เขาดึงตัวของอีกฝ่ายมากอด คนที่เขากอดซุกตัวเข้ามาในอก และผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

ถึงจะอยู่ในชุดนอนตัวเดิมที่สวมใส่ระหว่างนั่งอยู่ด้วยกันในช่วงค่ำ แต่รัสเซลล์กลับรับรู้ถึงไอเย็นที่สัมผัสได้จากตัวของเบอร์แทรม เส้นผมสีน้ำตาลที่ค่อนข้างยาวของอีกฝ่ายมีกลิ่นของน้ำค้างและบรรยากาศบางอย่างนอกบ้าน อาการหลับลึกเหมือนจมอยู่ในอีกห้วงมิติหนึ่งของคนในอ้อมแขนแทบไม่ต่างจากคราวก่อนที่เขาพบร่างของอีกฝ่ายนอนอยู่บนพื้นพรม 

มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเบอร์แทรมกลางดึกระหว่างที่เขาหลับ

หรือไม่เช่นนั้น เบอร์แทรมออกจากบ้านกลางดึกเพื่อไปทำอะไรบางอย่างโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้อยู่ในสภาพเหมือนใช้พลังงานจนแทบไม่มีแรงหลงเหลือ

ไม่ว่ามีอะไรเกิดขึ้น เขาอดสังหรณ์ไม่ได้ว่าเหตุการณ์นั้นเกี่ยวข้องกับเขา และคำพูดของเบอร์แทรมว่าจะดูแลเขา

จริงอยู่ มีเรื่องบางอย่างที่เขาไม่รู้และทำไม่ได้ แต่ก็มีเรื่องบางอย่างที่เขาควรรู้ แม้จะทำอะไรไม่ได้

รัสเซลล์กอดคนที่นอนหลับอยู่ข้างตัวแน่นขึ้น พยายามหลับตาลงและหลับให้ได้ แล้ววันรุ่งขึ้น เขาจะต้องพูดเรื่องนี้กับเบอร์แทรมให้ได้ ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่สบายใจ และเขาอยากให้เบอร์แทรมรู้ว่า แม้อีกฝ่ายจะปกป้องเขาได้ แต่การร่วมมือกันทำในสิ่งที่พวกเขาต่างคนต่างระวังให้แก่กันได้ย่อมดีที่สุด และถ้าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ เขาคงไม่มีวันสบายใจ และคงจะเสียใจมาก หากเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เบอร์แทรมต้องรับความลำบากอยู่ฝ่ายเดียว 

แม้จะนอนหลับได้ไม่ค่อยดีนัก ถึงอย่างนั้น รัสเซลล์ก็ยังหลับได้และตื่นก่อนเบอร์แทรม

  

เขาไม่ได้ปลุกคนที่กำลังนอนอยู่ให้ตื่นขึ้นมา แม้ว่าเลยเวลาเปิดร้านแล้ว แต่เลือกที่จะโทรศัพท์ไปบอกกับคนในร้านว่า เจ้าของร้านไม่ค่อยสบาย อาจไม่ได้เข้าไปที่ร้านในช่วงเช้า หรืออาจจะเป็นทั้งวัน ขึ้นอยู่กับว่าอาการจะเป็นอย่างไร เสียงของพนักงานที่รับสายฟังดูแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็บอกขอบคุณเขาและบอกว่า เบอร์แทรมไม่จำเป็นต้องเข้ามาก็ได้ พวกเธอสามารถดูแลร้านกันเองได้ 

ในเมื่อเบอร์แทรมหลับอยู่ในห้องที่เขาอาศัยนอน นายตำรวจหนุ่มจึงเลือกเสื้อผ้าที่เขายังคงเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทางออกมาและนำไปเปลี่ยนในห้องน้ำพร้อมกับล้างหน้าและแปรงฟัง ชงกาแฟให้ตัวเองแก้วหนึ่ง และเริ่มเช็คอีเมล์ที่เกี่ยวข้องกับงานและข่าวความคืบหน้าเกี่ยวกับคดีของแอดดิงตัน 

มาเรียโทรศัพท์มาหาเขาและแจ้งข่าวเกี่ยวกับเรื่องการคุ้มกันจากตำรวจนอร์ทธัมเบอร์แลนด์ เธอคาดว่าพวกเขาจะติดต่อมาภายในวันนี้ 

