"คุณจะรับอะไรดีครับ"

"ผมขอดูก่อนนะครับ"

ผมตอบคำถามนี้มาประมาณ 3000 ล้านครั้ง เห็นจะได้แล้ว

ผมนั่งอยู่ในร้านอาหารร้านนี้มาสักพัก แต่ไม่ได้สั่งอะไรทานเลย

ผมรู้สึกคุ้นชินกับโต๊ะ การจัดวางขวดซอสมะเขือเทศและซอสพริก  รวมถึงพนักงานเสิร์ฟอาหารด้วย  ผมค่อนข้างจะสนิทกับเขาแล้วละ ก็อย่างว่าอะนะ เห็นหน้ากันแทบทุกวันเลย

ผมมานั่งร้านนี้วันละ 2-3 ครั้งเป็นประจำ มาแทบจะทุกวัน บางครั้งผมก็มาช่วงดึกๆ บางครั้งผมก็มาสายๆ  แต่ผมไม่เคยสั่งอะไรเหมือนเคย ถ้าถามผมว่าทำไมน่ะหรอ เพราะผมกำลังมองหาอาหารที่ผมอยากจะลิ้มลองรสชาติของมัน แต่ผมไม่เห็นมันในเมนูของร้านนี้เลย 

ผมมาร้านนี้แทบจะทุกครั้งที่ผมอยากจะหาอะไรทาน และถ้าถามผมอีกว่า ทำไมต้องร้านนี้ล่ะ ในเมื่อคุณก็รู้อยู่แล้วว่าร้านนี้ไม่มีรายการอาหารที่คุณอยากจะทาน 

ผมก็ไม่รู้หรอก 

ผมอาจจะตกหลุมรักมันก็ได้อะนะ 

ผมแค่อยากนั่งอยู่ในร้านนี้ สัมผัสกับบรรยากาศร้าน ได้คุยกับพนักงานเสิร์ฟอาหาร

มองของตกแต่ง ลายบนผนัง และรูปต่างๆของร้าน มันรู้สึกดีมากเลยล่ะ

แต่เมื่อถึงคราวสำคัญอย่างตอนที่พนักงานเสิร์ผมารับเมนูจากผม  ผมกลับอยากรับประทานอาหารที่ทางร้านไม่มีให้ผม 

มันน่าแปลกเนอะว่าไหม

ผมดันมาร้านนี้ทุกครั้งทั้งที่ๆอยากจะทานเมนูที่ไม่มีในร้านอาหารแห่งนี้เลย

ผมอาจจะต้องเลิกเข้ามานั่งในร้านอาหารนี้แล้ว 

ปล่อยได้ให้คนที่อยากจะทานอาหารของร้านนี้ได้มาทานจริงๆ

ส่วนผม อาจจะได้นั่งมองอยู่หน้าร้าน 

มองสิ่งที่ผมชอบของร้านนี้อยู่ห่างๆ...อย่างที่มันควรจะเป็น