ผมเก็บคุณชายตกอับได้หนึ่งคนครับ (2 เล่มจบแล้วค่า)

ผู้แต่ง มู่กวาหวง

ผู้แปล ปราณหยก

ผู้วาด ข่าฝูฝู

สำนักพิมพ์ every

เรื่องย่อ

       ลู่เหยียน นักร้องนำวงร็อกที่เพื่อนร่วมวงจำต้องแยกทางกันด้วยความจำเป็นบังคับ ถึงกับต้องหยุดตั้งหลักกับตนเองพร้อมหางานเลี้ยงชีพอื่นไปพลาง ๆ ระหว่างตำแหน่งในวงว่างลงจนไม่สามารถขึ้นแสดงได้ ระหว่างนั้นเอง เรื่องราวไม่คาดฝันอย่างการมี เซียวหัง คุณชายใหญ่ที่การเงินทางบ้านไม่ขัดสน แต่กลับมาปรากฏตัวในอาคารที่กำลังจะถูกรื้อถอนแห่งนี้ก็สร้างความประหลาดใจ และระลอกคลื่นปั่นป่วนเล็ก ๆ กับชีวิตของลู่เหยียน จากคนที่บังเอิญพบกันด้วยความเข้าใจผิด กลายมาเป็นคนที่สบตาก็สื่อความหมายกันไปคนละทาง…แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นแสงสว่างให้กันและกัน ตั้งแต่ในคืนฝนกระหน่ำนั่น…ได้อย่างไรกันนะ

ความรู้สึกหลังอ่าน (//พยายาม//สปอยล์ปานกลางค่ะ)

      ผมเก็บคุณชายตกอับได้หนึ่งคนครับ เป็นนิยายสองเล่มจบที่เนื้อหากำลังพอดีสำหรับเรามากเลยค่ะ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนคุณนักเขียนจะเป็นคนเดียวกับ แอบเนียนเป็นนักเรียนห่วย ๆ ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วก็สัมผัสได้อยู่ว่าวิธีการเล่าเรื่องค่อนข้างทำนองเดียวกันค่ะ ยังคงเป็นการวางเรื่องที่อ่านง่าย ไม่ถึงกับหน่วงเกินไป แต่มีภูมิหลังตัวละครให้จับต้อง ตัวเรื่องค่อนข้างเน้นภาพรวมเป็นทั้งชีวิตของคนสองคนตั้งแต่จุดต่ำสุดช่วงหนึ่งของชีวิตที่เป็นจุดเริ่มต้นให้พวกเขาได้พบกัน จนกระทั่งถึงปลายทางที่มั่นคงค่ะ สัดส่วนการเล่าเอียงไปทางลู่เหยียนมากหน่อย แต่ก็ไม่ลงลึกจนถึงขนาดเราไปเห็นทุกกระบวนการขั้นตอนการทำงานเพลงหรอกนะคะ ตัวเรื่องจะให้เห็นถึงชีวิตของทั้งสองคนมากกว่า ว่าพวกเขาอยู่เคียงข้างกันและกันอย่างไร มุมไหนจุดไหนที่เติมเต็มกันและกันบ้าง นอกจากทะเลาะกันทุกเช้าจนคนทั้งตึกตื่น (5555555) ยังไงก็ตามม ผมเก็บคุณชายตกอับได้หนึ่งคนครับ เป็นแนวเรามาก ๆ ๆ ค่ะ ก่อนจะพูดความรู้สึกไปมากกว่านี้ เรามาปูเสื่อฟังเนื้อเรื่องกันสักหน่อยนะคะ

