นั่งลงและพูดคุย ข้านั่งลงตรงข้ามกับหล่อน ข้าไม่รู้จักหล่อน แต่ข้ามีคำถาม

เคยผิดหวังหรือไม่? หล่อนยิ้มและพยักหน้าช้าช้า พร้อมตั้งคำถามแบบเดียวกันกับข้า

ข้าตอบ เสมอมา... และดูท่าจะเสมอไป บวกกับตลอดกาลอีกนิดหน่อย

แต่นั่น มันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า ยังมีหวังหรือไม่ ความหวังน่ะเจ้ารู้จักมั้ย ไม่ใช่หวังให้ได้ดั่งใจหรือเป็นไปอย่างที่ต้องการหรอก สำหรับข้า-ความหวัง คือความรู้สึกอย่างหนึ่งในความเป็นตัวข้า รู้สึกดั่งเช่น ดีใจ เสียใจ และเจ็บปวด ความหวังคือแค่หวัง หวังให้มันผ่านผ่านไป หรือจบลงสักที ข้ารักที่จะมีหวังเสมอ แต่ไม่เคยปราถนาขอให้อะไรสมหวัง เพราะแน่นอนว่าข้ากลัวที่จะ-ผิดหวัง

.......................................

ค ว า ม ห วั ง

บทที่ 1

มาร์นัลนิคตาร์ ทักทาย

ข้ามักจะสมหวังเสมอ : "และนั่นเป็นเพราะข้าเป็นคนดีและมีจิตใจเมตตา ข้ามักยิ้มให้คนเจ็บ-ป่วยและจุมพิตเหล่าคนจนเสมอ ข้าให้ขนมปังพวกเขาและจับมือพวกเขา บางครั้งข้าก็ร้องไห้ให้พวกเขาด้วยนะ มันไม่ยากเลยที่จะรู้สึกอย่างนั้นและหลั่งน้ำตาออกมา พวกเขาช่างหน้าสงสาร และข้าอยากช่วยพวกเขาสุดหัวใจ และใช่ ข้าทำแบบนั้นเสมอมา ช่วยเหลือพวกเขา และพระเจ้าทรงโปรดความดีของข้านี้ ข้าจึงสมหวังเสมอ พระเจ้าท่านตอบแทนในสิ่งนี้กับข้า เป็นของขวัญ และเจ้าล่ะแม่สาวน้อย" มาร์นัลนิคตาร์สตรีแห่งชุดขาวตั้งคำถามกับเด็กสาวหลังจากให้ขนมปังกับเธอ

......................................................................

ข้าน่ะเหรอ ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย จริงจริง : "เสียใจด้วยนะ แต่ข้าไม่ได้มีความสงสารหรือมีความรู้สึกอยากจะจุมพิตใคร ข้าไม่เคยแบ่งขนมปังหรืออะไรก็ตามให้พวกเขา และไม่เคยจับมือพวกเขา ไม่เคยแม้แต่จะเห็นใจ เพราะข้าก็คือหนึ่งในพวกเขา โลกของพวกเขามีข้าเป็นหนึ่งคนในนั้น และแน่นอน ข้าเห็นอะไรชัดเจนในโลกของข้า พวกเราแย่งกันกิน ฆ่ากันเพื่อปากท้อง เกลียดกันเพื่อความเป็นส่วนตัว ร้องไห้เมื่อแพ้และขี้หวงเพราะกลัวขาดแคลน พวกเราไม่แบ่งขนมปังเพราะต้องรักตัวเอง และถ้าท่านถามว่าข้าได้ของขวัญอะไรจากพระเจ้า คำตอบคือ หากวันนี้ข้ายังไม่ตาย นั่นคือของขวัญ วันต่อมาหากข้ายังไม่ตาย นั่นก็คือของขวัญอีก พระเจ้าตอบแทนในสิ่งนี้กับข้า เป็นของขวัญ" เด็กสาวตอบ หลังจากกลืนขนมปังชิ้นสุดท้ายลงท้อง