เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
มิชชั่น กินพอสสิเบิล JAPAN SUPER BOWLSALMONBOOKS
02: ข้อมูล

  • “พี่เต๋า...พี่อยากไปญี่ปุ่นอีกรอบปะ?”

    “ไม่ไปแล้ว พี่อยากไปบาหลี”

    ...

    ...

    ไอ้วิชัย แย่แล้วมึง

    คือต่อให้วิชัยเป็นบุคคลที่ได้ชื่อว่าเคยไปญี่ปุ่นมาแล้วหนึ่งครั้ง...แต่พอร์ตฯ ที่ว่าก็ไม่ช่วยอะไรเลย เพราะทริปนั้น ผมเดินตามพี่เต๋าตลอด จำอะไรไม่ได้สักอย่าง เรียกได้ว่ากูเดินตามหลังพี่เต๋ามากกว่าเดินดูวิว แถมวิชัยยังเป็นมนุษย์ที่เอกอุด้านการหลงทางมาก ทักษะในการรับรู้ทิศทางเท่ากับศูนย์ ถ้ามีทางแยกให้เลือกระหว่างซ้ายกับขวา ผมก็ยังเลือกผิด (หรือกระทั่งดักทางตัวเองว่าถ้าเราเลือกขวา มันจะต้องผิดก็เลยเลือกทางซ้าย มันก็ยังผิดอยู่ดี!)

    พอพี่เต๋าไม่ไปด้วย วิชัยเลยกลัวว่าจะได้เผยความสามารถพิเศษของตัวเองอย่างเต็มที่…

    แต่ความที่ไม่อยากเสียฟอร์มสามีที่ดีที่ควรจะเป็นผู้นำได้ในทุกสถานการณ์ วิชัยจึงเริ่มต้นหาข้อมูล แต่ทำอย่างเงียบๆ (คือกลัวจะไปเที่ยวแบบไม่รู้อะไรและพาหลง แต่ก็กลัวตัวเองไม่เท่อีก เวลาเมียมาเห็นว่านั่งหาข้อมูลงกๆ)

    ผมเริ่มต้นค้นข้อมูลด้วยการหาหนังสือที่เกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นดีๆ อ่าน เริ่มจากหนังสือที่ตัวเองเขียน—ซากะ อาโออิ แต่ปรากฏว่ามันไม่มีการบอกห่านหงส์อะไรเลย นี่ตอนนั้นกูเขียนอะไรลงไปวะเนี่ย!! (ทึ้งผมตัวเอง)

    ...
  • ออกไปร้านหนังสือ ซื้อหนังสือเที่ยวโตเกียวมาจำนวนหนึ่ง โดยหลักในการเลือกของวิชัยคือ หาหนังสือที่บนปกมีคำว่า ‘...ด้วยตัวเอง’ หรือ ‘...ไม่ง้อไกด์’ เพราะมันดูเท่กว่าเห็นๆ

    แต่เมื่อจ่ายเงิน กลับถึงบ้านและเปิดอ่าน ผมก็พบว่ามันเป็นหนังสือท่องเที่ยวที่กูต้องรวยก่อน ถึงจะเที่ยวด้วยตัวเองได้อย่างในหนังสือ

    “แนะนำร้านอาหารถูกๆ ราเมนต้นตำรับราคาเริ่มต้นที่ 1,200 เยน (ประมาณสามร้อยกว่าบาท)”

    เดี๋ยวนะ ไอ้ ‘ราคาเริ่มต้น 1,200 เยน’ เนี่ย จัดว่าถูกแล้วเรอะ ทริปที่แล้ววิชัยกินอาหารชุด 700 เยนต่อสองคนเลยนะเว้ย

    “เค้กร้านนี้ดีมาก ราคาไม่แพง เริ่มต้นที่ 1,500 เยน (ประมาณสี่ร้อยบาท)”

    ห่านจิก

    1,500 เยนนี่กูหาข้าวในโตเกียวกินได้สองมื้อสำหรับสองคนเลยนะเว้ย! (บอกแล้วไงว่าทริปที่แล้ว ไปแบบกะเหรี่ยง)

    สิบนาทีผ่านไป หนังสือทั้งหมดนั้นก็ถูกนำไปเก็บไว้ในชั้นหนังสือ และการหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตก็เริ่มต้น
  • การหาข้อมูลอะไรสักอย่างในอินเทอร์เน็ตเหมือนการจับปลาในมหาสมุทร การที่เราออกเรือไปโดยไม่รู้ว่าต้องจับปลาอะไร จึงเป็นความคิดที่ผิดมหันต์มาก ดังนั้น เราควรจะรู้ชนิดของปลาที่จะจับก่อน ซึ่งในกรณีของวิชัยคือ จะเที่ยวที่ไหนบ้าง

    วิชัย โจ้ มยุรีจะไปโตเกียว เกียวโต โอซาก้า นาระ คุรามะ ส่วนป๊อกกี้จะอยู่แต่โตเกียว

    เป้าหมายแรกในการหาข้อมูลของเราจึงง่ายมาก

    เราจะไปเมืองเหล่านี้ยังไง?