นี่ลูกคุณเหรอ…

         ลู่เหยียน ใช้ชีวิตในเขตนอกของเมืองซย่าจิงมาสี่ปีแล้ว ตลอดสี่ปีนี้เขาได้ทำวงดนตรีร็อกใต้ดินและพยายามพัฒนาตัวเองเพื่อสักวันจะขึ้นไปเป็นวงดนตรีบนดินอยู่ตลอด ทว่าโลกเราไม่ได้มีแค่ความฝันให้ไล่ตาม เมื่อถึงจุดหนึ่ง เส้นทางตัดระหว่างความจริงและความฝันที่สวนทางกันก็มาบรรจบ เพื่อนร่วมวงของเขาสองคนมีความจำเป็นทางบ้านทำให้ต้องเลิกเล่นดนตรี พวกเขาจำต้องวงกันในช่วงเวลาที่กำลังไปได้สวย ลู่เหยียนกลับมาพักใจที่ห้อง ซึ่งเป็นห้องของอาคารในโซนหมายเลขเจ็ดที่กำลังโดนบีบบังคับให้ออกไปเพื่อรื้อถอนสร้างเป็นอย่างอื่น ทว่ายังยื้ออาศัยกันมาได้ เพราะคนอาศัยที่อาคารนี้ไม่ยอมไปไหนจนกว่าจะพบตัวเจ้าของอาคารที่เชิดเงินหนีไป ปัญหาชีวิตรุมเร้าหลายด้าน แต่สุดท้ายลู่เหยียนยังยืนหยัดในความฝัน เขาเริ่มมองหางานใหม่ ไปพร้อม ๆ กับการแต่งเพลง กระทั่งเขาพบกับ เซียวหัง คุณชายบ้านมีฐานะที่มาตามหาหญิงสาวห้องตรงข้ามของเขา ด้วยเรื่องเข้าใจผิดตั้งแต่แรกพบ และความบังเอิญให้เหวี่ยงมาเจอกันแบบงง ๆ จนลู่เหยียนรู้สึกติดค้างอีกฝ่ายเลยเริ่มส่งข่าวคราวคนที่เซียวหังต้องการพบไปให้ … ค่อนข้างน่าตกใจสำหรับลู่เหยียนจริง ๆ ที่วันถัดมา คุณชายท่านนี้ อุ้มเด็กน้อยมาด้วยคนหนึ่ง แถมยังชงน้ำด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วหาใดเปรียบอีกต่างหาก …นี่…ลูกคุณเหรอ

บอกตอนไหนว่าจะหนีพร้อมกัน!?

        ด้วยความสัมพันธ์แปลกประหลาด ที่แม้ไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ แต่กลายเป็นว่าลู่เหยียนยังช่วยคุณชายคนนั้นสืบเรื่องราวหญิงสาวห้องตรงข้ามให้เขา ส่วนด้านคุณชายคนนั้นแม้จะดูพูดจาเจ็บแสบไปบ้าง หรือบางทีไม่ตอบข้อความ เขาก็เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายคงกำลังกล่อมน้องชายต่างแม่ให้นอนหลับอยู่ … ทว่าเมื่อความจริงของมารดาเด็กน้อยปรากฏ ลู่เหยียนก็เลือกที่จะไม่รีรอส่งข้อความหาเซียวหัง ที่น่าตกใจก็คืออีกฝ่ายกลับรีบมาด้วยชุดที่ดูเหมือนจะพึ่งออกงานทางการ การร่วมมือที่ค่อนข้างเห็นได้ชัดว่าคิดไปคนละทางของเขาสองคน กลับเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์แปลกประหลาดนี้อย่างแท้จริง…หลังลู่เหยียนทิ้งเซียวหังให้กลับบ้านเองหลังจบศึก เขาก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะปรากฎตัวอีกครั้งด้วยสภาพของคนไม่เหลืออะไร ท่ามกลางเงาอันเลือนรางกลางฝนกระหน่ำ ลู่เหยียนผู้จดจำเขาได้ก็เลือกที่จะวิ่งถือร่มลงไปหาด้วยความเป็นห่วง

      …ความมืดในวันหนึ่งที่ไม่เหลืออะไร บางทีแสงดาวเล็ก ๆ ที่เคลื่อนผ่านมาโดยบังเอิญดวงนี้ ก็สามารถนำทางใครบางคนสู่ชีวิตใหม่ได้โดยไม่รู้ตัว …และดาวดวงนั้นเองก็คงไม่คาดคิดว่าตนจะเก็บเอาดวงไฟน้อย ๆ อบอุ่นดวงหนึ่งกลับมาเป็นพลังเล็ก ๆ ให้มีแรงใจส่องประกายต่อไปเช่นกัน

