โดย เปรี้ยวจิ้มเกลือ

นิสิตชั้นปีที่ 4 เอกภาษาไทย โทภาษาอังกฤษ อักษรฯ จุฬาฯ

ผลงานลำดับที่ 8 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น"  อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่  http://minimore.com/b/F5RyR/1

ครั้งหนึ่ง ผู้คนต่างพากันประณามว่าฉันคือ ”รอยบากอันหน้าเกลียดบนใบหน้าของปารีส” ฉันเดาว่าพวกเขาจะไม่มีทางพูดเช่นนั้นออกมา หากรู้ว่าฉันเองก็มีความรู้สึก มีหัวใจไม่ต่างจากมนุษย์คนไหนๆ

https://static.pexels.com/photos/739407/pexels-photo-739407.jpeg

หมุดกว่าสองล้านตัว โครงเหล็กน้ำหนักเจ็ดพันตันและความสูงเท่าตึกระฟ้า 81 ชั้น คือร่างทางกายภาพของฉันส่วนจิตวิญญาณและความอ่อนช้อยของฝีมือช่างที่บรรจงสร้างฉันขึ้นมาคือลมหายใจที่สลักเสลาอยู่ในร่างนั้นอีกทีหนึ่ง เดิมทีเดียว ฉันไม่ใคร่จะพอใจในรูปลักษณ์ขอตัวเองสักเท่าไหร่นายช่างใหญ่เขียนแบบให้ปลายยอดของฉันเว้าแหลมคล้ายกำลังง้างคันธนูหากมองจากฐานหอคอยขึ้นไปยังส่วนยอดสุดจะดูละม้ายคล้ายลึงค์ –นั่นแหละคือส่วนที่ฉันไม่ชอบ คล้ายว่าช่างจะสร้างฉันขึ้นมาเพื่อขืนใจให้ฉันเสพสมกับท้องฟ้าก็ไม่ผิดนักแต่ไม่ว่าจะหอคอยหรือตึกสูงที่ใดในโลกก็ล้วนดูคล้ายลึงค์ไปหมด ไม่ว่าจะหอเอนปิซาโตเกียวทาวเวอร์ หรือแม้แต่วัดอรุณก็เถอะ 

ในช่วงแรกที่ฉันสร้างเสร็จและตั้งตระหง่านเป็นหอคอยประจำเมืองอย่างเต็มภาคภูมิชาวเมืองพากันก่นด่าในรูปลักษณ์ของฉันที่เป็นเพียงโครงเหล็กเปลือยๆ เหมือนยังสร้างไม่เสร็จดี(ทั้งที่ในตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองดูโมเดิร์นที่สุดในหมู่หอคอยร่วมยุคเดียวกันแท้ๆ)นายกเทศบาลซึ่งเป็นคู่กัดกับนายช่างใหญ่ขนานนามฉันว่าเป็นรอยบากบนในหน้าของปารีสที่ไม่มีใครต้องการคำวิจารณ์อันแสนเศร้านั้นกัดกร่อนตัวฉัน ย้อมให้ภายในใจฉันเศร้าหมองความเจ็บปวดบาดลึกลงไปกว่าชั้นหินแข็งซึ่งเป็นส่วนลึกที่สุดยามลงคานเมื่อแรกสร้างเสียอีกไม่เพียงแต่รูปโฉมอันล้ำสมัยที่คนหัวเก่าครึยากจะรับไหว แต่ปัญหายังอยู่ที่สถานที่ตั้งของฉันซึ่งคนส่วนใหญ่เห็นว่าผิดที่ผิดทางเพราะริมแม่น้ำแซนเป็นหนึ่งในย่านพักผ่อนหย่อนใจที่ได้ชื่อว่ารื่นรมย์ที่สุดแห่งหนึ่งของปารีสการมีหอคอยรูปทรงประหลาดมาตั้งอยู่กลางสวนสงบใจกลางเมืองยังเป็นการบดบังทัศนียภาพโดยที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน

ฉันเพิ่งจะมาตระหนักได้ว่าตัวฉันเป็นรอยบากบนใบหน้าของเมืองนี้อย่างไรก็ตอนที่เพิ่งสังเกตเห็นแสงอาทิตย์ยามสายทอดกายลงบนตัวฉันและพาดผ่านพื้นหญ้า เงาที่ทอดลงบนนั้นเกิดเป็นเส้นริ้วๆตัดขวางไปมากับเส้นดิ่งที่ทิ้งตัวไม่เป็นระเบียบ ทั้งยังบิดๆ เบี้ยวๆตามแนวโค้งเว้าของโครงสร้างหอคอย ช่างน่าเกลียดเหลือเกินมันเป็นเงาชนิดที่ไม่สามารถบังแสงแดดหรือให้ร่มเงาต่างไม้ใหญ่ได้ แถมยังสร้างความรำคาญตารำคาญใจแก่หนุ่มสาวที่มาพลอดรักกันในสวนนี้เสียอีกเพราะบางครั้งแสงที่ตกกระทบจากตัวฉันไปยังใบหน้าของพวกเขาทำให้เกิดเป็นเงาเหมือนกับรอยบากจริงๆ