    โทร.ปรึกษาพี่เต๋าอีกรอบ

    พี่เต๋า: “ว่าไง มึงจะไปเมืองไหนบ้าง?”
    วิชัย: “โตเกียว เกียวโต นาระ คุรามะ โอซาก้า”
    พี่เต๋า: “...มันเหมือนคราวที่แล้วเลยนี่หว่า”
    วิชัย: (กุมขมับ) “จ...จริงด้วย!”

    ก...ก็คราวที่แล้วไปกับพี่เต๋า มันได้แต่เข้าวัดเข้าป่า คราวนี้แม้จะที่ซ้ำเดิม แต่วิชัยก็เลือกที่จะเดินหล่อๆ ในเมืองแทนไง

    วิชัย: “พี่ยังเก็บข้อมูลจากคราวที่แล้วไว้บ้างมั้ย”
    พี่เต๋า: “ไม่มีแล้ว”
    วิชัย: “...”
    พี่เต๋า: “มึงไม่ต้องกลัวหรอก มันมีเว็บหนึ่งอยู่ มึงเข้าไ…”

    ผมได้รับความเอ็นดูจากคลื่นมือถือที่ใช้ ด้วยการทำตัวให้คลื่นไม่ชัดขึ้นมาตรงจุดสำคัญ และจากนั้นสัญญาณก็ขาดไป


  • ผมพยายามติดต่อพี่เต๋าอยู่พักใหญ่ จนสุดท้ายก็ล่วงรู้ความลับว่ามันคือเว็บ hyperdia.com

    ความดีงามของเว็บนี้คือ เราแค่พิมพ์ชื่อเมืองที่เป็นจุดเริ่มต้น เมืองที่เป็นจุดหมายปลายทาง กรอกวันที่ออกเดินทาง กรอกเวลาที่เราอยากจะไป แล้วเว็บมันจะบอกเราทุกอย่าง ตั้งแต่เวลาที่รถไฟมาถึง ชานชาลาที่เราต้องไปรอ ระยะเวลาในการเดินทาง และค่าโดยสารที่ต้องจ่าย แถมยังสามารถดูตารางเดินรถของทั้งวันได้อีกด้วย

    ผมว่าอีคนทำเว็บนี้แม่งต้องมีเพื่อน พี่ แม่ เมียที่หลงทางบ่อยแน่ๆ พี่ถึงทำละเอียดเหลือเกิน

    จากนั้นพี่เต๋าก็ได้ถ่ายทอดเคล็ดลับวิชาในการหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเพิ่มให้อีกอย่าง

    พี่เต๋าบอกว่าสิ่งสำคัญที่สุดในการหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตคือ ‘คีย์เวิร์ด’ หรือ ‘คำสำคัญ’ เปรียบไปก็เหมือนการหาปลา เราสามารถเลือกได้ว่าจะเป็นนักล่าที่เจอแหล่งน้ำแล้วรู้พิกัดหย่อนเบ็ด หรือเป็นนักล่าที่เจอแหล่งน้ำ แล้วต้องไปหาต่ออีกว่าปลามันรวมกันอยู่ที่ไหน

    วิชัย: “แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าคีย์เวิร์ดที่พี่ว่ามันคือคำอะไร?”

    ตอนนั้นรู้สึกเหมือนกำลังถามหาเคล็ดลับวิชาจากสุดยอดปรมาจารย์

    พี่เต๋า: “ไม่ยาก มึงก็พิมพ์สิ่งที่กำลังหา แล้วตามด้วยคำว่า ‘พันทิป’”
    วิชัย: “...”

