เรื่อง Hello, My Twenties หรืออีกชื่อคือ Age of youth นำเสนอชีวิตอันแสนธรรมดาของหญิงสาววัยมหาลัย เรื่องแนะนำตัวละครชื่อ อึนแจ ให้เรารู้จักก่อน อึนแจเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยมีความเชื่อมั่นในตัวเอง ขี้เกรงใจ เวลาพูดอะไรกับใครเลยเหมือนพูดงึมงำในคอมากกว่า เธอเป็นน้องใหม่ของบ้านพัก Belle Epoque ที่มีสมาชิกอยู่แล้ว 4 คน ได้แก่ ยุนจินมยอง พี่ใหญ่ที่ทำงานหาเงินตัวเป็นเกลียว, จองเยอึน สาวหวานร่าเริงติดแฟน, คังอีนา สาวแซ่บลุคไฮโซตรงไปตรงมา และซงจีวอน ผู้หญิงพิลึกรักการสังสรรค์ที่โหยหาประสบการณ์เรื่องผู้ชาย

ด้วยความที่เป็นคนมาทีหลัง แถมยังไม่มีประสบการณ์อยู่ร่วมกับคนนอกครอบครัวทำให้อึนแจรู้สึกอึดอัดกับการอยู่ร่วมกับคนที่เหลือมาก ทั้งโดนกินแยมหมดกระปุก โดนแย่งห้องน้ำ โดนยืมปากกาแล้วไม่คืน โดนขอให้จองที่นั่งให้เก้อจนถูกด่า แต่เธอก็ทน จนสุดท้ายก็ทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมา ปัญหาที่อึนแจเจอเป็นปัญหาที่คนที่เคยอยู่หอร่วมกับคนอื่นต้องเคยเจอเหมือนกัน ที่เราไม่รู้ก็คือในขณะที่เราอดทนกับคนอื่น คนอื่นก็อาจกำลังอดทนกับตัวเราด้วยเหมือนกัน อึนแจไม่รู้ว่าตัวเองเคาะคีย์บอร์ดดังจนรบกวนคนอื่น ไม่รู้ว่าอีนาก็ต้องทนรอเวลาเธอเข้าไปนั่งแช่ในห้องน้ำนานๆ ไม่รู้ว่าคนอื่นก็รู้สึกเกรงใจและไม่กล้าพูดตรงๆ เช่นเดียวกับที่เธอเป็น เราชอบสิ่งที่ตอนแรกถ่ายทอดออกมามาก มันทำให้เรารู้สึกว่าความผิดของคนอื่นก็เป็นสิ่งที่อภัยได้ เพราะจริงๆ แล้วคนอื่นก็อาจเป็นคนดีได้เท่ากับที่เราเป็น

ตอนที่ดูซามุรู้สึกว่าเรื่องนี้มองความเป็นมนุษย์ในแง่ค่อนข้างดีนะ อย่างในซีซัน 1 คนที่ทำร้ายคังอีนาก็ไม่ได้อยากให้เธอตายขนาดนั้น และขอข้ามไปซีซัน 2 นิดนึงเพราะประเด็นนี้ถูกยกมาขยี้ต่อเหมือนกัน คนรักของคนที่จีวอนจำไม่ได้ว่าทำร้ายอะไรเธอลงไปในวัยเด็กมาตามล่าเธอถึงบ้านพัก ผู้ชายคนนั้นทำร้ายจีวอนและเพื่อนๆ เพื่อระบายความเศร้าและแก้แค้นแทนคนรัก แต่เมื่อเขามีโอกาสฆ่าจีวอนจริงๆ เขากลับลงมีดไม่ลง เราไม่แน่ใจว่าคนเขียนบทตั้งใจมั้ย แต่ตัวละครที่มาพร้อมความแค้นทั้งสองคนนี้ถูกถ่ายทอดให้รูปลักษณ์ออกมาดูยากจนและไม่อยู่ในเกณฑ์ที่สังคมนิยมว่าดูดีเหมือนกัน เหมือนมันกำลังบอกว่าคนที่ภาพลักษณ์ดูร้ายก็อาจไม่ได้เลวร้าย และเราเองที่ตัดสินว่าเขาดูเป็นตัวร้ายที่เลวร้ายเกินให้อภัยก็อาจไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น ใครที่จะดูเรื่องนี้ก็อยากให้ลองมองรายละเอียดอื่นๆ ดูนะคะ เราว่าเรื่องนี้เน้นความเมตตาและเชื่อมั่นในตัวผู้อื่นพอสมควรเลย

เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นในวันที่สาวๆ รวมตัวจัดปาร์ตี้ดื่มสังสรรค์ต้อนรับน้องใหม่ด้วยกัน ตัวละครแสดงให้เราเห็นว่าแต่ละคนต่างมีความลับที่ให้ใครรู้ไม่ได้เป็นอันขาด ยิ่งเมื่อจีวอนบอกว่าตัวเองมองเห็นว่ามีวิญญาณในห้อง มันก็เหมือนเป็นการปลุกตะกอนอดีตของจินมยอง คังอีนา และอึนแจให้ฟุ้งขึ้นมา ต่างคนต่างเข้าใจว่าผีตนนั้นเป็นตนเดียวกับที่อยู่ในใจตัวเอง ต่อจากนั้นก็เป็นเรื่องราวในชีวิตประจำวันของตัวละครหลักแต่ละคนที่จะค่อยๆ เปิดเผยเบื้องหลังของตัวละครให้เราเห็นทีละนิด

จินมยอง พี่ใหญ่ของบ้านผู้แบกความทุกข์และความยากลำบากไว้เต็มบ่า เธออุทิศเวลาของตัวเองให้กับการทำงานพาร์ทไทม์และอดออมอย่างถึงที่สุดจนไม่เหลือความรื่นเริงอะไรมาหล่อเลี้ยงชีวิตที่แห้งผากเลย จินมยองไม่แต่งหน้า ไม่ไปปาร์ตี้ ไม่มีแฟน ไม่มีงานอดิเรก เรียกได้ว่าเธอทำแต่งานกับเรียนจริงๆ ผีในใจของเธอก็คือคนที่เธอปรารถนาให้ตาย คนที่เหมือนตายแต่ยังไม่ตายและเป็นต้นเหตุให้ชีวิตวัยมหาลัยของเธอว่างเปล่า น้องชายที่นอนนิ่งเป็นเจ้าชายนิทราของเธอเอง

คังอีนา ตัวละครที่เราชอบมากที่สุด หญิงสาวที่ขายบริการเป็นคนรักชั่วคราวเพื่อจะได้ใช้เงินไปวันๆ อีนาไม่ได้เป็นนักศึกษาเหมือนเพื่อนคนอื่น เธอใช้ชีวิตแบบไม่สนอนาคตตัวเองเพราะเธอไม่เคยรู้สึกว่าเธอจะมีวันพรุ่งนี้ได้มาก่อน ด้วยอุบัติเหตุเกือบตายในวัยเด็กที่รอดมาได้ด้วยการปล่อยให้คนอื่นตาย ทำให้อีนาไม่สามารถจินตนาการวางแผนถึงอนาคตอันไกลได้เลย ผีจึงยังตามหลอกหลอนใจเธอไม่ไปไหน

อึนแจ เป็นตัวละครที่เรารู้สึกว่าดาร์กที่สุดในบรรดาคนที่มีผีฝังใจเพราะเธอรู้สึกว่าเธอได้ฆ่าพ่อของเธอด้วยมือตัวเองและด้วยความตั้งใจ ซึ่งอาจจะเป็นเหตุผลให้เธอรู้สึกหวาดกลัวและรู้สึกผิดมากที่สุดด้วย

