คอลลินส์ชอบสีฟ้า ที่เหมือนดังนัยน์ตาของเขา เฉกเช่นท้องฟ้ากว้างใหญ่ ผืนน้ำทะเล...



เขาชอบมอง...แต่เขาไม่ได้อยากสัมผัสมัน




บางสิ่งบางอย่าง...แค่มองอย่างเดียวก็พอแล้ว



การทำงานกับกองทัพ เป็นสิ่งสุดท้ายที่คอลลินส์คิดจะทำ หากเลี่ยงได้ เขาก็อยากจะเลี่ยงมัน—แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างนั้น ในเมื่อสงครามยังคงดำเนินต่อไป โดยไม่มีทีท่าว่าฝ่ายใดจะยอมแพ้ไปเสียก่อน



เพราะถ้าหากยอม—นั่นหมายถึงการยอมศิราโรปในทุกด้าน การเมือง การปกครอง เศรษฐกิจ การใช้ชีวิตประชาชนอาจจะโดนฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ หรือถูกทำเป็นเชลยทาส กลายเป็นแรงงานให้ฝั่งศัตรู ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น



คอลลินส์ชอบเรียนหนังสือ พูดให้ถูกคือเขาชอบอ่าน ชอบเรียนรู้ และขี้สงสัย ตั้งคำถามกับทุกอย่างเพื่อให้ได้คำตอบ มันจึงส่งผลให้ผลการเรียนอยู่ในระดับดีเยี่ยมมาเสมอ



และเพราะผลการเรียนนั่น...ทำให้เขาจับพลัดจับพลูมาอยู่ในกองทัพได้ กลายเป็นนักเรียนทหารอากาศ สุดท้ายก็คือทหารอากาศ รอเวลาได้ออกไปรับใช้ชาติ



"เฮ้อ"



คอลลินส์ถอนหายใจกับตัวเอง ขณะกำลังนั่งพักบนปีกของสปิตไฟร์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการซ้อมบิน เพราะเบื้องบนมีคำสั่งให้ทีมฟอร์ติสเตรียมตัวบินไปคุ้มกันการอพยพทหารที่ดันเคิร์กในวันพรุ่งนี้



พูดให้ถูกคือหลาย ๆ ทีมก่อนหน้าได้ปฏิบัติหน้าที่เหล่านั้นไปแล้ว คราวนี้ถึงตาพวกเขา—ทีมฟอร์ติสและทีมอื่น ๆ ถูกจัดอันดับขึ้นบินตามตารางเวลา สองนาฬิกา



แต่เขาไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลย—ให้ตายเถอะ



เก่งทฤษฎีน่ะใช่ แต่การปฏิบัติจริงมันไม่ง่ายอย่างนั้น



ถึงแม้จะซ้อมมาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง หรือจะเคยขึ้นบินจริงมานับไม่ถ้วนก็ตาม



"คอลลินส์"



หันไปมองต้นเสียง เป็นรุ่นพี่ที่อยู่ในตำแหน่งฟอร์ติส 1



"เตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวเราจะบินกลับกองทัพกัน ไม่อยากไปถึงตอนมืดค่ำ"



'แฟริเออร์' เดินมาบอกรุ่นน้อง แต่คอลลินส์ก็ไม่ได้ขยับไปไหน เอาแต่เหม่อมองทุ่งหญ้ากับท้องฟ้าเบื้องหน้าเช่นเดิม



"ฟอร์ติสลีดเดอร์วิทยุมาเรียกแล้วนะ"



คอลลินส์หันมามองแฟริเออร์ที่ตอนนี้เดินมาใกล้ตัวเขาที่นั่งห้อยขาอยู่ตรงปีกเครื่องบิน



"อือ"



"เป็นอะไรหรือเปล่า"



"เปล่า—"



กล่าวปฏิเสธ แต่ก็รู้ว่าปิดบังไว้ไม่ได้อยู่ดี



"อันที่จริง..." คอลลินส์เม้มปาก หันไปสบตาแฟริเออร์เพียงแวบเดียวก็เบือนหน้าหนีดังเดิม



"กอดหน่อย"



"หือ?"



"ขอกอด" ไม่รอได้คำตอบ เขาก็ยื่นแขนไปโอบกอดเอวคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เสียแล้ว



"มีใครเคยบอกไหมว่านายอ้วนเหมือนหมี"



"ไอ้เด็กนี่"



แฟริเออร์ผลักหัวเด็กกวนประสาทออกจากตัว แต่ดูเหมือนสองแขนนั้นจะรัดแน่นขึ้นอีก



"แล้วมีใครเคยบอกว่านายเหมือนหมาน้อยตัวหนึ่งไหมล่ะ"



"ก็นายไง"



เป็นอันว่าจบการต่อล้อต่อเถียงเพียงเท่านี้ แฟร์ริเออร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ ส่วนเขาก็นั่งเงียบปล่อยให้ลมโกรกพัดต้นไม้ใบหญ้าจนเกิดเสียง และอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น...ยังคงอยู่อย่างเดิม



คอลลินส์ไม่เคยชอบความรู้สึกนี้



ความรู้สึกที่เบาหวิวในใจ เหมือนจวนจะปลิดปลิวหายไปในอากาศ เหมือนมันเลือนรางเต็มที เขาไม่อยากให้สิ่งสำคัญใดก็ตามในชีวิตต้องสูญหาย ไม่สิ— หากถามใครก็คงตอบเหมือน ๆ กัน ว่าเขาหรือไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลยจริง ๆ