พวกเขาบอกว่าผมหนะเป็นพวกสันโดษ ไม่ก็ติสแตกอะไรเทือกนั้น แต่ผมไม่แคร์หรอกนะเพราะมันก็เป็นเรื่องจริงเกือบจะทั้งหมด ผมเคยชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ใช่ว่าผมไม่มีเพื่อนคบ แต่เป็นเพราะไลฟ์สไตล์ของพวกเขากับผมมันไม่ค่อยจะตรงกันเสียมากกว่า บวกกับผมไม่ชอบความวุ่นวายในทุกรูปแบบผมเบื่อการที่ต้องมาเดินตามพวกเขาช็อปปิ้ง หรือ เต้นเพลงมันส์ๆในผับทั้งที่ผมไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมด้วยสักเท่าไหร่ นั่นหนะไม่ใช่ตัวผมเลยสักนิด พวกเขาก็ใช้ชีวิตอย่างเช่นวัยรุ่นทั่วๆไปเขาทำกัน แฮงค์เอ้าท์กับเพื่อนๆ ปาร์ตี้สังสรรค์ที่ผับ เดินช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าย่านดังๆ ตามกินอาหารที่เขารีวิวในเน็ตว่าเป็นร้านเด็ด ต่างกับผม..

ชีวิตผมก็มีแค่นี้ สามสิ่งที่ผมชอบ.. ผมจึงตัดปัญหาด้วยการไปไหนมาไหนคนเดียว มันทำให้ผมสบายใจมากกว่าจริงๆ

 ในวันว่างๆไม่ต้องสงสัยเลย ผมเอาแต่คลุกตัวอยู่ในร้านหนังสือสักแห่งในเมือง นานนานทีก็จะขับรถไปฟังดนตรีแจ๊สตามบาร์ที่ไม่ค่อยมีผู้คนบ้าง ไม่ก็อยู่ตามแกลเลอรี่จัดแสดงผลงานศิลปะสักงานกับหูฟังสุดโปรดและกล้องฟิล์มลูกรักที่ผมพกติดตัวไว้ตลอดเวลา 

ส่วนเรื่องแฟนหนะหรือ.. หึ ไม่ต้องพูดถึงเลย ไม่มีใครทำให้ใจผมเต้นผิดจังหวะมานานมากแล้วหละ ผมไม่ได้คบกับใครจริงจังมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่ไม่มีคนเข้าหานะแต่เป็นผมเสียมากกว่าที่ไม่เปิดใจให้พวกเขา หลายครั้งที่ผมเคยเปิดใจแต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวัง ผมโดนหักหลัง.. น่าเศร้าใช่มันหละ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมหนะไม่เชื่อเรื่องรักแท้อะไรนั่นอีกต่อไป.. ความสัมพันธ์ที่ผ่านๆมาก็มีแค่เซ็กส์ ต่างคนต่างแบ่งปันความสุขแค่ชั่วคราวให้กันและกัน เช้าวันต่อมาก็แค่ลืมๆมันไป มันช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ผิวเผินและจบลงอย่างง่ายดายเสียจริง

จนกระทั่งวันนึง ผมได้พบกับ 'เขา'  คนที่ทำลายชีวิตอันแสนสงบสุขของผม คนที่ทำให้ใจของผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง..  

.

.

.

.

.

.

.

.

.

tbc

song : Fionn Whitehead - Imprint