การมีตำรวจท้องที่มาให้การคุ้มกันเป็นเรื่องดี แต่ในขณะเดียวกันก็คงเป็นเรื่องชวนอึดอัดสำหรับเจ้าของร้านหนังสือที่อยู่ดี ๆ ก็มีคนแปลกหน้าสลับสับเปลี่ยนกันมาเฝ้าอยู่ในบริเวณบ้าน ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็คิดว่าตัวเองควรย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านพักที่เช่าเอาไว้เพื่อตัดปัญหา แต่ด้วยสภาพของเบอร์แทรมในเวลานี้ เขาก็ไม่อยากปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่ตามลำพัง

“ผมย้ายมาพักอยู่กับเบอร์แทรม เคลลีย์ เพื่อนบ้านที่อยู่บ้านหลังถัดจากบ้านเช่าของผมชั่วคราว” เขาตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับมาเรีย “เขาอยู่ตัวคนเดียวเหมือนผม ช่วงนี้เขาไม่ค่อยสบาย ต้องการคนดูแล ผมเลยมาอยู่เป็นเพื่อน คิดว่าอาจจะต้องใช้เวลาอยู่กับเขาอีกสักสองหรือสามวัน คุณคิดว่าผมควรทำยังไงดี”

มาเรียเงียบไปพักใหญ่ 

“ไม่คิดว่า คุณจะผูกมิตรกับเพื่อนบ้านได้เร็วขนาดนี้” เธอเอ่ย น้ำเสียงบอกชัดว่าตั้งตัวไม่ติดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ในเวลาต่อมา เธอก็หัวเราะ “คนข้างบ้านของคุณเป็นพ่อมดหรือไง ถึงได้หว่านเสน่ห์ใส่คนแบบคุณให้สนิทสนมกับเขาได้เร็วมาก” 

ถ้าเธอรู้ว่าเบอร์แทรมกับเขาจูบกันแล้วด้วยซ้ำไป เธอคงจะอึ้งยิ่งกว่านี้อีก 

“เขาเป็นคนนิสัยดี แล้วก็เคยช่วยดูแลผมตอนไม่สบายเหมือนกันน่ะ” เขาบอก “ใจหนึ่ง ผมก็กลัวเขาจะรำคาญที่มีตำรวจมาเดินเข้า ๆ ออก ๆ บ้านของเขา แต่ผมตัดใจทิ้งเขาไปตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ”

“นี่มันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายมากเลยนะ รัสเซลล์” เธอเอ่ย น้ำเสียงดูครุ่นคิด และถ้าให้เดาภาพของเธอตอนนี้ เธอก็คงจะนั่งหมุนแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอไปมาตามนิสัยเวลามีเรื่องต้องตัดสินใจ แหวนนั้นเป็นแหวนแต่งงานปลอม ๆ ที่เธอสวมเอาไว้กันไม่ให้ใครมารบกวนอาณาจักรแห่งความโสดที่เธอปกครองอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุขมานาน 

“ผมรู้ มาเรีย” เขายอมรับ “แต่... ผมไม่รู้สิ...” 

“คุณลองคุยกับเพื่อนของคุณกับทางตำรวจนอร์ทธัมเบอร์แลนด์ดูก็แล้วกัน ถ้าเพื่อนคุณโอเคกับการที่มีตำรวจเพ่นพ่านอยู่แถวบ้าน พวกคุณจะอยู่เป็นเพื่อนกันต่อก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก” ผู้บังคับบัญชาของเขาสรุป “คุณอาจจะต้องระวังมากขึ้นเวลาไปไหนมาไหนหน่อยนะ ช่วงนี้”

“คุณพูดเหมือนแน่ใจแล้วว่า แอดดิงตันกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้” เขาออกปาก

“ช่างสังเกตตามเคย” มาเรียหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะของเธอมีความเครียดและกังวลเจืออยู่จนเขารับรู้ได้

“เขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่” ความจริงแล้ว เขารู้ว่าแอดดิงตันรู้ได้อย่างไร แต่เขาต้องการฟังข้อมูลอีกด้าน

