ตอนนี้ผมยืนดูตัวเองในกระจก และคิดถึงแต่เรื่องเมื่อวานที่เพื่อนสนิทคนนึงได้ถามผมไว้
"จริงๆ กูกับมึงสนิทกันมาตั้งนานนะ ทำไมมึงยังต้องใส่หน้ากากอยู่วะ"
"มึงรู้ด้วยหรอว่ากูใส่"
"กูก็ไม่ชัวร์หรอก แค่รู้สึกว่ามึงน่าจะยังใส่อยู่"
คำถามที่เพื่อนถามกับผม ทำให้ผมต้องกลับมาคิดว่า ผมควรใส่มันต่อไหม
ผมว่าผมใส่มันได้สักพักแล้วละ อาจจะตั้งแต่ เริ่มเป็นเพื่อนสนิทกัน
ผมจ้องกระจกสักพัก และถามกับตัวเองว่า
ตัวมึงเองอยากถอดไหม
ผมก็ดูตัวเองและพยักหน้าให้ตัวเองในกระจกหนึ่งทีเป็นการตอบรับ
ผมตัดสินใจถอดหน้ากาก วางลงก่อนที่จะเดินออกจากประตูบ้าน
ผมรู้สึกแปลก แตกต่าง ไม่เหมือนทุกวัน แต่ผมมั่นใจนะ อย่างน้อยก็ยิ้มได้ก่อนออกจากบ้าน
เพราะอาจจะเป็นเพราะผมได้เป็นตัวของตัวเอง
ตัวเองที่ไม่มีหน้ากาก...ตัวผมเองจริงๆ
เมื่อผมเจอเพื่อนสนิทของผมคนเดิมอีกครั้ง มันก็ไม่ได้ทักอะไรผมนะ ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจ ผมแค่เป็นตัวของตัวเอง
เวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น เพื่อนผมมันขอคุยด้วย
"วันนี้มึงแปลกไปนะ"
"แปลกหรอ ป่าวนะกูแค่ลองถอดหน้ากากดู"
"อ่อ งั้นกูแค่อาจจะไม่ชิน"
"งั้นกูกลับก่อนนะ"
เวลาผ่านไปสักประมาณ 1 อาทิตย์
จากที่เมื่อก่อนคุยกันแทบทุกเรื่อง เราสนิทกันมาก หัวเราะด้วยกันตลอด
ตอนนี้ทั้งเราและเขาก็เริ่มตีตัวออกห่างเรื่อยๆ
ทุกอย่างเกิดขึ้นไว...ไวมาก
มันเหมือนโลกเหวี่ยงเราออกจากกัน ด้วยเหตุผลบางอย่าง
ผมกลับมานั่งทบทวนอีกครั้งว่า เป็นเพราะอะไรกันแน่นะ
ผมจ้องตัวเองในกระจกอีกครั้ง
มองใบหน้าและรูปลักษณ์ของผมที่อยู่ในกระจก
ผมไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร
รู้แค่ว่า ตอนนี้ผมใส่หน้ากากแล้ว
.
คุณส่องกระจกและจำหน้าแท้จริงของตัวเองให้มั่น
เพราะมีหลายครั้งที่คุณจะต้องหยิบหน้ากากมาสวมใส่
หน้ากากที่สามารถทำให้คนอื่นเห็นในสิ่งที่คนอื่นอยากเห็น
เป็นในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น... ถึงแม้มันจะปลอม
ผมก็อยากบอกให้คุณทิ้งหน้ากากนี้ไป
แต่ตราบใดที่หลายคนบนโลกนี้ต้องการมัน
ผมก็พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก
...
หน้ากาก...จอมปลอม
ฺBOYHOOD
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in