ฉันคงเดินมาถึงการเรียนระยะ1กิโลเมตรสุดท้าย

ที่ไม่สามารถส่งต่อไม้พลัดให้ใครได้ สิ่งที่รู้คือต้องเป็นตัวฉันเองที่ต้องวิ่งเข้าเส้นชัย ถึงจะไม่ได้เหรียญ หรือ รางวัล แต่มันคือมาตรการบังคับ คือ "ต้องเข้าเส้นชัย" :  )

แต่มันเป็น1กิโลเมตรสุดท้ายที่ฉันเริ่มล้า ฉันเริ่มสนุกกับการแวะพักระหว่างทาง 

มันเป็น1กิโลเมตรสุดท้ายที่ระเหี่ยมาก ล้าสุดๆ 

การแวะพักคือรางวัลชีวิต ทว่า คงจะหลงแสงสีไปแล้ว

แต่ก็แค่ไม่ได้หยุดพักหรอก ฉันเดินบ้างหยุดบ้าง พอให้ได้ปรับตัว 

1กิโลเมตรของฉัน สำหรับฉันมันโหดมาก 

-เรียนทฤษฎีที่1วิชามีอาจารย์เข้าสอนเกือบ3-4คนต้องปรับตัวกับรูปแบบการสอนมากๆ แต่ก็เคยผ่านมาหลายกิโลเมตรแล้วล่ะ

-สอบเป็นการสอบที่อัดแน่นอ่านเกือบวันต่อวัน หลังสอบจำเนื้อหาแทบไม่ได้ :  ) 

-ฝึกปฏิบัติ

-สอบสภา

                  แค่มองเงายังเหนื่อย555

"วันนี้เรียนเก้าโมง" นี่นั่งยิ้มกริ่มเลย เอาจริงๆนี้คือความขี้เกียจที่สุดที่ฉันประสบเจอในชีวิตฉันเลย แย่ๆ 

เข้าคลาสไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉันรู้สึกมีสมาธิมากๆ สงบสุด ฉันรู้สึกถึงเปลือกตาอันหนัก มันตึงรั้งค่อยๆปิดลงมา ความรู้สึกฉันค่อยๆลอย ลอยไปไหนละ สักพัก "ตกตึก" ตึ่งฉันสะดุ้งตัวอย่างแรงแล้วลืมตาขึ้นมา อือ "นี้หลับในห้องอีกแล้วเหรอ"  

เป็น1กิโลเมตรที่ง่วงจัง แง่งงงง