ระหว่างเดินทางด้วยรถไฟ ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างบานหน้าต่าง เขามองออกไปข้างนอก เห็นสิ่งก่อสร้าง ต้นไม้ ผู้คน กองขยะ เคลื่อนผ่านไป บางครั้งช้า บางครั้งเร็ว เขามองสิ่งต่าง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ไม่นานเขาก็ลืมภาพที่เขาเคยเห็นไป ถ้ามีใครสักคนเข้ามาถามเขาว่า เขามาจากที่ไหน เขาคงตอบว่า เขาไม่ได้มาจากที่ไหนเลย ถ้ามีคนถามว่าเขากำลังไปที่ไหน เขาคงตอบไม่ได้ แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวลเพราะไม่มีใครเข้ามาคุยกับคนที่ท่าทีไม่ค่อยเป็นมิตรอย่างเขาหรอก รถไฟจอดที่สถานีหนึ่ง เขายังคงนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ผู้คนที่สถานีนั้นขึ้นบนรถไฟจนรถไฟแออัดไปด้วยผู้คน เสียงร้องของใครคนหนึ่งบอกให้คนที่เข้ามาในรถไฟขยับเข้าไปอีก เสียงนั้นมีความมั่นใจและแฝงไปด้วยอำนาจอะไรบ้างอย่าง ซึ่งเขาไม่ได้สนใจอะไร เขามองไปที่ผู้คนที่ยืนอยู่เต็มรถไฟท่าทางดูเหนื่อยล้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงลุกจากที่นั่งให้คนแก่ หรือผู้หญิงสักคนนั่งไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขาก็มีสิทธิ์ที่จะหนื่อยล้าได้เหมือนกัน เขาหยิบหูฟังมาใส่แล้วเปิดเพลงจากโทรศัพท์ เป็นการปิดกั้นตัวเองจากเสียงความวุ่นวายบนรถไฟ เขากับมาสงบอีกครั้ง หลาย ๆ เพลงที่เขาฟัง เป็นเพลงที่เขาเองก็ไม่รู้ความหมายของมันเลย แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่น และผ่อนคลาย บางทีการเสพงานศิลป์อย่างการฟังเพลง เราอาจไม่ต้องรู้ถึงความหมายของมันก็ได้ แค่มันทำให้เราเกิดอารมณ์อะไรบางอย่างก็พอแล้ว  รถไฟเคลื่อนผ่านไปเรื่อย ๆ จนมาถึงสถานีที่สี่ ผู้คนที่แออัดเริ่มทยอยลงจากรถไฟ อากาศภายในรถไฟกลับมาปลอดโปร่งอีกครั้ง เขาหันไปมองผู้คนที่กำลังเดินลงจากรถไฟ ภายในรถไฟดูผ่อนคลายขึ้นมาจริง ๆ ไม่นานนัก ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินขึ้นมาบนรถไฟ เธอเดินมานั่งในตำแหน่งตรงข้ามเขา เขามองไปที่หญิงสาวคนนั้น เธอดูเป็นผู้หญิงที่ดูเท่ในสายตาของเขา ผมสั้นหน้าม้า เขาไม่รู้ว่ามันเรียกว่าทรงอะไร เธอใส่แว่นสีแดงกลมโต เช่นเดียวกับดวงตาของเธอที่ดูกลมโตสวยน่ามอง ผมเธอสีดำสนิทแต่ไฮไลท์ด้านข้างเป็นสีน้ำตาลส้ม เธอใส่เสื้อยืดสีเหลือง กางเกงขายาวสีฟ้า เขาพยายามหาคำอธิบายในการแต่งตัวของเธอ แต่เขาไม่เก่งเรื่องการแต่งตัวมากนัก เอาเป็นว่า เป็นสไตล์ของเด็กคูล ๆ เขาใส่กัน ก็แล้วกัน