ผู้เขียน: ดะไซ โอซามุ (治 太宰)

ผู้แปล: พรพิรุณ กิจสมเจตน์

สนพ. เจลิท, พิมพ์ครั้งแรก, ตุลาคม 2559

          นี่เป็นผลงานของดะไซ โอซามุเล่มที่ 2 ที่เราได้อ่าน ก่อนหน้านี้เคยประทับใจมาจาก สูญสิ้นความเป็นคน (人間失格) นวนิยายขนาดสั้นที่เล่าเรื่องราวน่าเศร้าของชายหนุ่มจากช่วงที่สดใสจนสุดท้ายตกอับหมดสภาพ มาถึง เมียชายชั่ว (ヴィヨンの妻) รวมเรื่องสั้นของนักเขียนผู้มีชีวิตมืดหม่นไม่ต่างจากโอบะ โยโซใน สูญสิ้นความเป็นคน ท่านนี้ ก็ยังคงเต็มไปด้วยความคับข้องใจ และการตั้งคำถามต่อชีวิต

          อะไรคือตัวตัดสินความดีงาม หรือความถูกต้อง? เมื่อต้องเลือกระหว่างความอยู่รอดกับคุณธรรมความดี สุดท้ายคนเราจะเลือกอะไร? ดะไซ โอซามุ ดูเหมือนจะสร้างตัวละครของเขาให้ออกมามีมิติความเป็นมนุษย์อย่างแท้จริง มนุษย์ที่ไม่ได้ดีสุดขั้ว หรือชั่วสุดขีด โลกของเขาเป็นสีเทา ไม่มีสูงต่ำดำขาว มนุษย์ที่ทำผิดพลาด แต่ก็ยังจะทำซ้ำอีก แม้จะละอายแก่ใจ หรือรู้สึกสำนึกผิด แต่สุดท้ายก็ยังวกกลับไปยังวังวนเก่าด้วยกิเลส ตัณหา หรืออาจเป็นเพราะข้างหน้ามันมืดหม่นจนมองไม่เห็นทาง สุดท้าย ก็หมดศรัทธาต่อชีวิตที่ว่างเปล่ากลวงโบ๋ และเลือกที่จะละทิ้งมันไปโดยไม่แยแสอนาทรต่อสิ่งใด ช่างมันฉันไม่แคร์

          ในขณะที่ตัวละครซึ่งเลือกที่จะดำรงอยู่ ก็ยอมละทิ้งความถูกต้องหรือศักดิ์ศรีขอเพียงแค่ให้ได้เลี้ยงปากท้องและต่อลมหายใจให้ยืดยาวออกไป ในสภาพสังคมที่ทุกคนต่างก็ดิ้นรนกันสุดชีวิต ก็ยากนักที่จะตัดสินว่าใครชั่วกว่าใคร ดะไซ โอซามุทำให้เรารู้สึกว่าการเกิดมาเป็นมนุษย์เป็นเรื่องที่ทุกข์ทรมานที่สุดแล้วในชีวิต