เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ๆ

‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก

แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน!

หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย

เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชน และช่วยถอนพิษให้

แต่ไปๆ มาๆ จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว

หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู! ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!

‘จ้าวเสี่ยวชุน’ เป็นศิษย์แพทย์ของอาจารย์แห่งหุบเขาเทพเซียน เมื่ออายุครบสิบแปด เขาจึงออกตามหาศิษย์พี่ใหญ่ที่จากสำนักมานาน แต่เขาเผลอดื่มเหล้าจนเมามาย ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้ วันนั้นเองที่ได้พบกับ ‘อวิ๋นชิง’ ผู้บาดเจ็บมีเลือดโทรมกาย ซ้ำยังถูกพิษอีกด้วย เสี่ยวชุนจึงตัดสินใจช่วยเหลือ แม้จะไม่รู้คนผู้นี้เป็นใครก็ตาม ทั้งยังต้องเจอกับเหตุการณ์สุ่มเสี่ยงที่เกิดจากยาปลุกกำหนัดที่ปนมากับพิษร้ายในร่างอวิ๋นชิงอีกด้วย

ยุทธจักรเริงรมย์เป็นของ EverY ค่ะ ตอนนี้มีสองภาค (ภาคละ 2 เล่ม) คือ ภาคพิษโอสถ ซึ่งเป็นภาคแรก และ ภาคต่อ คือสำนักภูษานิล เราไม่รู้ว่าต้นฉบับจีนมีกี่ภาค แต่เดาเอาเองว่าน่าจะมีมากกว่านี้ล่ะมั้งคะ 

วันนี้มารีวิวภาคแรก พิษโอสถค่ะ (ซึ่งเราคิดว่าคงไม่ได้รีวิวภาคสองนะ)

เป็นเรื่องแนวๆยุทธภพ เสี่ยวชุนลงเขาเทพเซียนมาเพื่อตามหาศิษย์พี่ใหญ่ ระหว่างทางก็ช่วยเหลือคนนั้นคนนี้ไปมากมาย บังเอิญไปช่วยคุณชายเจ็ด ตงฟางอวิ๋นชิง เข้า เลยเกิดเป็นเรื่องราวซับซ้อน

บุคลิกของเสี่ยวชุนมีความไร้เดียงสามาก แบบไม่เคยเผชิญโลก แล้วก็เป็นคนดีจากข้างในจริงๆ ในเรื่องนี้แค่สองเล่มแต่เสี่ยวชุนโดนหลอกไปครั้งแล้วครั้งเล่าจนเราขี้เกียจจะนับแล้ว 55555 ส่วนอวิ๋นชิง ตัวจริงเป็นองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ปัจจุบัน ก็มีความแบบเออ ท่านอ๋องอะนะ ก็เจ้าเล่ห์เพทุบายแหละ (แต่ไร้เดียงสาในเรื่องอย่างว่า)

เรารู้สึกว่าสองคนนี้ไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ เสี่ยวชุนก็วิ่งเข้าหาแต่เรื่อง เป็นคนประเภทที่เห็นคนน่าสงสารไม่ได้ต้องพุ่งเข้าไปช่วย พุ่งเข้าไปมีส่วนร่วม (พิทักษ์ยุทธภพมากๆ) ส่วนอวิ๋นชิงก็เป็นพวกเย็นชาเลือดเย็น ฆ่าคนตาไม่กะพริบ

เรื่องนี้มีรีบะด้วย แบบตอนแรกเราก็ไม่แน่ใจเรื่องโพเหมือนกัน ดูแล้วเหมือนเป็นไปได้ทั้งสองทาง แต่ก็คือมีรีบะจริงๆ แต่ก็ไม่บ่อยนะ (สองครั้ง? หรือสามครั้ง ประมาณนั้นล่ะมั้ง)

ส่วนศิษย์พี่ใหญ่ชีวิตน่าสงสารมากกกกกก ปมของศิษย์พี่ใหญ่คือน่าสงสาร แล้วก็คือแบบความยึดติดที่พี่ใหญ่มีให้อวิ๋นชิงก็แบบ โอ๊ย 5555

คือเรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีปมเยอะมาก เมื่อเทียบกับจำนวนหน้าของทั้งสองเล่ม แบบช่วงเล่มสองก็แอบรู้สึกว่าพลอตมันเปะปะเลยอะ หรือจริงๆเป็นเพราะกำลังปูเรื่องไปสู่ภาคต่อๆไปนะ

ส่วนที่เราชอบคือฉากดราม่า ทำได้ดีมาก มีความแบบบีบคั้นในแบบที่เราชอบ ชอบตอนที่เสี่ยวชุนพูดกับศิษย์พี่ใหญ่ว่า ศิษย์พี่ใหญ์รักเสี่ยวชุนที่สุดนี่ อะไรงี้ คือแอบน้ำตาซึมเลย แล้วก็แอบรู้สึกว่าถ้าเกิดว่าเลือกให้เสี่ยวชุนตายไปเลยจริงๆ อาจจะดีก็ได้ แบบดูเหมาะสมกับ Bad End

รวมๆก็คิดว่าอ่านได้เพลินๆ คืออ่านสองเล่มรวดเดียวเลย ไม่ได้วางเลยนะ แต่ถ้าในแง่ความรู้สึกก็ยังไม่ได้ชอบขนาดนั้น คงไม่ได้ซื้อภาคต่ออะค่ะ