โจนาห์ แอดดิงตันอาจดูเป็นฆาตกรโรคจิตที่หมกมุ่นในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่เบอร์แทรมรู้ดีว่า สิ่งที่ฆาตกรศาสตร์มืดรายนี้ทำได้มีมากกว่าที่สื่อและตำรวจส่วนใหญ่นอกจากรัสเซลล์ประเมินเอาไว้เสียอีก เพราะคนคนนี้ไม่ใช่อาชญากรธรรมดา

นกเรเวนที่คอยติดตามรังควานเจนนิเฟอร์ คู่หูของรัสเซลล์ และงูแอดเดอร์ที่จู่โจมรัสเซลล์ระหว่างทัวร์ปราสาทไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน และในตอนนี้ เบอร์แทรมค่อนข้างแน่ใจว่า แอดดิงตันรู้แล้วว่า พวกเขาอยู่ที่ไหน เพราะในเวลาที่พวกเขาออกจากเวิร์กช็อปเข้าเล่มหนังสือเพื่อเปิดประตูรับตำรวจที่มารักษาความปลอดภัย เขาเห็นนกเค้าแมวตัวหนึ่งบินโฉบลงมาจับที่ต้นไม้ที่ยืนต้นอยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้าน หลังจากพยายามบินเข้ามาแต่ก็เปลี่ยนทิศทาง 

เขาไม่พบเจอนกเค้าแมวแถวนี้มานานแล้ว เพราะสถานที่ที่บ้านของเขาตั้งอยู่ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่จะเป็นอาหารของพวกมันได้ และพฤติกรรมของมันก็ไม่เหมือนกันนกเค้าแมวตามธรรมชาติ การบินเลี้ยวเปลี่ยนทางจากการบินตรงเข้ามาในเขตบ้านเหมือนนกหรือสัตว์อื่นที่เคยหลงเข้ามาทำให้เขายิ่งแน่ใจว่านกตัวนี้เป็นนกที่แอดดิงตันส่งมาสอดแนม เพราะเขตที่เขากั้นเอาไว้และของที่ดูเหมือนสิ่งตกแต่งประจำเทศกาลอย่างหัวเทอร์นิปแกะเป็นโคมไฟก็เป็นเครื่องมือหนึ่งในการป้องกันสิ่งชั่วร้ายไม่ให้รุกล้ำเข้ามาในเขตบ้าน 

นอกจากนี้ สัตว์แต่ละชนิดที่พวกเขาพบเจอล้วนเป็นสัตว์ที่เป็นลางร้ายเกี่ยวกับความตายทั้งนั้น ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้อีกแล้ว 

“อา” เบอร์แทรมครางออกมาเบา ๆ เมื่อรู้สึกถึงกระแสความรู้สึกบางอย่างที่แล่นขึ้นมาตามแขน และถลกแขนเสื้อข้างนั้นขึ้นเพื่อดูว่า มีข่าวสารจากวิญญาณของเหยื่อสาวของแอดดิงตันหรือไม่ แต่คราวนี้ ความรู้สึกที่เขาได้รับรุนแรงกว่าทุกครั้ง เพราะเป็นความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นขึ้นมาเป็นระลอกริ้วเหมือนคลื่นเสียงหรืออะไรบางอย่างที่กำลังกรีดร้องแต่ไม่มีเสียง

รัสเซลล์กดรีโมทหยุดภาพค้างไว้บนจอ รีบหันมาหาคนข้างกาย โอบคว้าตัวของอีกฝ่ายมากอดเอาไว้

คราวนี้ไม่ใช่แค่อักษรเลือดที่ปรากฏขึ้น แต่เป็นรอยมือที่มองไม่เห็นที่ฝากรอยแดงเป็นแถบไว้บนท่อนแขนของเขา

“มิเชลล์ ใจเย็น ผมรับปากแล้วไงว่า ผมจะไม่ยอมให้เขาทำอันตรายคุณอีก” พ่อมดกระซิบปลอบเจ้าของพลังงานที่กำลังปั่นป่วนและสร้างความเจ็บปวดให้ตนเองอยู่ “มิเชลล์ ผมเจ็บนะ ใจเย็น ๆ ก่อน”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเป็นสิ่งที่นายตำรวจหนุ่มไม่อาจช่วยอะไรได้ นอกจากเฝ้ามองและคอยระวังไม่ให้ตำรวจที่มาเฝ้ารักษาความปลอดภัยอยู่สังเกตเห็นความผิดปกตินี้ 

ชื่อที่อีกฝ่ายเอ่ยเรียก ชัดเจนว่าเป็นชื่อเหยื่อหนึ่งในหกคนที่พบตัว และเป็นเหยื่อรายที่ถูกทรมานอย่างทารุณที่สุด ลิ้นของเธอถูกตัด มือเท้าถูกตอกตรึงด้วยลิ่มไม้ มีบาดแผลถูกกรีดตามตัวเป็นอักษรเลือดไปทั่วร่าง ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องทนทุกข์อยู่ในสภาพเช่นนั้นนานเท่าใดก่อนที่จะถูกปลิดชีวิตด้วยมีดที่แทงทะลุหัวใจ ดังนั้น จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอจะรุนแรงเมื่อคนที่ทำให้เธอต้องตายใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ 

