“พี่เต๋า...พี่อยากไปญี่ปุ่นอีกรอบปะ?”

ออกไปร้านหนังสือ ซื้อหนังสือเที่ยวโตเกียวมาจำนวนหนึ่ง โดยหลักในการเลือกของวิชัยคือ หาหนังสือที่บนปกมีคำว่า ‘...ด้วยตัวเอง’ หรือ ‘...ไม่ง้อไกด์’ เพราะมันดูเท่กว่าเห็นๆ

แต่เมื่อจ่ายเงิน กลับถึงบ้านและเปิดอ่าน ผมก็พบว่ามันเป็นหนังสือท่องเที่ยวที่กูต้องรวยก่อน ถึงจะเที่ยวด้วยตัวเองได้อย่างในหนังสือ

“แนะนำร้านอาหารถูกๆ ราเมนต้นตำรับราคาเริ่มต้นที่ 1,200 เยน (ประมาณสามร้อยกว่าบาท)”

เดี๋ยวนะ ไอ้ ‘ราคาเริ่มต้น 1,200 เยน’ เนี่ย จัดว่าถูกแล้วเรอะ ทริปที่แล้ววิชัยกินอาหารชุด 700 เยนต่อสองคนเลยนะเว้ย

“เค้กร้านนี้ดีมาก ราคาไม่แพง เริ่มต้นที่ 1,500 เยน (ประมาณสี่ร้อยบาท)”

การหาข้อมูลอะไรสักอย่างในอินเทอร์เน็ตเหมือนการจับปลาในมหาสมุทร การที่เราออกเรือไปโดยไม่รู้ว่าต้องจับปลาอะไร จึงเป็นความคิดที่ผิดมหันต์มาก ดังนั้น เราควรจะรู้ชนิดของปลาที่จะจับก่อน ซึ่งในกรณีของวิชัยคือ จะเที่ยวที่ไหนบ้าง

วิชัย โจ้ มยุรีจะไปโตเกียว เกียวโต โอซาก้า นาระ คุรามะ ส่วนป๊อกกี้จะอยู่แต่โตเกียว

เป้าหมายแรกในการหาข้อมูลของเราจึงง่ายมาก

เราจะไปเมืองเหล่านี้ยังไง?

โทร.ปรึกษาพี่เต๋าอีกรอบ

พี่เต๋า: “ว่าไง มึงจะไปเมืองไหนบ้าง?”

วิชัย: “โตเกียว เกียวโต นาระ คุรามะ โอซาก้า”

พี่เต๋า: “...มันเหมือนคราวที่แล้วเลยนี่หว่า”

วิชัย: (กุมขมับ) “จ...จริงด้วย!”

ก...ก็คราวที่แล้วไปกับพี่เต๋า มันได้แต่เข้าวัดเข้าป่า คราวนี้แม้จะที่ซ้ำเดิม แต่วิชัยก็เลือกที่จะเดินหล่อๆ ในเมืองแทนไง

…

ผมพยายามติดต่อพี่เต๋าอยู่พักใหญ่ จนสุดท้ายก็ล่วงรู้ความลับว่ามันคือเว็บ hyperdia.com

ความดีงามของเว็บนี้คือ เราแค่พิมพ์ชื่อเมืองที่เป็นจุดเริ่มต้น เมืองที่เป็นจุดหมายปลายทาง กรอกวันที่ออกเดินทาง กรอกเวลาที่เราอยากจะไป แล้วเว็บมันจะบอกเราทุกอย่าง ตั้งแต่เวลาที่รถไฟมาถึง ชานชาลาที่เราต้องไปรอ ระยะเวลาในการเดินทาง และค่าโดยสารที่ต้องจ่าย แถมยังสามารถดูตารางเดินรถของทั้งวันได้อีกด้วย

ผมว่าอีคนทำเว็บนี้แม่งต้องมีเพื่อน พี่ แม่ เมียที่หลงทางบ่อยแน่ๆ พี่ถึงทำละเอียดเหลือเกิน

จากนั้นพี่เต๋าก็ได้ถ่ายทอดเคล็ดลับวิชาในการหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเพิ่มให้อีกอย่าง