“ฉันก็ไม่รู้ รัสเซลล์ เท่าที่รู้ ไม่มีใครบอกเขาแน่ว่าคุณอยู่ที่ไหน เว้นแต่ว่าเขาจะดักฟังโทรศัพท์ของใครสักคนในกลุ่มพวกเรา หรือไม่ก็พบเอกสารการเช่าบ้านพักที่นี่ ซึ่งกรณีหลังแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เว้นแต่ว่าคุณทิ้งใบจองห้องพักที่พรินท์ออกมาไปเรื่อยจนเขาไปเจอเข้าน่ะนะ”

“กรณีนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นอยู่แล้ว คุณก็รู้” รัสเซลล์บอก เหลือบตามองผ่านประตูห้องนอนเพื่อดูว่า เบอร์แทรมตื่นหรือยัง เพราะเขาได้ยินเสียงของความเคลื่อนไหวบางอย่างในนั้น “แล้วเจนนิเฟอร์ล่ะ เธอเป็นไงบ้าง”

“เธอโอเค ขวัญเสียไปหน่อย เพราะเจอนกเรเวนรบกวนเมื่อวันก่อน แต่วันนี้เธอดูดีขึ้น”

“กลับมาที่เรื่องของแอดดิงตัน” นายตำรวจหนุ่มว่า เขาอยากรวบรัดให้รู้ความอย่างครบถ้วนก่อนที่เบอร์แทรมจะตื่น “คุณรู้ได้ยังไงว่า เขามีแนวโน้มว่าจะเดินทางจากแถบมิดแลนด์มาถึงนอร์ทธัมเบรีย”

“จุดสุดท้ายที่มีคนพบเขาคือแบรดมอร์ ใกล้กับน็อตติ้งแฮม” เธอทวนเส้นทางให้เขาฟัง “จากนั้นก็ไม่มีข่าวอะไรออกมาอีก ทุกอย่างเงียบมาก จนกระทั่งมีคนพบศพของชายชราที่อาศัยอยู่ตัวคนเดียวในบ้านแถวรัดดิงตัน ลองเดาดูซิว่า เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนั้น”

“เขาถูกตัดลิ้น ถูกแทงตัดขั้วหัวใจ”

“ถูกเผง” มาเรียบอก “เงินสดและบัตรเครดิตของผู้ชายคนนี้ถูกขโมยไปจากบ้าน แต่ใช้เวลาเกือบครึ่งวันกว่าที่คนจะรู้ว่ามีเหตุเกิดขึ้นกับเขา ในวันเดียวกันนั้น มีคนแจ้งเหตุรถยนต์หายไปจากที่จอดแถวโบสถ์ ไม่มีใครเอะใจว่าคดีขโมยรถเกี่ยวข้องกับแอดดิงตัน จนกระทั่งมีคนแจ้งว่าพบผู้ชายท่าทางแปลกเอารถมาจอดทิ้งไว้แถวควีนเซ็นเตอร์ น็อตติ้งแฮม และวันเดียวกันก็มีคดีขโมยรถที่น็อตติ้งแฮมเกิดขึ้นอีก”

“ตำแหน่งของแต่ละเมืองที่เกิดเหตุตรงขึ้นเหนือมาเรื่อย ๆ คุณเลยสันนิษฐานว่า เขาตั้งใจตรงมาหาผมที่นี่”

“ใช่ มีความเป็นไปได้สูงมาก และลักษณะการก่อเหตุตามรายทางของเขา ไม่พยายามใช้ความระมัดระวังในการปกปิดหลักฐานอีกต่อไป ซึ่งมันน่ากลัวตรงนั้น”

รัสเซลล์เม้มริมฝีปากแน่น “ผมพอจะเข้าใจแล้ว”

“ฉันแจ้งไปในท้องที่เส้นทางที่เขาน่าจะมุ่งไป แต่คนคอยระวังกับคนตั้งใจจะก่อเหตุ มันจัดการยากต่างกัน”

“ผมรู้ มาเรีย ขอบคุณมากที่เตือน”

“ไม่เป็นไร” เธอบอก “ดูแลตัวเองด้วย ฉันต้องไปประชุมแล้ว ไว้ค่อยคุยกัน”

“ครับ สวัสดี”

“ไว้คุยกันใหม่นะ” มาเรียว่า “ฝากสวัสดีคุณพ่อมดข้างบ้านที่ทำให้เจ้าชายนิทราอย่างเธอตื่นด้วยก็แล้วกัน”