ไม่มีรายละเอียดเหมือนข้อความที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ มีเพียงคำเตือนจากเธอเท่านั้น

รัสเซลล์สบตากับเบอร์แทรม และมองต่อไปยังตำรวจที่นั่งสนทนากันอยู่ที่ชานบันไดหน้าบ้าน สำหรับพวกเขาแล้ว ดูเหมือนจะยังไม่มีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้น 

“คุณคิดว่าพวกเขาจะรับมือกับแอดดิงตันได้หรือเปล่า” เจ้าของร้านหนังสือเก่าถามและลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อไปล้างรอยเลือดออกจากแขนที่อ่างล้างจานในห้องครัว 

“หลังจากที่เคยสู้กับเขามา แอดดิงตันเป็นคนที่รับมือยากพอสมควร โดยเฉพาะเวลาที่เขาฮึดสู้” นายตำรวจจากลอนดอนตอบ แผลที่ฝ่ายนั้นแทงเขาที่ท้องและอกยังทำให้เขาเจ็บลึก ๆ ในกล้ามเนื้อและยังคงหายใจลำบากเมื่อออกแรงมากเกินไปอยู่จนถึงตอนนี้ “ถ้าเจอกันซึ่งหน้า ผมว่าทางตำรวจที่มารักษาความปลอดภัยให้เราคงพอจะรับมือได้”

“หมายความว่า ถ้าเขาใช้เล่ห์เหลี่ยมหรือกลอุบายอื่นในการที่จะเข้ามาที่นี่ ทางตำรวจที่ไม่ระมัดระวังตัวมากพอก็อาจรับมือเขาไม่ไหวอย่างงั้นเหรือ” 

“หวังว่าจะไม่แย่ขนาดนั้น” รัสเซลล์เอ่ย เทน้ำกรองจากเหยือกกรองน้ำลงไปในกาต้มน้ำไฟฟ้าตามที่เบอร์แทรมชี้บอกเพื่อใช้สำหรับชงชาเพิ่มให้กับตำรวจที่อยู่นอกบ้าน “แต่ก็น่าเป็นห่วงพอสมควร เพราะถ้าเป็นการใช้อาวุธมีด แอดดิงตันสามารถใช้มันได้แบบเงียบ ๆ และผมต้องยอมรับว่าเขาเป็นคนมีทักษะในการใช้มีดสูง”

“คุณรู้เพราะเขาเคยใช้มีดแทงคุณมาก่อน” เบอร์แทรมว่าพลางล้างรอยเลือดออกจากแขนและซับด้วยผ้าเช็ดมือ ก่อนเดินไปเปิดตู้เหนือเคาน์เตอร์ในครัวเพื่อหยิบเอาขนมปังกรอบและคุกกี้ออกมาสำหรับให้ตำรวจที่มาเข้าเวรได้กินกับชา

“ใช่ หมอนั่นเป็นนักฉวยโอกาส” รัสเซลล์รับ “ผมเองก็กำลังตกใจกับสภาพของเจนนิเฟอร์ด้วย เลยระวังน้อยไปหน่อย”

“แผลเป็นยังไงบ้างตอนนี้” 

“แผลข้างนอกหายแล้ว แต่ยังเจ็บข้างในอยู่” เขาบอกและยิ้มให้คนถามอย่างมีเลศนัย “ผมยังถอดเสื้อให้คุณดูตอนนี้ไม่ได้หรอก แต่ถ้าเราทำความรู้จักกันไปอีกสักหน่อย คุณก็จะได้เห็นเอง”

“คุณนี่มัน...” เบอร์แทรมส่ายหน้าเหมือนเอือมที่เขาพาออกไปถึงเรื่องอื่น แต่ใบหูที่แดงเรื่อขึ้นมาของเขาก็ทำให้คนพูดรู้ได้ทันทีว่า อีกฝ่ายรับและเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึงเป็นอย่างดี 

“หวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไร” รัสเซลล์กล่าวและมองไอน้ำที่เริ่มพ่นออกจากพวยกาเป็นสายยาวเมื่อเริ่มมีเสียงน้ำเดือด และก้มลงจูบคนตรงหน้าเบา ๆ ครั้งหนึ่ง และเป็นครั้งแรกนับแต่มีตำรวจมาเฝ้าอยู่เต็มบ้าน

  

เบอร์แทรมเงยขึ้นจูบเขาตอบ “ผมก็หวังอย่างงั้นเหมือนกัน”

หวังว่านี่จะไม่ใช่ความสงบแสนสั้นก่อนที่พายุจะมา