ฉันเดินทางมาถึงเมืองเอลชัลเตน (El Chalten) ด้วยรถบัสราวๆ เที่ยงระหว่างที่รถบัสขับผ่านถนนเส้นเล็กๆ เข้าไปในตัวเมือง ฉันสังเกตเห็นว่าสองข้างทางมีแต่ร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อ ที่พัก และร้านขายอุปกรณ์เดินป่า ตั้งเรียงสลับกันไป ส่วนบ้านคนนั้นแทบไม่มีให้เห็น จากข้อมูลที่อ่านมาคร่าวๆ เขาว่าเมืองนี้เป็นเมืองเ...

ตอนบ่ายหลังกินยาแก้ไข้เข้าไป ฉันก็ฝังตัวเองอยู่บนเตียงนอน เศร้าอย่างบอกไม่ถูก จินฮีไม่อยู่แล้ว เหมือนขาดที่พึ่ง เฮ้อ... แม้จะชินกับการดูแลตัวเอง แต่การมีเพื่อนร่วมทางอยู่ข้างๆ มันก็ช่วยให้รู้สึกอุ่นใจกว่า มีคนที่ดูแลตอนเราป่วย มีคนให้กำลังใจ มีคนปรึกษาเวลาหลงทาง มีคนทำกับข้าวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน จ...

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวหนึบ คอแห้ง คัดจมูกเล็กน้อยขอบตาร้อนผ่าว ฉันใช้มือควานหาน้ำที่อยู่หัวเตียง เพื่อจะเอามาจิบเสียหน่อย แต่ก็เจอแต่มือถือ ฉันเลยหยิบขึ้นมากดดูเวลา ตอนนี้เวลา 7.30 น.แล้ว ฉันลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ ห้องมืดมีเพียงแสงสลัวๆ ผ่านม่านหน้าต่างสีเข้มเข้ามา คนอื่นในห้องอีกสามคนยัง...

หลังจากนั่งพักดูวิวทะเลสาบโลสเตรสกันจนหายเหนื่อย พวกเราก็เดินตามฝูงชนต่อไปยังทะสาบที่อยู่ติดกัน ซึ่งมารู้ชื่อทีหลังว่าชื่อทะเลสาบสูเซีย (Lago Sucia) ความพิเศษของทะเลสาบแห่งนี้คือน้ำที่เป็นสีฟ้าเทอควอยซ์ สีเข้มข้นเหมือนกับว่าจะวักเอามาทาสีบ้านได้ พวกเราถ่ายรูปกันเล็กน้อย แล้วเริ่มเดินลงเขาเพื่อกลับเ...

หลังมื้ออาหารแสนพิเศษ พวกเราก็เริ่มเดินต่อ ไม่กี่นาทีเท่านั้นก็มาเจอกับสะพานไม้แคบๆ ข้ามลำธาร ตรงสะพานจะมีป้ายบอกว่า ‘Solo Uno’แปลว่า เดินได้ทีละคน “เดี๋ยวขอเติมน้ำแป๊บนึง ออนนี่เดินข้ามไปก่อน” ฉันหันไปบอกจินฮี ฉันเดินตรงไปที่ริมตลิ่ง เปิดเป้หยิบขวดน้ำที่เหลือน้ำไม่ถึงครึ่งออกมา ก่อนจะเติมน้ำลงไปในข...

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันกับจินฮีตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า หลังจากกินข้าวเช้าที่โฮสเทลเรียบร้อย เราก็ช่วยกันเตรียมแซนด์วิชไว้เป็นอาหารกลางวันระหว่างเดินจินฮีรับหน้าที่ผสมไส้ เธอเอาทูน่า หอมใหญ่ อะไรต่อมิอะไรมาผสมเข้าด้วยกัน ส่วนฉันทำหน้าที่สำคัญและยากที่สุด “ไม่ต้องมาช่วยหั่น เดี๋ยวเลอะ นี่ๆ เธอเอาขนมปังไปหั...

บ่ายวันนี้ ด้วยความที่อินเทอร์เน็ตช้าจนมีก็เหมือนไม่มี แผนการเดินป่าพรุ่งนี้วางไว้เสร็จแล้ว อาหารกลางวันตกถึงท้องเรียบร้อย ฉันกับจินฮีเลยมีเวลานั่งคุยกันยาว ได้รับรู้เรื่องราวความเป็นมาของกันและกัน บทสนทนาระหว่างเราเกิดขึ้นในสามภาษาคือ สเปน อังกฤษ และเกาหลี ฉันพูดสเปนและอังกฤษดีพอใช้ ภาษาเกาหลีได้นิ...