พี่เต๋าบอกว่าสิ่งสำคัญที่สุดในการหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตคือ ‘คีย์เวิร์ด’ หรือ ‘คำสำคัญ’ เปรียบไปก็เหมือนการหาปลา เราสามารถเลือกได้ว่าจะเป็นนักล่าที่เจอแหล่งน้ำแล้วรู้พิกัดหย่อนเบ็ด หรือเป็นนักล่าที่เจอแหล่งน้ำ แล้วต้องไปหาต่ออีกว่าปลามันรวมกันอยู่ที่ไหน

วิชัย: “แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าคีย์เวิร์ดที่พี่ว่ามันคือคำอะไร?”

ตอนนั้นรู้สึกเหมือนกำลังถามหาเคล็ดลับวิชาจากสุดยอดปรมาจารย์

พี่เต๋า: “ไม่ยาก มึงก็พิมพ์สิ่งที่กำลังหา แล้วตามด้วยคำว่า ‘พันทิป’”

วิชัย: “...”

พันทิปสร้างโลกจริงๆ

อย่างงี้ครับ คือถ้าเราพิมพ์คำว่า ‘ราเมน’ ในกูเกิล เราจะได้ข้อมูลทำนองว่า ราเมนคืออะไร ทำมาจากอะไร แต่ถ้าเราพิมพ์คำว่า ‘ราเมน พันทิป’ เราจะได้ข้อมูลตรงจากคนที่ไปกินราเมนมาแล้ว

หรือถ้าเราจะไปพักโรงแรมสักที่ เกิดอยากหาข้อมูลก่อนว่ามันดีแค่ไหน หากเอาชื่อโรงแรมไปพิมพ์ใส่กูเกิล เราก็จะได้เว็บไซต์ของโรงแรมโดยตรง ซึ่งมันก็จะมีแต่รูปพีอาร์สวยๆ ที่ถ่ายไว้ตั้งแต่โรงแรมเปิดใหม่ๆ สมัยยุคสร้างโลก

แต่ถ้าเราพิมพ์ชื่อโรงแรมและตามด้วยคีย์เวิร์ดแห่งจักรวาล 

‘พันทิป’

เราจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ รูปถ่ายจริง พร้อมอัพเดตล่าสุด

อะ สงสัยใช้คำไม่ถูก

ไหนลอง ‘TV Champion อาหารจานยักษ์’

ก็ยังไม่มีโผล่มาสักคลิป…

งั้นลองภาษาไทย

‘ทีวีแชมเปี้ยน อาหารจานยักษ์ จานใหญ่ กินจุ แข่งแดก แข่งกิน’

.

.

.

นิ่งสนิท

“เป็นไปได้ว่ามันโดนกวาดล้างนะพี่” ป๊อกกี้ให้คำแนะนำ

กูดูอยู่เป็นแสนๆ รอบ ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น พอจะดูเพื่อเก็บข้อมูล แม่งโดนบล็อคซะงั้น บ้าฉิบหาย

“แต่พี่ลองเข้าไปดูที่ Dailymotion สิ ในนั้นไม่ค่อยบล็อคอะไรนะ เผื่อเจอ”

ได้ความรู้สึกเหมือนเป็นตำรวจล่อซื้อยาบ้ามากๆ…

ผมได้ยินชื่อเว็บ Dailymotion มานาน เคยแวะผ่านเข้าไปบ้างเป็นครั้งคราว เรียกว่ารู้จักแค่พอผิวๆ แต่การหาข้อมูลจานยักษ์ทำให้ผมรู้ว่า Dailymotion เป็นเหมือนยูทูบเวอร์ชั่นทมิฬ อะไรที่หาดูในยูทูบไม่ได้ Dailymotion มีหมด คลิปปงคลิปโป๊วาบหวิวสยิวสะดือนี่ไม่ต้องพูดถึง มีให้รึ่ม! (เดี๋ยวนะ...ไหนจานยักษ์มึง)

