง พร้อมเสริฟ).. สี่สิบห้าบาทครับ

                  เรา : (หน้าชา...กล่องอย่างกับใส่ขนมซูชิ ห้าชิ้น)...เราก็ได้แต่ตอบว่า "ครับ"

         เหอะ ผิดหวังกับอาหารที่ได้มา และไหนๆ (อารมณ์ตอนนี้เหมือนฟังเพลงฟังก์ร็อก และพร้อมเสียเงินได้ทุกเมือ)  ทำกับเราแบบนี้ใช่ไหม ...อารมณ์หิวก็มา.. มองเพื่อนมีอาหารหลายอย่างก็มา... ส่วนเราบะหมี่เป็ดย่างกล่องเดียว จะพออะไร ขอจัดอีกสักอย่างให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเงินหมดช่างแม่ง พรุ่งนี้ค่อยประหยัดก็ได้!!! ภาพตัดมาที่...

                 เรา : ลูกชิ้น สองไม้ครับ

                 แม่ค้า : …(สองไม้เองเหรอ) ยี่สิบบาทค่ะ

                 เรา : ครับ

         เป็นไงละพอใจยัง บะหมี่หนึ่ง ลูกชิ้นสองไม้ สองอย่างพอ ส่วนเพื่อนๆ นะเหรอ ผลาญเงินหมดคนละร้อยกว่าบาท ฮ่า ฮ่า ฮ่า (เป็นเรามีเงินก็ซื้อ แต่ตอนนี้สติต้องมานะ ไม่อย่างนั้นเราจะมีชีวิตไม่ถึงสิ้นเดือนแน่) กลับออฟิศกัน...สรุปความเจ็บปวดรวมเป็นเงิน “แปดสิบห้าบาท” ยอดเงินคงเหลือหกสิบสี่บาท จบ.

        หกสิบสี่บาท คิดแล้วก็พอนะ เดินไปขึ้นรถไฟฟรี ค่าเดินทางไม่เสีย เก็บไว้ซื้อข้าวแถมเหลือเก็บด้วยนะ  แต (แต่ ) แต้แต๊ แต๋   ใม่ใช่สำหรับเราเพราะ โชคชะตาสั่งให้เราต้องสู้และแก้ปัญหาเฉพาะหน้าต่อไป เหตุการณ์มีอยู่ว่า “ฤดูไม่เป็นใจ”  ฝนตก ฝนตก ฝนตก และฝนตก แล้วเราจะเดินไปยังดีละทีนี้ รอฝนหยุดนะเหรอ ก็ไม่ทันรถไฟฟรีอยู่ดี ก็ได้แต่ทำใจ จ่ายค่าเดินทาง สามสิบเอ็ดบาท จาก MRT ต่อ Airport Link เศร้า มีเงินเหลือซื้อข้าว “สามสิบสามบาท” จบ 

สรุป ยอดเงินคงเหลือ สามบาท 

          ขอบคุณเงิน 20 บาท ของเมื่อวาน ช่วยต่อชีวิตเราวันนี้ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เลือกเวลาไปตลาดได้ถูกเวลา "เหอะ" และขอบคุณตัวเองที่ห้ามใจไม่ตบะแตก "อยู่แบบไม่มีอะไร ทำให้ชีวิตดูมีสีสัน" เจอกันพรุ่งนี้นะผู้อ่านทุกท่าน

ติดตาม วีดีโอได้ คลิก