ผมทิ้งร่างลงสู่อ้อมกอดของแรงโน้มถ่วง เหน็บหนาวเหลือเกิน แต่ถึงเวลาจบมันสักที

ไม่เอาอีกแล้ว ความเสียใจ

ไม่เอาอีกแล้ว ความผิดหวัง

ผมไม่อยากเสียน้ำตาให้เรื่องเดิม ๆ อีกต่อไปแล้ว 

"อะไรทำให้คุณมาอยู่ตรงนี้เหรอคะ?" คุณถามพลางถอดรองเท้าผ้าใบมานั่งบนดาดฟ้าด้วยกัน 

ผมไม่เก่งเหมือนคนอื่นเขาจึงต้องพยายามมากกว่าคนอื่น

แต่ความพยายามที่ผ่านมาก็ทำให้รู้ว่า 

ผมน่าจะเป็นอะไรไม่ได้มากกว่า นักเขียนที่ไม่ได้รับการมองเห็น 

"ฉันเห็นคุณนะ"

ผมเขียนงานมาสิบกว่าปี ผลงานไม่ได้รับการยอมรับในวงกว้างเพราะมันเฉพาะกลุ่มมาก ๆ 

จนได้แต่สงสัยว่า เมื่อไหร่กันนะที่งานจะได้รับการมองเห็น

"ฉันเห็นคุณนะ"

คุณมองเห็นผมจริงเหรอ?

"ฉันเห็นคุณ ฉันเป็นหนึ่งในคนที่เฝ้ารอคุณลงงานเขียนตอนใหม่ทุกเดือน ฉันเป็นหนึ่งในคนที่ติดตามเพจเล็ก ๆ ของคุณ ฉันเห็นคุณสั่งกาแฟดำแล้วนั่งมุมในสุดของร้าน คุณมักสวมเสื้อยืดผ้าหนาสบายตัวกับรองเท้าผ้าใบสีขาว 

แล้วคุณล่ะ... เห็นฉันรึเปล่า?"

คำถามนั้นทำให้ผมสะดุ้งจากภวังค์แห่งการร่วงหล่น

พยายามนึกให้ออกว่า 

เสียงของคุณ 

ผมได้ยินมันครั้งแรกตอนไปคาเฟ่กาแฟฝั่งมุมถนนพระโขนง

แววตาของคุณ 

ดวงตาเศร้า ๆ คู่นั้น

อ๋า ผมจำได้แล้วว่าสบมองมันครั้งแรก ตอนสั่งกาแฟดำแก้วใหญ่ 

ใบหน้าของคุณ

ผมมองเห็นผู้หญิงหน้าเล็ก แต่งหน้าโทนส้มอิฐบางเบา ดูลึกลับเพราะคุณไม่ค่อยพูด

คุณส่งยิ้มให้ลูกค้าทุกคน แล้วชงกาแฟอย่างตั้งใจเพียงลำพัง

"ผมเห็นคุณแล้ว"

ทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่รู้ชื่อของคุณด้วยซ้ำ