ตอนมัธยม ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งที่คาแรคเตอร์โดดเด่น เธอสูง ผอม และหมวย แต่งตัวติสๆ เธอชอบศิลปะและถ่ายรูปวันนึงเธอเอากล้อง DSLR มาที่โรงเรียน ตอนนั้นฉันยังไม่สนใจการถ่ายรูปจริงๆจังด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้น ฉันก็ขอแม่ซื้อกล้องรุ่นเดียวกันตามเพื่อนคนนั้น มานึกๆตอนนี้ ก็ไม่เข้าใจว่าซื้อตามมันทำไมนะ ราคาไม่ใช่ถูกๆ ซื้อมาโดยที่ไม่ได้ศึกษาอะไรใดทั้งสิ้น ค่าf หรอ คือไรอ๊ะ สปีดชัตเตอร์คืออะไร ตอนนั้นจำได้ลางๆว่าตั้งแค่ออโต้เล็งและกดถ่ายอย่างเดียว ภาพไม่มัวก็พอใจแล้ว องค์ประกอบใดๆไม่เคยสนใจ และก็หลงคิดว่าตัวเองเท่ห์สุด ถือกล้องโปรเดินไปมาในโรงเรียนเวลามีกิจกรรม เป็นอย่างนั้นจนถึงวันสุดท้ายของชั้นม.6 และฉันก้ได้รู้ว่าการถ่ายรูปของตัวเองยังด้อยประสบการณ์นัก เมื่ออาษาไปถ่ายรูปเพื่อนๆลงหนังสือรุ่น ทุกรูปที่ฉันถ่ายไม่โฟกัสหน้าใครใดๆทั้งสิ้นจนทำให้เพื่อนที่เป็นตากล้องอีกคนต้องถ่ายใหม่หมด ตอนนั้นรู้สึกทั้งเสียหน้าและเสียใจที่ทำให้เพื่อนต้องลำบาก เลยถามเพื่อนว่าทำไมฉันถ่ายแล้วไม่โฟกัสหล่ะ เพื่อนตอบกลับมาว่า "แกต้อง ลากจุด" ในจคิด จุดไรหว่ะ แล้วมันก็ทำให้ดูฉันถึงเข้าใจว่าอ่อเราจะแค่ให้มันขึ้นสีเขียวแล้วกดไม่ได้ เราต้องลากจุดที่ชัดไปหาจุดอื่นๆด้วย หลังจากนั้นฉันก้เรียนเรียนรู้ให้มากขึ้น มันอาจจะยังไม่ดีที่สุดและไม่ใช่หลักการที่ถูกที่สุด แต่ชีวิตคือการเรียนรู้ไม่ใช่หรอ ลองผิดลองถูกเพื่อให้เราได้เรียนรู้