ก่อนนอนคืนนั้น ฉันจัดอุปกรณ์ เสื้อผ้า อาหารและน้ำดื่ม เตรียมไว้สำหรับการขึ้นภูเขาไฟในวันรุ่งขึ้น ตอนนี้จิตใจที่แยกเป็นสองฝั่งได้ลงมติเป็นเอกฉันท์แล้วว่า พรุ่งนี้จะต้องขึ้นภูเขาไฟแน่นอน ความบ้าช่วยผลักความกล้าให้เบียดเอาความกลัวออกไป

‘สบายใจ’ คือความรู้สึกตอนที่หัวถึงหมอน

แต่วินาทีนั้นไม่รู้นึกอะไรหรือมีอะไรมาดลใจ ให้ฉันหยิบมือถือขึ้นมาเช็กเรื่องราวเกี่ยวกับภูเขาไฟบียาร์ริกา อยากรู้ว่ามันปลอดภัยมั้ย และที่สำคัญคือเคยมีอุบัติเหตุหรือเปล่า

‘Villarrica Accident’ นี่คือสิ่งที่พิมพ์ลงไปในกูเกิ้ล

เออ เอาเข้าไป!

ผลการค้นหาออกมารวดเร็วทันใจ ‘Fatal accident on the Villarrica volcano with two dead tourists...’

ฉันหยุดกึกไป คิดทบทวนว่าจะกดเข้าไปดูดีมั้ย...

กด!

รายละเอียดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขียนโดยนักท่องเที่ยวที่ขึ้นภูเขาไฟนี้เมื่อปีก่อน เขาอยู่กลุ่มเดียวกับนักท่องเที่ยวทั้งสองคนที่เสียชีวิต เขาเล่าว่าผลจากสภาพอากาศที่เปลี่ยนกะทันหันบริเวณยอดเขา ทำให้ท้องฟ้าสดใสกลายเป็นฝนตกและลมแรง ขาลงจึงมีนักท่องเที่ยวสองคนลื่นตกจากแนวหินและน้ำแข็งสูง 300 เมตร คนหนึ่งเสียชีวิต ส่วนอีกคนบาดเจ็บสาหัส และในระหว่างที่ไกด์คนอื่นๆ ลงไปช่วยเหลือ ไกด์ที่มีหน้าที่รับผิดชอบพาสมาชิกที่เหลือลงจากเขาก็คุมสถานการณ์ไม่อยู่ จนมีอีกคนตกลงไปในรอยแยกของแผ่นน้ำแข็งและเสียชีวิต สรุปสุดท้ายมีคนเสียชีวิตไปสองคนและบาดเจ็บสาหัสอีกหนึ่งคน

คนเขียนทิ้งท้ายไว้ว่า บริษัททัวร์บอกว่าขึ้นภูเขาไฟไม่ยาก มีไกด์ดูแล นั่นคือในกรณีที่สภาพอากาศดี แต่เมื่ออากาศแย่ลง จะพึ่งไกด์คงไม่ได้ ต้องพึ่งตัวเอง เพราะฉะนั้นถามตัวเองก่อนว่าเราสามารถเอาตัวเองขึ้นและลงภูเขาไฟอย่างปลอดภัยได้มั้ย

‘สมใจรึยังแก’ ฉันพูดกับตัวเองหลังอ่านจบ

ณ จุดนี้ ไม่รู้ว่ารู้ดีกว่าหรือไม่รู้ดีกว่า แต่ตอนนี้จิตใจที่แสนสงบราวทะเลที่ไร้คลื่นลม กลายเป็นพายุโหมกระหน่ำยิ่งกว่าทอร์นาโด

ว้อยยย! แกมันบ้าไปแล้ว!

ความกลัวที่โดนความบ้าและความกล้าผลักออกไปกลับมายึดครองพื้นที่อีกครั้งหนึ่ง คืนนั้นฉันนอนตาค้างกว่าจะหลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง

เจริญ!