    พันทิปสร้างโลกจริงๆ
  • อย่างงี้ครับ คือถ้าเราพิมพ์คำว่า ‘ราเมน’ ในกูเกิล เราจะได้ข้อมูลทำนองว่า ราเมนคืออะไร ทำมาจากอะไร แต่ถ้าเราพิมพ์คำว่า ‘ราเมน พันทิป’ เราจะได้ข้อมูลตรงจากคนที่ไปกินราเมนมาแล้ว

    หรือถ้าเราจะไปพักโรงแรมสักที่ เกิดอยากหาข้อมูลก่อนว่ามันดีแค่ไหน หากเอาชื่อโรงแรมไปพิมพ์ใส่กูเกิล เราก็จะได้เว็บไซต์ของโรงแรมโดยตรง ซึ่งมันก็จะมีแต่รูปพีอาร์สวยๆ ที่ถ่ายไว้ตั้งแต่โรงแรมเปิดใหม่ๆ สมัยยุคสร้างโลก

    แต่ถ้าเราพิมพ์ชื่อโรงแรมและตามด้วยคีย์เวิร์ดแห่งจักรวาล 

    ‘พันทิป’

    เราจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ รูปถ่ายจริง พร้อมอัพเดตล่าสุด

    เอ่อ...ถึงบางทีมันจะสวยเกินจริงไปบ้าง แต่มันก็ได้ประสบการณ์ที่ ‘จริง’ ที่สุดแล้วล่ะนะ

    เอาล่ะ มาถึงมิชชั่นของเรา
    เราจะกินอาหารจานยักษ์ได้ที่ไหน!

    ‘อาหารจานยักษ์ พันทิป’
    อืม...ขึ้นมาแต่อาหารจานยักษ์ในประเทศไทย
    ลองใหม่

    ‘อาหารจานยักษ์ ญี่ปุ่น พันทิป’
    ขึ้นมาเหมือนเดิมเปี๊ยบ…

    ไหนบอกว่าเจ๋งไงวะ!

    แต่ของแบบนี้แก้ได้ไม่ยากครับ แค่ลงเรียนภาษาญี่ปุ่นไม่เกินเจ็ดปี เราก็น่าจะได้ความรู้เพียงพอสำหรับการไปเที่ยวแล้ว! (ถุ้ย)

    โอเค วิธีสุดท้ายที่วิชัยพึ่งได้

    ดู ทีวีแชมเปี้ยน ตอนที่เคยดูนั่นแหละ

    วิชัยเข้ายูทูบ ใส่คำว่า ‘TV Champion กินจุ’
    .
    .
    หาวิดีโอไม่เจอสักคลิป
  • อะ สงสัยใช้คำไม่ถูก

    ไหนลอง ‘TV Champion อาหารจานยักษ์’

    ก็ยังไม่มีโผล่มาสักคลิป…

    งั้นลองภาษาไทย

    ‘ทีวีแชมเปี้ยน อาหารจานยักษ์ จานใหญ่ กินจุ แข่งแดก แข่งกิน’
    .
    .
    .
    นิ่งสนิท

    “เป็นไปได้ว่ามันโดนกวาดล้างนะพี่” ป๊อกกี้ให้คำแนะนำ

    กูดูอยู่เป็นแสนๆ รอบ ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น พอจะดูเพื่อเก็บข้อมูล แม่งโดนบล็อคซะงั้น บ้าฉิบหาย

    “แต่พี่ลองเข้าไปดูที่ Dailymotion สิ ในนั้นไม่ค่อยบล็อคอะไรนะ เผื่อเจอ”

    ได้ความรู้สึกเหมือนเป็นตำรวจล่อซื้อยาบ้ามากๆ…

    ผมได้ยินชื่อเว็บ Dailymotion มานาน เคยแวะผ่านเข้าไปบ้างเป็นครั้งคราว เรียกว่ารู้จักแค่พอผิวๆ แต่การหาข้อมูลจานยักษ์ทำให้ผมรู้ว่า Dailymotion เป็นเหมือนยูทูบเวอร์ชั่นทมิฬ อะไรที่หาดูในยูทูบไม่ได้ Dailymotion มีหมด คลิปปงคลิปโป๊วาบหวิวสยิวสะดือนี่ไม่ต้องพูดถึง มีให้รึ่ม! (เดี๋ยวนะ...ไหนจานยักษ์มึง)
  • หลังจากตะลุยดงนมใน Dailymotion อยู่นานสองนาน ผมก็พบว่า คลิป ทีวีแชมเปี้ยน ตอนกินจุต่างๆ นำมาเป็นแหล่งข้อมูลไม่ได้ บางเทปมีชื่อร้าน แต่เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งก็ไม่ยาก แค่เราไปลงเรียนภาษาญี่ปุ่น ไม่เกินเจ็ดปีก็น่าจะได้ข้อมูล… (พอแล้ว! จะเล่นอะไรสองรอบสามรอบ) และร้านส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ในเมืองที่เราจะไป แถมคลิปพวกนี้ก็บอกแต่ชื่อร้าน ไม่มีที่ตั้ง ไม่มีหน้าร้านให้ดู ทำให้วิชัยไม่สามารถฟันธงได้เลยว่า ข้อมูลที่หามาได้นั้น มันใช้การได้จริงหรือเปล่า

