วีรบุรุษย่อมสละได้
แม้กระทั่งชีวิตตน
/
ภาพเหตุการณ์บนดาวไททันยังแจ่มชัดในความทรงจำของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ ตอนที่เขาหลุดออกจากคาถาเร่งเวลาเพื่อแอบดูความเป็นไปได้สิบสี่ล้านหกร้อยห้ารูปแบบ ชายในชุดเกราะเข้ามาพยุงตัวเขาและเอ่ยถามถึงอนาคตด้วยแววตาฉาบด้วยความหวังบนความกลัว
"โอกาสที่เราจะชนะล่ะ?"
สตีเฟ่น สเตรนจ์ มองลึกเข้าไปในดวงดาวสีน้ำตาลเข้มครู่ใหญ่ ―ดวงดาวที่เขาเห็นมาสิบสี่ล้านครั้งและแตกสลายทั้งหมด ความผูกพันจากช่วงเวลาเพียงสิบนาทีก่อตัวขึ้นภายในหัวใจของพ่อมดอย่างท่วมท้น, ทั้งๆที่เขารู้ตอนจบของเรื่องนี้อยู่แล้วยังจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอีกหรือ ว่าตนจะต้องเจ็บปวดเพียงใดหากปล่อยใจให้ชายคนนี้ครอบครอง
ลำคอก็ตีบตันขึ้นมาซะดื้อๆ
"หนึ่ง" หวังว่าเสียงเขาจะไม่สั่นนะ
โทนี่ สตาร์ค เม้มปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบที่ช่วยดึงตนเองออกจากภวังค์สีเทาแกมฟ้าอ่อนตรงหน้า ใจเต้นไม่เป็นส่ำเพราะความกลัวหรือไม่ก็แววตาที่อยากจะบอกอะไรสักอย่าง ―ต้องเป็นเขาอยากได้ยินแน่ๆล่ะ ไม่ได้คาดหวังหรอกนะแต่สายตาแบบนี้มันก็ชวนฝันเกินไป
/
พวกเขาสบตากัน
ไม่ใช่ใต้แสงเทียนของภัตตาคารหรู
แต่เป็นแสงจากสุริยัน ฝุ่น ควัน
และสงครามครั้งสุดท้าย
หลังจากห้าปีที่เจ็บปวดและยาวนาน เขาก็ได้พบใบหน้าหล่อเหลาของสุดยอดพ่อมดเสียที มีคำถามที่อยากเผยมากมายแต่ก็ทำได้เพียงเก็บกักไว้ในอกก่อนจะเลือกคำถามที่จำเป็นที่สุดในตอนนี้ออกมา
"โอกาสที่ว่าใช่อันนี้ไหม?"
สตีเฟ่นต้องยอมรับว่าเขาอยากจะทำลายโอกาสนี้เหลือเกิน แม้ตนจะเป็นพ่อมดแต่กลับช่วยชีวิตเล็กๆของคนตรงหน้าไว้ไม่ได้ ―ไม่มีแม้แต่ทางเดียว สุดท้ายก็เอ่ยปัดออกไปเพราะไม่อยากให้ชายตรงหน้าเจ็บปวดในสิ่งที่ต้องแลกกับชัยชนะ ―หรือเขาเพียงปลอบใจตนเองกันแน่
"ผมพูดไม่ได้ ถ้าพูดมันจะไม่เกิดขึ้น"
โทนี่ฟังคำตอบด้วยใจที่ฟีบลงเล็กน้อยเพราะหวังให้อีกฝ่ายบอกได้ว่าสงครามครั้งนี้จะจบลงอย่างไร
แต่แล้วเลือดก็สูบฉีดวูบวาบด้วยประโยคถัดไป
"โทนี่ คุณรู้ใช่ไหม"
"ผมรักคุณ"
สามคำวรรคที่สองแผ่วเบาจนไม่ได้ยิน แต่โทนี่อ่านปากของคนส่งสารออก
"ฉันรักนายเหมือนกัน"
/
อดีตคุณหมอยกนิ้วชี้ขึ้นเมื่อสตาร์คจ้องมองมาเพื่อขอคำตอบ มือถูกยกอย่างสั่นเทาเหมือนหัวใจที่สั่นไหวพร้อมระเบิดออกเป็นเสี่ยง ―เขารู้ดี รู้ว่ามันต้องออกมาเป็นแบบนี้ โทนี่พยักหน้าน้อยๆแววตาที่มุ่งมั่นและรวดร้าวในเวลาเดียวกันยังคงตรึงในอกสเตรนจ์