หลังจากตะลุยดงนมใน Dailymotion อยู่นานสองนาน ผมก็พบว่า คลิป ทีวีแชมเปี้ยน ตอนกินจุต่างๆ นำมาเป็นแหล่งข้อมูลไม่ได้ บางเทปมีชื่อร้าน แต่เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งก็ไม่ยาก แค่เราไปลงเรียนภาษาญี่ปุ่น ไม่เกินเจ็ดปีก็น่าจะได้ข้อมูล… (พอแล้ว! จะเล่นอะไรสองรอบสามรอบ) และร้านส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ในเมืองที่เราจะไป แถมคลิปพวกนี้ก็บอกแต่ชื่อร้าน ไม่มีที่ตั้ง ไม่มีหน้าร้านให้ดู ทำให้วิชัยไม่สามารถฟันธงได้เลยว่า ข้อมูลที่หามาได้นั้น มันใช้การได้จริงหรือเปล่า

แต่ระหว่างดูคลิปคลิปหนึ่ง วิชัยก็ค้นพบวิธีหาข้อมูลโดยวิธีการที่ไม่ยาก (มั้ง)

หนึ่ง—ดูคลิป จดชื่อร้าน แคปหน้าจอวีทีอาร์ที่ฉายให้เห็นหน้าร้าน

สอง—เอาชื่อร้านไปหาในกูเกิล เพื่อให้ได้ที่อยู่ของร้าน จากนั้นก็หาดูว่า มีวิธีเดินทางไปร้านหรือไม่ โดยเริ่มจากสถานีรถไฟที่ใกล้ที่สุด

สาม—เอาที่อยู่ที่ได้ ไปหาในสตรีทวิวของกูเกิลแมพ ดูให้แน่ใจว่าหน้าร้านของจริง มันเหมือนกับรูปที่แคปมา หรือไม่ก็หาจากสถานีรถไฟที่ได้จากข้อสอง และเดินในสตรีทวิวเหมือนกับที่ได้ข้อมูลมา

สี่—มาร์กพิกัดร้านไว้ในกูเกิลแมพ

ห้า—เจอกันที่ญี่ปุ่น

เท่านี้ก็เหมือนจะจบ แต่ยังไม่จบ

ความที่กูเกิลสตรีทวิวมันเป็นตอนกลางวัน แต่ในคลิปมันดันไปกินกันตอนกลางคืน ทำให้เวลาแคปหน้าจอ ป้ายหน้าร้านก็ไม่ชัด บางร้านก็ยังไม่ตั้งป้ายตอนกลางวัน ต้องอาศัยดูป้ายร้านข้างๆ เทียบเอา ซึ่งเรื่องปวดตับที่สุดของการใช้กูเกิลสตรีทวิวอยู่ตรงที่พอเป็นตอนกลางวัน ไอ้ร้านพวกนี้แม่งดันมีรถส่งของมาจอดบังหน้าร้าน

ฟ้ากกกก

หลังจากที่วิชัยนั่งหลังขดหลังแข็ง (ตาแข็งด้วย) หาข้อมูลเพิ่ม เลือกกินจานยักษ์เฉพาะร้านที่มีข้อมูลพร้อมที่สุดดังต่อไปนี้

โตเกียว—เทมปุระยักษ์ ข้าวแกงกะหรี่ยักษ์ แฮมเบอร์เกอร์ยักษ์

เกียวโต—ข้าวแกงกะหรี่ยักษ์

โอซาก้า—อุด้งยักษ์ ทาโกะยากิยักษ์

จบสิ้นกันที กับการหาข้อมูลที่นานที่สุดและยากที่สุดเท่าที่วิชัยเคยทำมา

เท่านี้ มิชชั่น กินพอสสิเบิล ก็เริ่มต้นได้แล้ว!

นาทีนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองเดินทางรอบโลกสำเร็จ วิชัยรีบนำแผนการทั้งหมดไปเล่าให้เมียฟังอย่างตื่นเต้น หวังจะได้ยินคำพูดว่า “โห...ตัวเองหามาได้ยังไงเนี่ย” หรือ “นี่ตัวเองหาเองหมดเลยเหรอ”

มยุรีฟังโดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดตอบกลับมา ตาจ้องอยู่ที่เกมในโทรศัพท์มือถือ