และนั่นทำให้เขื่อนน้ำตาของฉันพังทลายลงมา

นานวันเข้า ความเศร้าหมองจากภายในที่เกาะกุมหัวใจของฉันมานานเริ่มกัดเซาะออกมาถึงด้านนอกจนผู้คนพากันสังเกตเห็น คราบสนิมเกรอะกรังและคราบสีหลุดร่อนไม่ได้รับการบูรณะโครงเหล็กภายในเริ่มผุเป็นกลวงไม่ต่างจากจิตใจของฉันความเพิกเฉยละเลยเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดสำหรับอนุสรณ์สถานที่สร้างขึ้นมาเพื่อสิ่งนั้น– การระลึกถึงมันน่าเศร้าที่สุดตรงที่ผู้คนกลับจดจำฉันในฐานะเครื่องผูกสัมพันธ์และความเห็นพ้องในเรื่องความเกลียดชังในรูปลักษณ์ภายนอกที่ฉันไม่ได้เป็นผู้เลือก

แต่อย่างที่ใครๆต่างก็บอกว่าความงามเป็นเรื่องของมุมมองผ่านยุคสมัย ฉันอาจเกิดขึ้นมาก่อนกาลไปราวร้อยกว่าปีศิลปะยุคใหม่เข้ามาแทนที่ของเก่าซึ่งเป็นศิลปะแห่งตรรกะและเรขาคณิต ความอ่อนช้อยด้วยรูปทรงเหล็กดัดโค้งเว้าคล้ายเรือนร่างของอิสตรีเป็นที่เลื่องลือภายในเวลาไม่นานหลังยุคปฏิวัติศิลปะการเปลี่ยนผ่านและการเปลี่ยนแปลงมาเยือนแผ่นดินปารีสพร้อมๆ กับที่อื่นๆ ในโลกสายตาของผู้คนที่จ้องมองฉันเริ่มเปลี่ยนไปทั้งคนนอกและคนในความอ่อนโยนในดวงตาโบยบินเข้ามาแทนที่ดวงตาแห่งเกลียดชังที่หวังจ้องจับผิดความสวยงามเริ่มบรรเลงบทเพลงของมันในเวลาที่ถูกที่ควรคงจะจริงที่ว่าความหยาบกระด้างสามารถลบล้างได้ด้วยกาลเวลา

https://www.pexels.com/photo/low-angle-photo-of-eiffel-tower-699466/

จากหอคอยรูปร่างประหลาดที่เป็นรอยบากลึกในใจคนปารีสเพียงไม่นานหลังจากนั้น เมื่อผู้คนได้ถอดดวงตาคู่เก่าออก และสวมใส่ดวงใจลงไปในนั้นพวกเขาพากันสรรเสริญและสถาปนาฉันให้เป็นพยานรักในทางพฤตินัยแก่คู่รักนับล้านหนุ่มสาวที่ทุ่มกำลังทรัพย์มหาศาลเพียงเพื่อจะมาแสดงความรักและพลอดพร่ำคำหวานแก่กัน ณที่แห่งนี้ ที่ซึ่งพวกเขาฝากคำมั่นและสัญญารักไว้กับหอคอยเหล็ก เพื่อหวังให้ฉันเป็นสักขีพยาน(สะพาน แม่น้ำ และสนามหญ้า ก็ร่วมเป็นพยานด้วยเช่นกัน)

จนมาถึงวันนี้ ฉันจึงได้รู้ว่าการถอดสลักแห่งความผิดหวังและความรู้สึกไร้คุณค่าภายในใจไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือยากเย็น ทว่าต้องใช้เวลาเยียวยาวรอยบากนั้นสักหน่อยรอยบากบนใบหน้าของเมืองปารีสคงไม่ลึกเท่ารอยแผลที่ฝังลงในใจของช่างฝีมือผู้บรรจงสร้างฉันขึ้นมาหรอก

น่าเสียดาย พวกเขาควรจะมาได้เห็นความสำเร็จนี้และสวนกลับนายกเทศบาลตัวดีนั่นเสียให้สาสม

กว่าจะเป็นงานเขียน...Eiffel – I failed – I felt