เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
วันพรุ่งนี้ก็แล้วกันyenyenaha
เหมือนตกจากตึก : )
  • ระหว่างเรียนภาคทฤษฎี กับ ภาค ปฏิบัติความสนุกมันก็แตกต่างกันไป ขึ้นฝึกปฏิบัติมันก็จะมีความกดดัน เพราะต้องดูแลชีวิตใครหลายๆคน
    ฉันคงเดินมาถึงการเรียนระยะ1กิโลเมตรสุดท้าย
    ที่ไม่สามารถส่งต่อไม้พลัดให้ใครได้ สิ่งที่รู้คือต้องเป็นตัวฉันเองที่ต้องวิ่งเข้าเส้นชัย ถึงจะไม่ได้เหรียญ หรือ รางวัล แต่มันคือมาตรการบังคับ คือ "ต้องเข้าเส้นชัย" :  )
    แต่มันเป็น1กิโลเมตรสุดท้ายที่ฉันเริ่มล้า ฉันเริ่มสนุกกับการแวะพักระหว่างทาง 
    มันเป็น1กิโลเมตรสุดท้ายที่ระเหี่ยมาก ล้าสุดๆ 
    การแวะพักคือรางวัลชีวิต ทว่า คงจะหลงแสงสีไปแล้ว
    แต่ก็แค่ไม่ได้หยุดพักหรอก ฉันเดินบ้างหยุดบ้าง พอให้ได้ปรับตัว 
    1กิโลเมตรของฉัน สำหรับฉันมันโหดมาก 

    -เรียนทฤษฎีที่1วิชามีอาจารย์เข้าสอนเกือบ3-4คนต้องปรับตัวกับรูปแบบการสอนมากๆ แต่ก็เคยผ่านมาหลายกิโลเมตรแล้วล่ะ
    -สอบเป็นการสอบที่อัดแน่นอ่านเกือบวันต่อวัน หลังสอบจำเนื้อหาแทบไม่ได้ :  ) 
    -ฝึกปฏิบัติ
    -สอบสภา
                      แค่มองเงายังเหนื่อย555
    "วันนี้เรียนเก้าโมง" นี่นั่งยิ้มกริ่มเลย เอาจริงๆนี้คือความขี้เกียจที่สุดที่ฉันประสบเจอในชีวิตฉันเลย แย่ๆ 
    เข้าคลาสไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉันรู้สึกมีสมาธิมากๆ สงบสุด ฉันรู้สึกถึงเปลือกตาอันหนัก มันตึงรั้งค่อยๆปิดลงมา ความรู้สึกฉันค่อยๆลอย ลอยไปไหนละ สักพัก "ตกตึก" ตึ่งฉันสะดุ้งตัวอย่างแรงแล้วลืมตาขึ้นมา อือ "นี้หลับในห้องอีกแล้วเหรอ"  
    เป็น1กิโลเมตรที่ง่วงจัง แง่งงงง

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in