ภายในห้องนอนซึ่งไม่ใช่ของฉัน

รู้ได้จากเตียงคิงไซส์คลุมด้วยผ้าปูสีกรมท่า ซึ่งน่าจะเพิ่งส่งซักพร้อมผ้าห่มและปลอกหมอน

กลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่มผสมน้ำหอมส่งกลิ่นแรงมากจนตีความได้แบบนั้น

อีกทั้ง เมื่อหันไปทางขวา ก็เห็นคุณยังขดตัวนอนในผ้าห่ม

ริมฝีปากเผยอจนน้ำลายไหลใส่หมอน

เปลือกตาปิดสนิท

เฮือก!

เชี่ย... นี่มันวันอะไร กี่โมงแล้วนะ

ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

คุณเปิดเปลือกตาขึ้นมาสบตาฉัน พร้อมกับคว้าจับข้อมือไว้ "ขอโทษด้วยนะ เรื่องเมื่อคืน" 

ฉันโคลงศรีษะ

"เรื่องเมื่อคืน?"

"ใช่... ที่ผมเกือบพาคุณไปตายแล้ว ไม่งั้นเราอาจจะได้ฉลองคริสต์มาสในนรก"

คุณพูดติดตลก 

ส่วนฉันพยายามนึกให้ออกว่า เกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืน แต่ก็อรุณสวัสดิ์ค่ะ

ฉันจับมือคุณ พยายามนึกให้ออก

มันเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ? แล้วทำไมฉันพูดซ้ำสองรอบ? 

คุณทาบริมฝีปากบนหลังมือของฉันอย่างแผ่วเบา

ร่างกายของฉันเบาหวิว แม้สวมอาภรณ์ครบ คุณก็เช่นกัน

"ติณฑ์"

"ฮึ?"

"เมื่อคืนเราทำอะไรกันบ้างเหรอ หลังจากเรื่องบนดาดฟ้า"

"เราแค่จูบกัน คุณทนเห็นผมร้องไห้ต่อไปไม่ได้ ก็เลยเข้ามาปลอบแล้วจูบผมจนหมดแรงแล้วหลับไป บนดาดฟ้า..."

พอเห็นภาพตามบ้างแล้ว

เราจูบกัน

ฉันจูบคุณเพราะเชื่อว่ามันเป็นการแสดงออกเดียวเพื่อให้คุณรู้ว่า 

หลังจากนั้นคุณก็จูบตอบ 

"ปากของคุณนุ่มมากเลย"