    แต่ระหว่างดูคลิปคลิปหนึ่ง วิชัยก็ค้นพบวิธีหาข้อมูลโดยวิธีการที่ไม่ยาก (มั้ง)

    หนึ่ง—ดูคลิป จดชื่อร้าน แคปหน้าจอวีทีอาร์ที่ฉายให้เห็นหน้าร้าน

    สอง—เอาชื่อร้านไปหาในกูเกิล เพื่อให้ได้ที่อยู่ของร้าน จากนั้นก็หาดูว่า มีวิธีเดินทางไปร้านหรือไม่ โดยเริ่มจากสถานีรถไฟที่ใกล้ที่สุด

    สาม—เอาที่อยู่ที่ได้ ไปหาในสตรีทวิวของกูเกิลแมพ ดูให้แน่ใจว่าหน้าร้านของจริง มันเหมือนกับรูปที่แคปมา หรือไม่ก็หาจากสถานีรถไฟที่ได้จากข้อสอง และเดินในสตรีทวิวเหมือนกับที่ได้ข้อมูลมา

    สี่—มาร์กพิกัดร้านไว้ในกูเกิลแมพ

    ห้า—เจอกันที่ญี่ปุ่น

    เท่านี้ก็เหมือนจะจบ แต่ยังไม่จบ
  • ความที่กูเกิลสตรีทวิวมันเป็นตอนกลางวัน แต่ในคลิปมันดันไปกินกันตอนกลางคืน ทำให้เวลาแคปหน้าจอ ป้ายหน้าร้านก็ไม่ชัด บางร้านก็ยังไม่ตั้งป้ายตอนกลางวัน ต้องอาศัยดูป้ายร้านข้างๆ เทียบเอา ซึ่งเรื่องปวดตับที่สุดของการใช้กูเกิลสตรีทวิวอยู่ตรงที่พอเป็นตอนกลางวัน ไอ้ร้านพวกนี้แม่งดันมีรถส่งของมาจอดบังหน้าร้าน

    ฟ้ากกกก

    หลังจากที่วิชัยนั่งหลังขดหลังแข็ง (ตาแข็งด้วย) หาข้อมูลเพิ่ม เลือกกินจานยักษ์เฉพาะร้านที่มีข้อมูลพร้อมที่สุดดังต่อไปนี้

    โตเกียว—เทมปุระยักษ์ ข้าวแกงกะหรี่ยักษ์ แฮมเบอร์เกอร์ยักษ์

    เกียวโต—ข้าวแกงกะหรี่ยักษ์

    โอซาก้า—อุด้งยักษ์ ทาโกะยากิยักษ์

    จบสิ้นกันที กับการหาข้อมูลที่นานที่สุดและยากที่สุดเท่าที่วิชัยเคยทำมา

    เท่านี้ มิชชั่น กินพอสสิเบิล ก็เริ่มต้นได้แล้ว!

    นาทีนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองเดินทางรอบโลกสำเร็จ วิชัยรีบนำแผนการทั้งหมดไปเล่าให้เมียฟังอย่างตื่นเต้น หวังจะได้ยินคำพูดว่า “โห...ตัวเองหามาได้ยังไงเนี่ย” หรือ “นี่ตัวเองหาเองหมดเลยเหรอ”

    มยุรีฟังโดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดตอบกลับมา ตาจ้องอยู่ที่เกมในโทรศัพท์มือถือ

    ผมเริ่มบิลด์เล็กน้อย

    วิชัย: “เนี่ย หาข้อมูลยากมากเลยนะกว่าจะได้”
    มยุรี: (ละสายตาขึ้นมามองหนึ่งวินาที) “ทำไมไม่ส่งอีเมลไปขอข้อมูลกับโรงแรมที่เราจะไปพักล่ะ คนญี่ปุ่นด้วยกันเอง เขาน่าจะรู้เรื่องพวกนี้นะ”
    วิชัย: “...”
    มยุรี: (ยังก้มหน้าเล่นมือถือ) “...เสียแรงที่เคยทำโรงแรมมา”

    ฟ้ากกกก!

    (ระเบิดตัวเองตาย)

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in