หลายคนอาจเถียงว่ารักของพ่อแม่ไงที่จริงแท้และบริสุทธิ์ แต่เราเชื่อได้อย่างไรกับมายาคติความเป็นพ่อคนแม่คน หรือเราต้องลองเป็นดูเองแล้วจึงจะรู้ว่ามันซาบซึ้งเหลือเกินที่ได้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูชีวิตคนอย่างที่เขาว่าไว้ มีใครไม่เคยเถียงพ่อแม่หรืออย่างน้อยก็แอบขัดแย้งกับเจตนาบางอย่างของพวกท่านอยู่ในใจลึกๆ บ้าง ทำไมพ่อแม่ถึงอยากให้ลูกได้ดี ถ้าไม่หวังให้กลับมาเลี้ยงดูพวกท่านยามแก่เฒ่า อย่างน้อยก็ทำให้พวกท่านภาคภูมิใจเมื่อได้คิดถึง สิ่งตอบแทนที่ว่าก็คือพวกความคาดหวังต่างๆ นี่แหละ ฉันไม่ได้จะบอกว่าเราไม่จำเป็นต้องรักหรือกตัญญูต่อกันนะ แต่จะบอกว่าครอบครัวมันไม่ได้มีแค่เรื่องความรัก มันยังมีอีกหลายอย่างเป็นส่วนประกอบ ส่วนหนึ่งก็คือความผูกพัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ใครก็ตามเมื่อวนเวียนมาพบเจอและใช้ชีวิตช่วงหนึ่งร่วมกันมันก็ต้องมีอยู่แล้ว กับแฟน กับเพื่อน กับครู กับสัตว์ กับสิ่งของก็เหมือนกัน

ส่วนตัวฉันไม่ค่อยชอบเวลาอ่านคำขวัญ คำกลอน หรือเรียงความวันพ่อวันแม่สักเท่าไร เพราะมันดูอวยพ่ออวยแม่ตัวเองเกินเหตุ คือมันไม่ผิดหรอก ถ้าท่านดีจริง แต่คนเรามันมีหลายด้านไง ฉันโชคดีที่มีพ่อแม่เป็นคนปอนๆ ทำผิดทำพลาด ล้มลุกคลุกคลานให้ฉันเห็นเป็นแบบอย่างมาตั้งแต่เด็ก จนฉันเรียนรู้ได้ว่าทุกคนต่างก็มีข้อบกพร่อง ถ้าเรายอมรับซึ่งกันและกันได้ ต่อไปมีอะไรเราก็จะเปิดใจคุยกันตรงๆ เข้าใจกันง่ายขึ้น เว้นช่องว่างให้กัน ไม่อึดอัดเกินไป ช่วยลดความคาดหวังที่มีต่อกัน แถมยังช่วยให้เรารู้จักประมาณตนอีกด้วย