จำได้ว่าลูกค้าคนแรกคือเพื่อนสมัยมัธยมที่ไม่ได้คุยกันนาน ขอเรียกย่อๆว่า นาง M ทำไมต้องบอกชื่อมันไว้อะหรอ เพราะ นาง M จะโผล่มาอยู่ในชีวิตหลังจากนี้อีกหลายตอนเลย หลังจาก นาง M ซื้อหมวกไปใส่ตอนไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วถ่ายรูปส่งมาให้ ก็เลยเอารูปมันลงในร้าน พร้อมกับตอนนั้นมีเพื่อนคนหนึ่งสมัยมัธยมอีกเหมือนกันได้แสดงในซีรีย์วัยรุ่นที่เป็นกระแสอยู่ตอนนั้น เอาไปใส่ถ่ายลงโซเชียลให้  แล้วอยู่ๆก้เริ่มขายได้ จาก หนึ่งคนเป็นสอง จากสองเป็นห้า ตอนนั้นขายได้แค่นั้นก็มีความสุขสุดๆแล้ว รู้สึกเหมือน ผลงานที่เราสร้างด้วยตัวเองเป็นที่ยอมรับ ต้องขอบคุณเพื่องทั้งสองคนจริงๆ 

ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันคือดีที่สุดนะ เพราะ ณ ตอนนั้นก็ยังรู้สึกว่า หมวกมันมีจุดที่ยังไม่ดีหลายอย่าง เพื่อให้ได้รู้ถึงจุดด้อยนั้นเลย ถามลูกค้าทุกคนเสมอว่า อย่างให้ปรับปรุงอะไรไหม มีอะไรที่คุณรู้สึกไม่ชอบใจไหม ซึ่งส่วนใหญ่ไม่มีใครกล้าที่จะบอกหรืออาจเพราะเขายอมรับได้สำหรับงานทำมือในราคาที่ไม่สูงมาก ถ้าเมื่อไหร่มีลูกค้าที่ทักมาบอกคำติ ฉันจะรู้สึกขอบคุณลูกค้าคนนั้นมากเป็นพิเศษ (ในกรณีที่ติสินค้านะ ไม่นับติเรื่องการขนส่งของประเทศไทยที่คุณไม่ควรโทษเจ้าของร้าน) และนำคำติและชมเหล่านั้นมาพัฒนาต่อ ฉันปรับเปลี่ยนแพทเทรินให้ดีขึ้นแทบทุกเดือนในช่วงปีแรกที่เริ่มขาย ปรับให้ใส่ได้สองด้านเพื่อฉันจะไม่ต้องกังวลยามลูกค้าพลิกดูด้านในของหมวก แถมยังเพิ่มฟังชั่นให้มันด้วยฉันปรับราคาขึ้นเล็กน้อยพอที่จะไม่ทำให้ลูกค้ารู้สึกว่าไม่คุ้มค่า จนในที่สุดเพื่อนร่วมรุ่นที่มหาลัยคนหนึ่งบอกว่า ทรงสวยแล้ว ฉันจึงหยุด ในช่วงแรกที่ทำมันยังเป็นหมวกbucket ที่มีรูปทรงแตกต่างจากท้องตลาดทั่วไปซึ้งนั้นก็น่าจะเป็นจุดแข็งที่ทำให้มีคนบอกต่อและขายได้เพิ่มขึ้น แต่แล้วก็มีจุดที่ทำให้ฉันต้องกลับมาพัฒนาสินค้าต่อ

เมื่อสินค้าของคุณเริ่มเป็นที่รู้จักเป็นธรรมดาที่จะมีคนมองเห็นลู่ทางที่จะทำแบบคุณโดย ขายในราคาที่ต่ำกว่า ใช่ มีสินค้าลอกเลียนแบบฉันขึ้นมา มองย้อนกลับไปฉันยังจะบอกอย่างนั้นได้เต็มปากไหมฉันไม่แน่ใจนัก แต่ ณ ตอนนั้น ที่เห็นเพื่อน คนเดิม นาง M ส่งรูปมาให้ดู ฉันไม่ได้รู้สึกโกธรแต่รู้สึกว่า ฉันจะตอบโต้อย่างไรดี เพราะมันเหมือนมากต่างกันแค่เนื้อผ้า วิธีการเขียนแคปชั่นก็คล้ายกันโทนสีก็คล้ายกันแม้แต่โลโก้ยังให้อารมณ์เดียวกัน ต้องยอมรับโลโก้เขาน่ารักกว่าด้วยและที่สำคัญราคาต่ำกว่า สิ่งแรกที่ฉันทำคือ ฉันโพสลงร้านเพื่อสื่อถึงลูกค้าว่าตอนนี้มีของที่คล้ายคลึงกับร้านฉันวางขาย ฉันตั้งใจในการคิดและทำแพทเทรินเองทั้งหมด อยากให้ทุกค้าสังเกตถึงข้อแตกต่างและคุณภาพนั้นด้วย และขอบคุณลูกค้าที่เลือกฉัน หลังจากโพสไปไม่นานทางนั้นก็โพสกลับในร้านเขาว่าเขาไม่ได้ลอกเลียนแบบเขาได้แบบมาจากอินเทอร์เน็ตและจากร้านเกาหลีร้านนึงที่พึ่งลงขายหมวกทรงคล้ายกัน จากการที่เขาโพสโต้กลับทำให้ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นหนึ่งในผู้ติดตามร้านฉันและอาจจะเป็นลูกค้าฉันด้วย ไม่นานเขาก็บล๊อกร้านฉันไป และฉันก็บล๊อกเขากลับในตอนนั้นเช่นกัน

แต่หลังจากผ่านไปสองสามวันฉันก็รู้สึกเสียใจที่ทำลงไป ทำไมเราต้องสนใจด้วยเรื่องการลอกเลียนแบบ เราเห็นมันมาในทุกสมัยและทุกรูปแบบ และเป็นอะไรที่ป้องกันได้อยาก เพื่องแค่เขาปรับเปลี่ยนเนื้อผ้าเล็กน้อย เขาก้พูดได้แล้วว่าเขาไม่ได้ลอกเลียนแบบเรา งานออกแบบมันก็เป็นอย่างนั้นมันพูดได้ยากว่าคุณคือคนแรกที่คิดและทำมัน พอคิดได้แบบนั้น ฉันลบโพสต์ ยกเลิกที่บล๊อคร้านนั้น และฉันก็เริ่มใหม่ คิดใหม่ว่าจะทำอย่างไรให้ต่างจากคนอื่น ฉันยังคงทำรูปแบบเดิมขายต่อไป และเริ่มสังเกตเห็นว่าลูกค้าที่ซื้อฉัน ก็ซื้อร้านนั้นด้วยเช่นกัน นั้นยิ่งทำให้ฉันต้องพัฒนาให้แตกต่าง ฉันเรียนรู้ว่ามีบ่อยครั้งที่ลูกค้าจะพูดถึงขนาดของสินค้า และการที่ฉันต้องเย็บหลากหลายไซส์ด้วยตัวคนเดียวนั้นก็ทำให้สับสนอยู่บ่อยครั้ง หมวกใบใหม่จึงถือกำเนิดขึ้น และความสุขเล็กๆของฉันก้กลับมาเบิกบานอีกครั้ง