มันเป็นวันนึงของเด็กผู้หญิงอายุ 16 คนนึง
ที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่
ในเวลานั้น เราตกหลุมรักรอยยิ้มและท่าทางเหล่านั้นของเธอ
เราเผลอไปกับความใกล้ชิด
ความสนิทสนม และความรู้สึกที่ว่าสำคัญ
ต่อให้มันเป็นความสำคัญที่เราเสริมเติมแต่งขึ้นมาก็เถอะ
ความรู้สึกที่ทับซ้อนเกิดขึ้นในเวลานั้น
ทั้งๆที่ยังเด็กเหลือเกิน
เรารอคอยข้อความ
เรารอคอยวันจันทร์
เรารอคอยที่จะรับสาย
ตอนนั้นเราคิดว่าเรามีความรัก
และมันดูดดื่ม
ทั้งๆที่มันช่างว่างเปล่า
และไร้เดียงสา
เธอน่ารัก สดใส เธอเป็นเหมือนดวงจันทร์ที่มีดาวนับร้อยรอบตัว
เธอพูดเก่ง ช่างถาม เธอเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงแต่ก็ดึงดูดให้คนอยากเข้าหา
และเรารู้สึกถึงความเป็นไปไม่ได้เสมอ.
เรายังจำได้ดีถึงประโยคที่เธอตอบกลับมา
หลังจากที่บอกออกไป
เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการถูกสารภาพรักรึเปล่านะ
ทำไมถึงรู้สึกเยียวยาได้ขนาดนี้
ทั้งๆที่โดนปฏิเสธแท้ๆ
ขอบคุณนะ เรารู้สึกแบบนั้นเสมอ
และชื่นชมคำตอบนั้นของเธออยู่ตลอด
เธอคนนี้ ไม่ใช่เธอ
แต่เป็นแก
คนที่ทำให้ช่วงเวลาม.ปลายไม่จืดชืดนัก
และถึงวันนี้จะไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้น
แต่ก็เข้าใจแล้วว่าบางเรื่องไม่จำเป็นต้องเข้าใจก็ได้.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in