เขาปรารถนาจะหยุดเวลานี้ไว้ชั่วนิรันดร์ หากเปลี่ยนความจริงไม่ได้ก็ขอหยุดไม่ให้มันเกิดขึ้น
น่าสมเพชนัก เป็นถึงพ่อมดคอยปกป้องโลก
แต่แค่คนคนเดียวกลับช่วยไว้ไม่ได้
จิตใจของโทนี่ตอนนี้แหลกไม่มีชิ้นดี จริงอยู่ที่เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าตัวอาจต้องเสียสละ แต่ตอนนี้กลับอยากขอเห็นแก่ตัวอีกสักครั้งเพื่อยืดเวลาของตนไว้ใช้กับคนที่ยังรู้จักกันไม่ถึงเดือน หัวใจเขาร่ำร้องแต่ส่งเสียงออกมาไม่ได้เพราะกลัวว่าผู้คนข้างหลังจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
เสียงดีดนิ้วดังก้องในโสตประสาทของทุกคน
และแจ่มชัดในใจดร.สเตรนจ์มากที่สุด
/
ร่างของมหาเศรษฐีในชุดเกราะสีแดงที่ค่อนข้างเละเทะพิงอยู่กับกำแพงซากปรักหักพัง ซีกหน้าด้านขวาถูกเผาด้วยพลังอินฟินิตี้สโตนจนไหม้เกรียม เจ้าหนูสไปเดอร์แมนวิ่งเข้ามาพลางพูดละล่ำละลักด้วยเสียงสั่นเครือ
"คุณสตาร์ค เราชนะแล้ว ร เราชนะแล้ว"
"ได้ยินผมไหม"
"ผมขอโทษ ขอโทษ" หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มของปีเตอร์ สตาร์คทำได้เพียงกระพริบตาเชื่องช้าแต่สมองยังรับรู้คำพูดของเด็กน้อยคนนี้อยู่ ―อย่าร้องไห้เลยไอ้หนู นายเป็นฮีโร่ที่เก่งที่สุด เก่งมาก เขาได้แต่คิดในใจหวังว่าจะส่งไปถึงอีกฝ่ายได้
โทนี่เลื่อนสายตาไปสบกับดวงดาวคู่นั้นที่คลอไปด้วยน้ำใสพร้อมด้วยดวงใจที่แตกสลายของพ่อมด เขาอ่านสายตานั้นออก ―เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและรู้สึกผิด ทำไมต้องรู้สึกผิดล่ะหมอ นี่คือหนทางเดียวที่เราจะชนะ นายทำถูกแล้ว สมองคิดแบบนั้นแต่หัวใจที่ใกล้หยุดเต้นกลับเจ็บแปลบขึ้นมาเหมือนถูกคว้านออกไปทิ้งไว้แต่ความว่างเปล่า
"ผมขอโทษ"
ไม่เอาน่าหมอ คำพูดสุดท้ายทั้งทีคิดให้มันเจ๋งๆหน่อยก็ไม่ได้
เสตรนจ์ขยับปากโดยไม่มีเสียงเพราะลำคอแห้งผากเกินกว่าจะเปล่งมันออกมา น้ำตาที่กลั้นเก็บมานานหยดแหมะลงข้างแก้มสาก ไม่ฟูมฟาย ไม่วิงวอน มีแต่ความโศกเศร้าอย่างเงียบเชียบถูกกลั่นออกมาเพียงหยดเดียว
โทนี่ส่ายเหน้าเบาๆ ―อย่ารู้สึกผิดเลยหมอ
และถ้ามีพระเจ้าจริงๆ
ฉันจะขอแลกทุกอย่างเพื่อมาเจอนายอีกครั้ง
เขาคิดก่อนสติจะดับวูบลงพร้อมลมหายใจ
สตีเฟ่นก้มหน้าลงพร้อมหัวใจอันหนักอึ้ง
โลกที่ไม่มีโทนี่ สตาร์คมาถึงแล้ว
มาถึงเขาและทุกคน
/
จบ
talk
มาพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นหรือติชมกันได้ที่ @imasundae นะคะ !
โทนี่ สตาร์คจะเป็นฮีโร่ในใจของเราตลอดไป
: ― )
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in