ตอน ม.ปลาย เป็นช่วงที่ได้ออกมาใช้ชีวิตเองครั้งแรก ดูแลตัวเอง, จัดการค่าใช้จ่าย และต้องทำสิ่งที่ไม่ถนัดเลยนั่นคือพวกงานบ้านต่างๆ (กระโปรงนักเรียนรีดยากสัส) ความอิสระมันพิเศษถึงขั้นที่สามารถยอมแลกกับความสบายที่อยู่ที่บ้าน แล้วหันมาจัดการสิ่งเหล่านั้นด้วยตัวเอง 

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรามักจะพยายามหาอะไรให้ตัวเองทำเสมอ โดยจะใช้ความอยากรู้และความสงสัยเป็นตัวตั้ง 

ลองไปเป็นเด็กเสริฟ, แคชเชียร์งานหนังสือ, พนักงานจัดสลัด, Receptionist, บาริสต้า, พนักงานร้านน้ำมะม่วงปั่น, สตาฟร้านเหล้า, พนักงานคาเฟ่เล็กๆ, คีย์ข้อมูล, สตาฟงานอีเว้นท์ รวมถึงไปลองเป็นพนักงานแพ็คสินค้าในโรงงาน โดยจะรับงานแบบฟรีแลนซ์คือสมมุติงานจัดสลัดเค้าจ้างให้ทำ 7 วัน พอทำเสร็จเราก็ไปหาอย่างอื่นทำต่อ ไปเป็นเด็กเสริฟร้านนี้ 3 วัน ร้านโน้น 5 วัน ร้านโน่นนนน 8 วัน อะไรประมาณนั้น ส่วนพนักงานต้อนรับกับบาริสต้า อันนี้ทำเป็น full-time นอกจากนี้ก็ยังมีกิจกรรมเสริมอื่นๆอย่างพวกงานอาสา หรืองานชมรมตอนมหาลัย 

ตอนช่วงปี 4 ก็ยังดั้นด้นหาที่ฝึกงาน ทั้งๆที่เอกอิ้งไม่มีฝึกงาน (ยกเว้นพวก osp) คือเราสามารถเรียนไปเรื่อยๆจนจบได้ แต่การไม่มีอะไรให้ทำมันน่าเบื่อ เลยไปสมัครฝึกงานอยู่เดือนกว่าๆ (เจ้านายสุดยอด(แย่)มากกกกกกก)

มาถึงตอนนี้ ลองคิดเล่นๆว่าถ้าไม่มีโควิด เราจะเป็นยังไง ใช้ชีวิตแบบไหน เรามีคำตอบที่มั่นใจประมาณนึงว่าถ้าโลกยังดำเนินไปตามปกติ เราคงจะ 'ตื่นเต้น' กับการได้ออกไปเผชิญโลก ขยับสเตจชีวิตขึ้นไปอีกหนึ่งขั้น ได้ลองและเจออะไรที่หลากหลายมากขึ้น

ชีวิตไม่เคยยากถึงขั้นที่เรารับมือไม่ได้เลย คือมันก็มีดีมีแย่มียากมีง่ายสลับกันไป แล้วการมีอะไรให้ทำมันสนุกซะจนอยากใช้ชีวิตไปสัก 100 ปี //ตัดภาพกลับมาดูตัวเองตอนนี้ ... อืมม ... สภาพพพพ