You’ re my wonderwall

         หาเพลง “wonderwall” อ่านความหมายเรียบร้อย ระหว่างเขียนก็เปิดฟังไปด้วย ไม่รู้เรื่องนี้จะเกี่ยวอะไรกับเพลงนี้ไหม แต่ความหมายดูใช่มากค่ะ > < กลับที่ เซียวหังกับลู่เหยียน เป็นคู่ที่กัดกัน กวนกันเป็นปกติ สำหรับเราไม่ถึงกับเป็นคู่รักคู่กัด แต่ก็จัดว่าเป็นเคมีแบบที่ชอบเลยค่ะ ตัวเซียวหังดูเป็นคนปากร้าย ไม่ค่อยแคร์ใคร แต่เวลาเขาดูแล หรือให้ความสำคัญกับใครสักคนคือจริงจังมาก ดูจากช่วงเริ่มต้นก็จะเห็นความย้อนแย้งในตัวเขาตรงนี้ ตอนดูแลน้องชายต่างแม่ค่ะ พอมาอยู่กับลู่เหยียน ถึงเจ้าตัวจะไม่พูดอะไรมากในตอนแรก แต่รู้เลยว่าเขาให้ความสำคัญกับนักร้องวงร็อกที่ช่วยเขาไว้คนนี้มาก ๆ ในวันหนึ่งที่เขารู้ความหลังอันน่าเจ็บปวดของลู่เหยียน พี่หังถึงได้โกรธแบบหน้านิ่ง ๆ แต่ดวงตาเอาเรื่อง พร้อมถามเสียงเข้มว่า คนคนนั้นชื่ออะไร…เป็นคนที่…ถ้ามีลูกก็เหมาะกับเป็นพ่อคนมากเลยค่ะ //อิโมจิใจสั่น// แต่เรื่องความเอาใจใส่ทางลู่เหยียนก็ไม่แพ้กันหรอกนะคะ ตัวเซียวหังเขามีปมบางอย่าง ซึ่งต้องการคนที่เชื่อมั่นและให้กำลังใจ ลู่เหยียนอยู่ในจุดนั้นได้เหมาะเจาะเลยล่ะค่ะ นอกจากนี้เวลาพี่หังทำงานจนลืมดูแลสุขภาพก็ได้คนนี้แหละค่ะคอยหลอกล่อพาออกจากห้อง ส่วนเรื่องเข้ากับเด็กได้ดี ลู่เหยียนก็ไม่แพ้พี่หังเลย คุณนักเขียนใส่ฉากสองคนนี้มีปฏิสัมพันธ์กับเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่มากก็จริง แต่มาทีคือ…จนทะเบียนแล้วรับลูกบุญธรรมกันไหมคะ //อิโมจิส่งใจ//

         ผมเก็บคุณชายตกอับได้หนึ่งคนครับ เป็นนิยายที่เนื้อหาไม่หนักไป ไม่เบาไปสองเล่มจบที่กำลังดีสำหรับเราเรื่องหนึ่งเลยค่ะ ถึงถ้าเปรียบเทียบกับแอบเนียนฯ ในจุดของอารมณ์และมิตรภาพบางอย่างจะเบากว่า แต่ถือว่าภาพรวมแล้ว อ่านจบเรารักทุกคนในโซนเจ็ดมาก ๆ เลยค่ะ นิยายเรื่องนี้มีพื้นหลังอยู่ในเขตที่ผู้คนไม่ได้มีฐานะดี แต่ในความวุ่นวายต่าง ๆ พวกเขายังคงช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอด เป็นนิยายที่นำเสนอมุมมองในแง่บวก และส่งพลังทางบวกให้นักอ่านหลังเรื่องราวจบลงค่ะ อย่างน้อยที่สุดตอนปิดหน้าสุดท้าย เราก็มียิ้มมุมปากน้อย ๆ ให้กับชีวิตของเซียวหังและลู่เหยียน ร่วมไปถึงเพื่อน ๆ ของพวกเขาทุกคนค่ะ ถ้าถามว่าเสียดายอะไร ก็คงคลายกับตอนแอบเนียนค่ะ อยากได้ตอนพิเศษเพิ่มอีกสักหน่อยจังเลยยย 555555 ใด ๆ ถ้าแนวนี้ทางใครละก็ลองทดลองอ่าน 13 ตอนแล้วหาจับจองรับคุณชายและนักร้องคนเก่งกลับตู้กันนะคะ

>> ชวน Talk สปอยล์มากกก

By Chadang