เมื่อจัดข้าวของและเตียงเรียบร้อย ฉันก็เดินออกไปที่รีเซปชั่นของโฮสเทล เพื่อสอบถามรายละเอียดการเดินป่าวันรุ่งขึ้น “มีแผนที่เส้นทางเดินป่ามั้ยคะ? แล้วต้องใช้ไกด์มั้ยเอ่ย?” “อยากไปที่ไหนล่ะคะ?” เธอถามกลับ “ทะเลสาบลาโก เด โลส เตรสค่ะ” “งั้นไม่ต้องใช้ เส้นทางชัดเจนมาก” เธอพูดจบแล้วก้มไปหยิบแผนที่เดิ...

ก่อนนอนคืนนั้น ฉันจัดอุปกรณ์ เสื้อผ้า อาหารและน้ำดื่ม เตรียมไว้สำหรับการขึ้นภูเขาไฟในวันรุ่งขึ้น ตอนนี้จิตใจที่แยกเป็นสองฝั่งได้ลงมติเป็นเอกฉันท์แล้วว่า พรุ่งนี้จะต้องขึ้นภูเขาไฟแน่นอน ความบ้าช่วยผลักความกล้าให้เบียดเอาความกลัวออกไป ‘สบายใจ’ คือความรู้สึกตอนที่หัวถึงหมอน แต่วินาทีนั้นไม่รู้นึกอะไรหร...

“บอกไว้ก่อนว่าพรุ่งนี้เช้าคงไปขึ้นภูเขาไฟไม่ได้นะ อากาศไม่ดีเลยทัวร์ยกเลิกหมด คิดว่าคงต้องรอวันถัดไป” อันเดรอาสน้องชายเจ้าของโฮสเทลบอกตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่ฉันเช็กอิน เขารีบชิงบอกก่อนทั้งที่ฉันยังไม่ได้ถาม เพราะทุกคนที่มาเมืองนี้ส่วนใหญ่มีเป้าหมายเดียวกัน คือการขึ้นภูเขาไฟบียาร์ริกา “ไม่เป็นไร เดี๋ยว...

VILLARRICA PUCON, CHILE “เธอต้องไปขึ้นภูเขาไฟบียาร์ริกา (Villarrica) ที่เมืองปูกอน (Pucon)เชื่อฉัน” คุณลุงอัลเบิร์ตนักเดินทางสุดเก๋าชาวเยอรมันที่เจอกันที่โฮสเทลในกรุงซานติอาโก้ย้ำนักย้ำหนาก่อนจะลากัน หลังจากรู้ว่าฉันยังไม่มีแผนตายตัวในการเดินทางลงใต้ จะไม่เชื่อเขาก็กระไรอยู่ เพราะลุงอัลเบิร์ตเล่าว่าเขาเคยขึ้นภูเขาไฟ...

การเดินทางสิบเอ็ดชั่วโมงในวันนี้ ทำให้ฉันได้รู้จักอาหารท้องถิ่นอย่างหนึ่งที่ทั้งอิ่มและเร็ว เพราะรถทัวร์ที่นี่ไม่มีบริการอาหารและไม่จอดให้ผู้โดยสารแวะกินอะไรทั้งนั้น หนทางเดียวที่จะอิ่มท้องคือต้องอาศัยจังหวะตอนรถจอดแต่ละจังหวัดเพื่อรับคน แล้ววิ่งลงจากรถด้วยความรวดเร็วซื้อด้วยความรวดเร็ว และวิ่งกลับม...

ตลอดเวลาสิบเอ็ดชั่วโมงในรถบัสระหว่างกรุงซานติอาโก้และปูกอนฉันใช้เวลาหมดไปกับการอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปฏิวัติในประเทศรัสเซีย เรื่องราววกวน ตัวละครเป็นล้าน คำศัพท์ซับซ้อน การอ่านเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างทำให้ฉันหลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายรอบ จนกลายเป็นว่ากว่าจะอ่านได้สิบหน้า เวลาก็ผ่าน...

ฉันหยุดพักและเงยหน้าขึ้นมองที่ยอดเขา อีกไม่ไกลก็จะถึงแล้วตอนนี้ร่างกายประท้วงไม่หยุด กล้ามเนื้อขาที่ปวดตุบๆ อยากจะหยุดนั่งเสียให้ได้ ไหล่เมื่อยไปหมดจากน้ำหนักเป้ที่ถ่วงอยู่บนหลังชุ่มเหงื่อเสียงเดียวที่ได้ยินตอนนี้คือเสียงหอบหายใจหนักของตัวเอง... นึกย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ฉันไม่ชอบการเดินเลย ...

คำนำสำนักพิมพ์ ผู้ติดตามเพจ I Roam Alone ของมิ้นท์เป็นประจำคงเห็นพ้องต้องกันกับฉันว่าผู้หญิงคนนี้ ‘เดินทางหนักมาก’ ทั้งในและนอกประเทศ แต่นอกจากจะจริงจังกับการเดินทางแล้ว กับงานเขียนมิ้นท์ก็ทุ่มเทและเอาจริงเอาจังไม่แพ้กัน I Roam Alone เล่มที่สอง ตอน Trekking Through South Americaเธอกลับมาอีกครั...