มันเป็นครั้งแรก
ที่เฉียดเข้าใกล้ความสัมพันธ์ที่เรียกว่าแฟนมากที่สุด
หรือจริงๆตอนนั้นเราเป็นแฟนกันนะ---
มันตลกดีที่เธอในตอนนั้นอยากเป็นเพื่อนกับเรามากซะเหลือเกิน
ความจริงที่เธอบอกว่าเธออยากเป็นเพื่อนกับเราตั้งแต่ปี1
ในวันที่เราเริ่มชอบเธอแบบมากเกินกว่าเพื่อนไปแล้ว
ผ่าม
ตลกมากสินะเวลานี้
/หัวเราะไหล่สั่น/
เราเชื่อเรื่องของจังหวะ
และการตกหลุมรักใครสักคนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
จากเพื่อนที่แทบไม่เคยคุยกัน ทันทีที่เริ่มสนิท เราก็ชอบเธอเข้าอย่างจัง
เธอแต่งตัวดี สะอาด เป็นระเบียบ ถ่ายรูปสวย และชอบท่องเที่ยว
เธอคุยสนุก
เธอเหมือนงานศิลปะ
เราชอบเธอเข้าแล้ว
" วันเกิดอยากได้อะไร "
เราใช้เวลาหลายชั่วโมงกับการคุยกันให้เข้าใจ
หลังจากตัดสินใจบอกชอบเธอไปเมื่อคืน
เราเคยคิดเหมือนกันนะว่าถ้าวันนั้นเราเก็บทุกอย่างไว้
ถ้าเรายังเป็นแค่เพื่อนทั่วๆไป
วันนี้เราจะเป็นยังไง
เราจะยังคุยกันบ่อยๆ
หรือเลื่อนขั้นเป็นเพื่อนสนิท
ปกติเราชอบถ่ายรูปวิว ท้องฟ้า ต้นไม้ อาคาร สิ่งก่อสร้าง บ้าบอคอแตก
แต่เรากลับชอบรูปสิ่งเหล่านั้นที่มีเธออยู่
เธอเข้ากับท้องฟ้า ต้นไม้ ข้าวของพวกนั้น
รูปร่าง การแต่งตัว สีสันของเธอ
ทำไมถึงได้ลงตัวกันขนาดนี้
" แข่งกับใคร "
" กับเธอไง "
เราชอบที่เราได้คุยกันเยอะ
และเราก็เสียใจที่เราคุยกันน้อยไป
ทุกอย่างมันเร็วไปหมด รู้ตัวอีกทีเราก็เลิกกันเสียแล้ว
จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่เราเลิกกันไปมันเพราะอะไร
แต่เราก็ไม่คิดจะไปหาคำตอบ
เราไม่ติดค้าง
อย่างมากที่สุดในวันนี้ เราก็แค่นึกถึงเธอบ้างประปราย
และคิดถึงช่วงเวลาที่เราได้เรียนรู้กัน รวมถึงเราที่ได้เรียนรู้ตัวเอง
รูปถ่ายของเธอยังคงเป็นรูปที่เราชอบเสมอ
เธอยังคงเป็นงานศิลปะชั้นเอก
ที่ถึงเราไม่ได้ครอบครอง แต่ก็ชื่นชม
ไม่เปลี่ยน.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in