จีวอนเป็นตัวละครที่จะเรียกได้ว่าไร้บาดแผลที่สุดในบรรดาทุกคนเลยก็ว่าได้(ในซีซันแรกนะ) แต่ตัวละครนี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อเสีย ข้อเสียสำคัญของจีวอนคือขี้โกหก แน่นอนว่าจีวอนไม่ได้โกหกเพื่อทำร้ายใครจริงๆ เธอแค่อยากสร้างบรรยากาศที่คิดว่าคนอื่นจะสนุกสนานขึ้นมา ทว่าคำโกหกของเธอกลับส่งผลต่อคนที่มีปมในใจได้อย่างร้ายกาจ คำพูดเล่นๆ ที่ว่ามองเห็นวิญญาณในบ้านพักส่งผลให้จินมยองตั้งคำถามถึงสภาวะที่น้องชายเป็นอยู่และตัดสินใจจบปัญหาที่เป็นภาระค้างคาของเธอ

เยอึนสำหรับเราเป็นตัวละครผู้หญิงที่ธรรมดาที่สุด แต่ความธรรมดาของเธอมันยิ่งสะท้อนปัญหาสังคมที่ผู้หญิงทั่วไปในสังคมเจอได้อย่างชัดเจน เยอึนพยายามทะนุถนอมความสัมพันธ์กับแฟนหนุ่มที่โคตร toxic masculine ด้วยคำว่า “ไม่เป็นไร” แต่ยิ่งบอกว่าไม่เป็นไรก็กลายเป็นว่าเธอยิ่งต้องโกหกและอดทนมากขึ้น แฟนของเยอึนกดดันกับการที่เยอึนได้เข้าเรียนมหาลัยดีกว่า เขาอับอายและรู้สึกขายหน้าเพราะตัวเองไม่"เหนือ"กว่าแฟนสาวเฉกเช่น"เพศช้างเท้าหน้า"ควรจะเป็น และมันก็รุนแรงมากจนเขาใช้กำลังทำร้ายแฟนตัวเองเพื่อระบายมันออกมา ประเด็นเหยื่อความรุนแรงในซีซัน 2 นี่ยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกทั้งที่ความรุนแรงที่เกิดขึ้นจากแฟนเยอึนมันจบไปแล้ว มันคือความรุนแรงที่สังคมเหยียบซ้ำเหยื่อโดยอ้างว่าเหยื่อเองก็สมควรโดนทำร้าย (victim blaming)
“เธอไม่น่าไปทำอย่างนั้นก่อน”
“ทำไมเลือกคนแบบนี้มาเป็นแฟนล่ะ”
“อยากมีแฟนทั้งที่ยังเรียนอยู่ทำไม”
การที่เยอึนถูกทำร้ายไม่ใช่ความผิดของเธอด้วยซ้ำ แต่คำพูดเหล่านี้เหมือนพูดเป็นกลายๆ ว่าเธอถูกทำร้ายก็เพราะตัวเธอเอง 

*เสริม* ซีซัน 1 มันครบรสสำหรับเรามากจนซีซัน 2 เทียบไม่ติด ซีซัน 2 มีการเปลี่ยนนักแสดงที่รับบทอึนแจ แถมเปลี่ยนนิสัยอึนแจอีกต่างหาก เวลาดูเลยรู้สึกต่อไม่ค่อยติดเพราะไม่มีอะไรเหมือนซีซัน 1 เลย จินมยองนิสัยต่อน้องๆ ร่วมบ้านคือเปลี่ยนมากแต่นิสัยนอกบ้านดันเย็นชาเหมือนเดิมซะงั้น ตัวละครที่เราชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างคังอีนาก็โดนเขียนบทให้ย้ายออกจากบ้านอีกต่างหาก แต่ว่าซีซัน 2 ก็เพิ่มประเด็นของการเยียวยาบาดแผลคน การรักษาระยะห่างในความสัมพันธ์ และก็มาช่วยเติมเต็มตัวละครซงจีวอนที่เหมือนไม่มีความขัดแย้งอะไรในซีซันที่แล้วให้มีรายละเอียดมากขึ้น จีวอนค่อยๆ จำแผลในใจเธอได้ จุดเริ่มต้นคนขี้โกหก และปมเกี่ยวกับผู้ชายของเธอ

Warning: มีฉากเล็บหลุด ลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว และความรุนแรง