1.

ในวันที่อากาศเริ่มหนาวเย็นเป็นวันแรกๆ ในเดือนธันวาคม ผมได้รับข่าวจากแม่ว่า อาม่าจากไปอย่างสงบด้วยโรคมะเร็ง

2.

เมื่อนึกถึงอาม่า ความทรงจำแรกที่ปรากฎขึ้นมาก็คือ ภาพในวันหยุดช่วงปิดเทอมใหญ่ตอนเรียนชั้นประถม ที่แม่จะพาผมและน้อง ๆ ไปอยู่ที่บ้านอาม่า ตึกแถวสองคูหาที่อากงและอาม่าลงทุนลงแรงสร้างไว้ โดยชั้นล่างเปิดเป็นร้านขายของชำ 

ภาพความทรงจำดังกล่าวเกิดในช่วงเย็นก่อนที่แม่จะมารับพวกเรากลับบ้าน แสงแดดอ่อนโยนยามเย็นสาดส่องไล่ไปตามโครงร่างของอาม่าที่นั่งบนลังไม้เก่าอยู่หน้าร้าน สวมชุดคอกระเช้าสีเลือดหมูตัวเก่ง เฝ้ามองออกไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปมา และเมื่อเจอคนคุ้นเคยหรือมาซื้อของ อาม่ามักเอ่ยทักทายและพูดคุยอย่างออกรสชาติ ไทยบ้างจีนบ้างสลับกันไปตามพื้นเพของผู้สนทนา

เมื่อใกล้เวลาที่แม่มารับ อาม่าจะถามพวกเราอยู่เสมอว่า "หิวมั้ย อยากกินไรหรือเปล่า" แม้ผมและน้อง ๆ ตอบปฏิเสธไปเท่าไหร่ แต่อาม่าก็จะคะยั้นคะยอพาพวกเราไปซื้อของกินแถวนั้น ไม่ว่าจะเป็นลูกชิ้นปิ้งหรือไอติมไผ่ทองหน้าโรงเรียนแถวบ้านอาม่า รถเข็นขนมโตเกียวที่จะผ่านหน้าบ้านเวลาเดิมเกือบทุกวัน หรือถ้าวันไหนเราเบื่ออาหารเหล่านั้น อาม่าจะหยิบขนมในร้านที่พวกเราชอบมาให้กินลองท้องก่อนกลับบ้าน ทั้งขนมเปี๊ยะ ปีโป้แช่เย็น ขนมคบเคี้ยว แต่ถ้าวันไหนตรงกับช่วงเทศกาลไหว้ของคนจีน เราก็จะโชคดีได้ลิ้มรสข้าวต้มมัด ขนมเทียน และขนมเข่ง แสนอร่อยที่อาม่าลงมือทำด้วยตัวเอง

และเมื่อรถฮอนด้าซีวิคสีทองอ่อนของแม่มาถึง หลังจากกล่าวร่ำลากันแล้ว อาม่าจะมายืนส่งตรงหน้าบ้าน และมองรถของพวกเราที่ค่อย ๆ เคลื่อนลับหายไปจากหัวมุมถนน