ครั้งแรกของพวกเราเกิดขึ้นในวันที่ร่วงหล่น ฉันอ่านงานเขียนของคุณมาไม่น้อยจึงได้รู้ว่า คุณกักซ่อนตัวจากโลกมาอยู่ในหนังสือ ซึ่งเป็นกลไกธรรมดาของคนที่จะดิ้นรนหาสถานที่ปลอดภัยสำหรับตัวเอง ฉันรู้... เพราะฉันก็มี
ไม่รู้หรอกนะว่า
ใครเป็นผู้ร่วงหล่น
อาจเป็นฉัน 
หรือคุณ 
หรือเราทั้งคู่ (ไม่รู้สิ)
คุณมักสั่งกาแฟดำแล้วนั่งอุดอู้กับงานเขียนที่ต้องเร่งส่งต้นฉบับสำนักพิมพ์ที่โต๊ะตัวในสุดของร้านตั้งแต่เช้าจนกระทั่งร้านปิด อย่างน้อยก็สัปดาห์ละสามวัน เพราะร่างกายต้องทำงานด้วยคาเฟอีน
คุณเป็นนักเขียนอัธยาศัยดี คุณยินดีเซ็นหนังสือให้แฟนคลับเสมอ แม้ตอนนั้นสมองจะระเบิด 
นั่นคือ ติณฑ์ นักเขียนนิยายทริลเลอร์-แฟนตาซีที่ฉันรู้จัก 
รวมถึงคนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่บนดาดฟ้าคอนโดมิเนียมตอนนี้ด้วย..
"อ้าว คุณบาริสต้านี่นา" คุณหันมาหาพร้อมคลี่ยิ้มให้ เหมือนกับตอนที่คุณเข้ามาสั่งกาแฟดำตอนเช้า
เพียงแต่คุณทิ้งก้นกรองลงกับพื้น ถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปนั่งที่ขอบดาดฟ้า 
"คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ"
"แค่คิดอะไรเพลิน ๆ" 
"คุณล่ะ?"
"เหมือนกันค่ะ"
ฉันขออนุญาตนั่งข้างคุณโดยอ้างว่าต้องการใครสักคนเพื่อคลายเหงา แต่ความสูงของตึก 20 ชั้นน่าหวาดเสียวเหลือเกิน ทว่าใบหน้าของคุณกลับเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งความกลัว 
				 
			
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in