เราทุกคนต้องควบคุมม้าคนละตัว ตอนปกติมันก็โอเคอยู่หรอก มันทำให้เราเคลื่อนที่สะดวก มันทำให้เราสนุก แต่เมื่อมันพยศเพียงเพราะคุณคุมมันไม่ได้ คุณไม่รู้หรอกว่ามันทำร้ายใครมาบ้าง คุณไม่รู้หรอกว่าจะมีคนที่คุณรักต้องเจ็บตัวเพราะมันอีกกี่คน

'เธอๆ ขอโทษนะ ม้าของเธอกำลังพยศ' 

มันเป็นประโยคที่ผมอยากพูดมาก 

แต่ผมรู้ตัว ว่าผมพูดไม่ได้

ผมทำได้แค่ต้อง 'อยู่ให้ห่างเข้าไว้' 

ก่อนที่ผมจะควบคุมม้าของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

ผมรอม้าของเธอสงบลง 

เข้าไปคุยกับเธออย่างปกติ 

เธอทำเหมือนกับว่าม้าของเธอไม่เคยพยศมาก่อน

เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า...

แต่ทุกอย่างยังเป็นปกติ อาจเป็นเพราะเธอคิดว่าม้าของเธอมันยังไม่เคยทำร้ายใคร

.

.

.

คราวนี้เหตุการณ์เกิดขึ้นเหมือนเดิมอีกครั้ง 

แต่มีสิ่งที่แตกต่างออกไป 

เธอควบคุมม้าของเธอไม่อยู่ แล้วมันพยศใส่ผม

จนผมควบคุมม้าของผมไม่อยู่เหมือนกัน

เรื่องมันเริ่มบานปลาย ม้าของเราต่างก็ทำร้ายซึ่งกันและกัน

สิ่งที่แย่ที่สุดคือตอนจบของเรื่อง 

ม้าของเราสองคนไม่มีตัวไหนยอมกันและกัน

มันจะสงบต่อเมื่อมีตัวใดตัวหนึ่งลงไปกองกับพื้นเหมือนผู้แพ้

.

.

.

อารมณ์มันเป็นเหมือนม้าพยศตัวหนึ่ง สิ่งที่คุณต้องทำคือควบคุมมันให้อยู่

ถ้าคุณคุมไม่ได้ มันก็อาจจะทำร้ายตัวคุณและคนอื่นอย่างที่คุณคาดไม่ถึง 

คุณไม่ควรจะปล่อยให้ม้าตัวนี้ไปไหนมาไหนตามใจชอบ 

เพราะมันสามารถสร้างได้ทั้งอารยธรรมและหายนะอย่างที่คุณคาดไม่ถึง 

เมื่อคุณหันกลับไปคุณอาจจะเห็นว่าเพียงแค่โศกนาฎกรรม 

.

.

.

.

.

ขอโทษนะถ้าเราทำมันได้ไม่ดี

ขอโทษนะถ้าเราไม่ได้เป็นอย่างที่ต้องการ

เราแค่อยากให้เธอรู้ เราแค่อยากให้ทุกอย่างเหมือนเดิม

จริงๆ เธอไม่ต้องควบคุมอะไรหรอก 

เราก็จะไม่ควบคุมอะไรเหมือนกัน

เพราะ...จริงๆเราคงชอบกันที่ทุกอย่างเป็นอย่างนี้ 

ทั้งทุกข์และสุข 

ทั้งอารมณ์ดีและอารมณ์ไม่ดี

ขอบคุณนะที่ยังอยู่เคียงข้าง และจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป