ตลอดเวลาสิบเอ็ดชั่วโมงในรถบัสระหว่างกรุงซานติอาโก้และปูกอน ฉันใช้เวลาหมดไปกับการอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการปฏิวัติในประเทศรัสเซีย เรื่องราววกวน ตัวละครเป็นล้าน คำศัพท์ซับซ้อน การอ่านเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างทำให้ฉันหลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายรอบ จนกลายเป็นว่ากว่าจะอ่านได้สิบหน้า เวลาก็ผ่านไปแล้วหกชั่วโมง

พอเป็นอย่างนั้น ฉันจึงละความพยายามในการอ่านแล้วเอาเพลงขึ้นมาฟังแทน เพราะนอนเยอะจนเริ่มปวดหัว ฉันฟังเพลงพลางมองดูนกดูไม้นอกหน้าต่างไปเรื่อยๆ ยังดีนะที่เป็นเวลากลางวันเลยพอมีอะไรให้มองเพลินๆ อยู่บ้าง จนกระทั่งหนังเรื่องจูแมนจี้ (Jumanji) เริ่มฉายบนหน้าจอเล็กๆ ด้านหน้ารถทัวร์ ฉันเลยถอดหูฟังออก ตั้งอกตั้งใจดูจูแมนจี้เวอร์ชั่นมนุษย์ต่างดาวบุกโลกแทน

พอดูหนังจบแล้วก็เผลอหลับไปอีก ในความฝันมนุษย์ต่างดาวมาบุกโลก ฉันเป็นนางเอกต่อสู้โช้งเช้งมีการใช้กำลังภายในแบบหนังจีน เป่าขลุ่ยทำลายโสตประสาทมนุษย์ต่างดาวคู่ต่อสู้เพื่อหลบหนีกลับโลก จนสุดท้ายพอหนีออกมาได้กำลังจะมาถึงพื้นโลกเพื่อมาเจอพระเอก ฉันก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

‘เสียดาย! เกือบจบละเชียว ยังไม่ทันเจอพระเอกเลย’ ฉันบ่นกับตัวเองพลางมองนาฬิกา ตอนนี้เวลาปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม ฟ้าข้างนอกมืดสนิท...

ฉันโทร.หาที่พักที่จองไว้ เพื่อถามว่าเขาสามารถมารับที่ท่ารถได้มั้ย เพราะกว่าจะถึงเมืองปูกอนก็คงราวๆ สี่ทุ่ม เวลากลางคืนแบบนี้ ฉันไม่อยากเดินหลงอยู่ข้างนอกเท่าไหร่ กว่าจะโทร.ติดก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะดูเหมือนว่าประเทศชิลีจะมีรหัสโทรศัพท์แบบแปลกๆ ต่างกันไปตามเมือง เบอร์ที่อยู่บนหน้าเว็บไซต์ก็ดันโทร.ไม่ติด ฉันสับสนจนต้องขอให้คนชิลีที่นั่งข้างๆ ช่วยแก้ปัญหาให้

“เดินมาเองได้เลย เมืองของเราเล็กๆ เดินแป๊บเดียวก็ถึง” เสียงผู้ชายวัยกลางคนที่ปลายสายตอบคำถาม

“ไม่อันตรายเหรอคะ?” ฉันถามเพื่อความมั่นใจ

“ปลอดภัยมากครับ ไม่ต้องกังวลเลยนะ ไว้เจอกันที่โฮสเทล” เขาตอบปนหัวเราะน้อยๆ กับความขี้กังวลของฉัน 

เมื่อรถมาจอดเทียบที่สถานี ฉันเดินตามแผนที่ในมือถือที่โหลดไว้ไปยังโฮลเทล สองข้างทางมืดสนิทไม่มีไฟถนน ถนนขนาบข้างด้วยตึกสองชั้นเตี้ยๆ ติดกันยาวไปตลอดทาง บางหลังด้านหน้าเป็นกระจกไว้โชว์ของบ้างเป็นร้านอาหารเพราะมีโต๊ะตั้งอยู่ด้านหน้า ที่ไม่มีป้ายอะไรติดอยู่คงเป็นบ้านคน ฉันเดินไปสายตาก็คอยสอดส่องมองซ้ายมองขวาเพื่อระวังความปลอดภัย เพราะตอนนี้บนถนนเงียบสงัด มีแต่ฉันเดินฝ่าความมืดอยู่คนเดียว แม้จะได้รับคำยืนยันว่าที่นี่ปลอดภัยก็เถอะ แต่ฉันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจและกังวลอยู่บ้าง ยังดีที่พอเดินมาใกล้ถึงกลางเมือง ก็เริ่มมีไฟดวงใหญ่สีขาวส่องสว่างให้ถนนหนทาง จึงทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง หลังจากเดินจ้ำไปตามแผนที่เกือบสิบห้านาที ป้ายชื่อ La Bicicleta (ลา บิซิเกลดต้า) ที่พักคืนนี้ก็มาอยู่ตรงหน้า

ถึงแล้ว!