จำไม่ได้ว่าเราถูกสอนว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปที่ใหญ่หลวงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่จำได้ว่าเพื่อนต่างศาสนาเคยถามว่า ฆ่ามดตายกับฆ่าวัวตาย บาปเท่ากันไหม? ด้วยความเข้าใจในพุทธศาสนาระดับต่ำเตี้ยเรี่ยดินของตัวเอง เราคิด (เอาเอง) ว่า 'ไม่เท่าว่ะ' (จนวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจถูกไหม) แต่ถามว่าทำไม, คงเป็นเพราะมดกับวัว มีวงจรชีวิต มีคุณประโยชน์โภชน์ผลกับชีิวิตอื่นที่แวดล้อมไม่เท่ากัน

เช่น ถามว่า ฆ่าวัวกับฆ่าคน บาปเท่ากันไหม... ก็ 'ไม่เท่าว่ะ' เพราะเราคิดว่า คนหนึ่งคน ไม่ได้เกิดมาตัวคนเดียว เขามีพ่อแม่พี่น้อง มีญาติ มีคนที่รัก เราฆ่าคนนั้น เขาไม่ได้ตายจากไปเฉยๆ แต่มันกระทบไปถึงชีวิตที่แวดล้อมเขาอยู่ ส่วนตัวเราคิดว่า ยิ่งการตายของคนนั้นสร้างความเดือดร้อนให้ชีวิตอื่นมากเท่าไหร่ การฆ่าคนนั้นก็น่าจะบาปมากขึ้นตามไปด้วย (แต่นั่นแหละ—จนวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจถูกไหม)

ส่วนการฆ่าตัวตาย ทำไมถึงบาปที่สุดเราก็ไม่รู้ แต่คิดว่าที่มันบาปมากก็เพราะมันทำให้คนที่รักเราที่สุดเสียใจมากและเป็นทุกข์มาก ดังนั้น... เราเคยคิดว่า ถ้าตรรกะของเราไม่ผิดไปมาก ถ้าคนที่เรารักฆ่าตัวตาย (สมมติว่ามี, แต่ไม่ต้องมีก็ดีนะ) เราจะพยายามไม่เป็นทุกข์ให้มาก

อันที่จริงเราคิดว่าพุทธศาสนาเป็นหลักที่มีเหตุมีผล แต่เรื่องการฆ่าตัวตายของคนเรา เอาเข้าจริงก็อยากให้บาปบุญนั้นเคารพการตัดสินใจของเราด้วย เช่น ถ้าการตายของเราไม่นำพาความเดือดร้อนไปให้ใคร ตายไปเงียบๆ แบบไม่มีใครรับรู้ถึงการสูญเสีย ก็ไม่ควรตัดสินว่าเป็นบาป (หรือเปล่าวะ...)

เรามีเพื่อนที่เคยบอกไว้ ว่าอยากตายด้วยวิธีไหน, ใช่แหละ—เราไม่เห็นด้วย ถ้ามันตายคงมีคนเสียใจเยอะเลยนะ แต่ก็นั่นแหละ ถ้าวันนึงมันจะเกิดขึ้นจริงและเราหยุดมันไม่ได้ เราก็คิดไว้แล้วว่าจะพยายามเข้าใจสิ่งนั้น... อย่างน้อยการตายของมันจะได้ทำให้คนเป็นทุกข์น้อยลงคนนึง, ไม่ได้กลัวว่ามันจะบาปมากขึ้นหรอก แต่อยากให้รู้ว่า ต่อให้ใครมองว่าการฆ่าตัวตายเป็นเรื่องโง่ๆ แต่เราเป็นเพื่อน—เราย่อมเข้าใจว่าเพื่อนเราไม่ได้โง่อย่างนั้น

เลยไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ เวลาใครก่นด่าการฆ่าตัวตายของคนอื่นว่าโง่หรือเอาความบาปมาปรามาส รายละเอียดในชีวิตคนมันไม่เหมือนกัน ยิ่งถ้าไม่ได้เป็นอะไรสักอย่างในชีวิตเขา รับรู้การตัดสินใจของเขาเอาไว้ก็พอ