Sounds like something that I used to feel
But I can’t touch what I see
 
We’re not who we used to be
We’re just two ghosts standing in the place of you and me

ว่ากันว่าแรงบันดาลใจของคนเราเกิดได้จากหลายสาเหตุ— ทั้งภาพ เสียง และตัวหนังสือ

จากกลิ่น, จากรส, จากมโนภาพ, จากห้วงความคิดของตัวเอง

รวมถึงจากตัวบุคคลเองก็ด้วย

เขามาทำอะไรที่นี่กันนะ— แฮร์รี่คิดในใจ

เขามาทำอะไรที่ชายหาดดันเคิร์ก— ที่ที่เขาไม่ได้มานานมากแล้ว

ที่ที่เขาไม่คิดจะมาเหยียบย่ำ หากไม่ได้มาทำงาน

จะว่าไป— คราวนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการทำงานนี่นา เพียงแค่เป็นงานที่ตัวเองรักและชอบมันมากก็เท่านั้น

จะบอกว่าเป็นงานอดิเรกก็ยังได้

เสียงเพลง, ดนตรี, เนื้อร้อง, เรื่องราวเหล่านั้น

เขาแค่หาที่ที่เงียบสงบเพื่อเขียนเพลงในอัลบั้มน่ะ...หาแรงบันดาลใจด้วย

บางทีการได้ออกจากสถานที่เดิม ๆ สิ่งแวดล้อมเดิม ๆ, ออกไปเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ได้ไปพูดคุยกับใครก็ไม่รู้ ไถ่ถาม แลกเปลี่ยนความคิด แลกเปลี่ยนทัศนคติกัน...มันก็ทำให้เกิดไอเดียใหม่ขึ้นมาได้นะ

ใครบางคนเคยบอกไว้

ใครบางคนที่ในตอนนั้น...ยังไม่โด่งดัง ยังไม่เป็นที่รู้จัก

ด้วยความสัตย์จริง— เขาคิดว่าตัวเองในตอนนั้นโด่งดังอยู่พอตัวด้วยซ้ำ อย่างน้อยก็โด่งดังกว่าเจ้าเด็กนั่น...

ฟินน์ ไวท์เฮด

หลายปีก่อนเราได้ร่วมงานกันจากการแสดงภาพยนตร์เรื่องดันเคิร์กนี่ไง เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะสามารถเดินไปในเส้นทางสายนั้นได้ ไม่คิดว่าตัวเองจะตั้งอกตั้งใจทำการบ้านอย่างหนัก ได้เจอะเจอผู้คนมากหน้าหลายตา สังคมใหม่ที่ไม่เคยรู้จัก

เป็นการเปิดโลกใหม่อย่างแท้จริง

“แฮซ”

หืม?

“เป็นนายจริง ๆ ด้วย ให้ตายสิ—“

และเขาก็ไม่คิดเลยว่าเราจะเวียนวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ณ สถานที่เดิมที่เคยร่วมงานกัน.

เราทั้งคู่ย้ายมานั่งที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง มันเงียบสงบกว่าที่ชายหาดเป็นไหน ๆ แต่ในใจของเขามันไม่แปรผันตรงกับสถานที่เลย— จะให้สงบได้ยังไง คนตรงหน้าเป็นถึงฟินน์ ไวท์เฮดเชียวนะ ไม่ใช่คนเดิมที่เขาเคยรู้จักหรือคุ้นเคยเหมือนหลายปีก่อนอีกแล้ว

ฟินน์ไม่ใช่เด็กกะโปโลอายุยี่สิบเหมือนเมื่อก่อน

ไม่ใช่เด็กชายที่ใส่แว่นกรอบหนามาที่กองถ่ายภาพยนตร์

ไม่ใช่เด็กน้อยที่มีรอยยิ้มน่ารักให้เขา—

โอเคขอถอนคำพูด เพราะตอนนี้ฟินน์กำลังส่งยิ้มมาให้

มันเป็นรอยยิ้มแบบเดิม...แบบที่แฮร์รี่เคยได้รับ

เป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุด...เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

“นายมาทำอะไรที่นี่”

“พักร้อนน่ะ แล้วนายล่ะ?” ฟินน์ถามกลับ

“หาแรงบันดาลใจทำเพลง”

“มาไกลเนอะ”

เขาแค่นขำเบา ๆ “เออ”

“ไม่ได้เจอกันโคตรนาน...แล้วนั่นสักเพิ่มเหรอ? ที่แขนน่ะ”

“2 ลาย” ตอบแล้วก็ถลกแขนเสื้อขึ้นให้ใครอีกคนดู

“สุดยอดอะ” ฟินน์ชะโงกหน้ามาดูลายใกล้ ๆ ด้วยดวงตากลมโตคู่เดิมที่เขาคุ้นเคย

ดวงตาของเด็กคนหนึ่งที่เขารู้ว่ามันประหม่ามากแค่ไหน...ตอนที่โดนสัมภาษณ์คู่กัน

ดวงตาคู่นั้น...จะจับจ้องมาที่เขาเสมอ เพราะขี้อายจนไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน

“ฉันชอบลายนี้” ฟินน์ใช้นิ้วลูบไปมาบนรอยที่เขาสักเพิ่มเมื่อสองปีที่แล้ว “สวยดี”

“ขอบใจ”

“เสพติดการสักแล้วหรือไง”

“มันก็...เป็นความเจ็บปวดที่งดงามนะ”

“เลี่ยนว่ะ”

แฮร์รี่เผลอมองตามมือที่ชักกลับไปหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ

ตอนนั้น— เมื่อก่อนนั้นเขาจำได้ว่าตัวเองยื่นมือไปจับมือน้องเอาไว้ เพราะรู้ว่าน้องประหม่า ถึงแม้การสัมภาษณ์จะไม่ได้มีอะไรน่ากลัว มันมีสคริปต์คำถามที่เหล่านักแสดงได้อ่านล่วงหน้าก่อนอยู่แล้ว แต่แฮร์รี่รู้ว่าฟินน์ยังคงเป็นมือใหม่ ไม่ได้พบเจออะไรมามากมายอย่างตัวเขาเอง

ยื่นมือไปจับ...ตามสัญชาตญาณ และลูบเบา ๆ เพื่อเป็นสัญญาณบอกน้องว่ามันจะไม่เป็นอะไร

ให้น้องได้รู้...ว่ายังมีเขาคนนี้อยู่ข้างกายเสมอเสมอ

เราตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร เพราะบทของเราต้องเล่นคู่กันไง

แค่หลังจากตอนนั้น...มันไม่มีอีกแล้วเท่านั้นเอง

“นายกำลังจะปล่อยอัลบั้มใหม่เหรอ?”

“ยังหรอก”

“อ้าว”

“มันยังไม่สมบูรณ์ ฉันก็แค่แต่งเพลงเรื่อย ๆ”

“จะรอฟังนะ” ฟินน์ส่งยิ้มให้อีกครั้ง

มันเป็นรอยยิ้มที่...เหมือนเดิม

เหมือนเดิม แต่ก็ไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเดิม

เราทั้งคู่เดินมาไกลมากแล้ว ในเส้นทางที่ตัวเองเลือกเดิน

“ฉันจำได้ว่าถนนถัดไปอีกสองบล็อก เป็นสถานที่ถ่ายทำฉากวิ่งหนีกระสุน พอมาดูแล้วหน้าโคตรเหยเกเลยอะ”

“จำได้น่า...ฉันยังเผลอลุ้นไปกับนายเลย กลัวจะโดนเทคบ่อย แต่มันก็สมจริงดีนะ”

ฟินน์พยักหน้า “ลองนึกภาพเดินเรียงหน้ากระดานแบบบอยแบนด์ แต่โดนยิงหัวตายเรียงคนดิ หัวเราะไม่ออกเลยนะ”

“ฉันรู้...”

เรายังคงจดจำได้ขึ้นใจ...ว่าความรู้สึกที่มีในตอนนั้นมันเป็นยังไง เพียงแค่เราจำช่วงที่ค่อย ๆ ห่างกันไปอย่างช้า ๆ ไม่ได้ ยังไงดีล่ะ...เหมือนจะเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ยาวนาน เหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่สามารถพูดถึงได้ไม่จบไม่สิ้น แต่ที่จริง...มันกลับซ้ำเดิม แค่พูดเล่าเรื่องเก่าขึ้นมาใหม่

เท่านั้นเอง.

ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง

เราปล่อยให้เสียงแก้วกาแฟ, เสียงพูดคุยจอแจ, เสียงเพลงดังคลอไป โดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก

แฮร์รี่ไม่ได้เล่าเรื่องราวของตัวเอง ส่วนฟินน์ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

“ไปก่อนนะแฮซ”

“ไว้เจอกันฟินน์”

เราจับมือกันอีกครั้ง พร้อมกับกอดลาอีกหน

เขามองแผ่นหลังนั้นห่างไปไกลจนลับตา และกลับมาจมอยู่ในห้วงความคิดที่ว่า “คนบางคน...ก็ผ่านมาเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในการทำอะไรสักอย่างในชีวิต— ก็เท่านั้นเอง”

ฟินน์อาจจะเป็นแรงบันดาลใจในการเขียนเพลงใหม่เพิ่มในอัลบั้มอีกซักเพลง

ว่าแล้วก็จรดปากกาลงในสมุดเล่มหนึ่ง

'Two Ghosts'

END.

Song: Harry Styles — Two Ghosts (live in studio)