[1]

พรานทมิฬคือผู้ล่า

คือสัตว์ร้าย

คือฆาตกร

คือคนที่พรากบ้านเกิด พรากครอบครัว พรากความสุขของเขาไป

แต่ในขณะเดียวกัน พรานทมิฬก็เป็นเหยื่อด้วยเช่นกัน

[2]

อ๊อดไม่คิดจะเรียกฝ่ายนั้นว่าบาก

บากไม่ใช่ชื่อของพรานทมิฬ เป็นแค่ชื่อที่นายมนุษย์ตั้งให้

ไอ้บากฟังทั้งเหยียดหยามและเหยียบย่ำ อ๊อดไม่ชอบมัน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ต้องการจะลึกซึ้งขนาดจะถามว่าชื่อแต่เดิมที่มารดาฝ่ายนั้นตั้งให้คืออะไร ไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าพรานทมิฬจะจำได้ หรือจำได้ก็อาจไม่อยากกล่าวถึง

อ๊อดจึงเรียกพรานทมิฬว่าพรานทมิฬ อย่างน้อยนั้นก็เป็นสมญาที่เจ้าตัวได้รับและเลือกให้ตนถูกกล่าวขานด้วยนามนั้นเอง

มันทั้งใกล้ชิดและเหินห่าง เป็นทางการ แต่ก็เป็นตัวตนของอีกฝ่ายมากกว่าสิ่งใด

ทั้งบาดแผล

ทั้งความภาคภูมิ

อ๊อดคิดว่าเขาเข้าใจในกิริยาและสีหน้าเมื่ออีกฝ่ายขานรับนามนั้น

เข้าใจ

หรือไม่เช่นนั้นก็ไม่เข้าใจอะไรเลย

[3]

ครูมวย

ผู้กอบกู้

เขาเองก็ถูกเรียกขานด้วยนามที่ไม่ใช่ของตน อยู่ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของตน รามเทพถูกยกให้เป็นบ้าน แต่มันก็ไม่ใช่หมู่เกาะนกแอ่น รามเทพมีคนคุ้นหน้า มีลูกศิษย์ลูกหา แต่อ๊อดก็ไม่รู้สึกว่า ณ ที่นั้นมีคนคุ้นเคยเลยสักคน

ต่อให้ทั้งชาวเมืองและลูกศิษย์ของเขา ต่างคนต่างบอบช้ำต่างคนต่างมีบาดแผล แต่บาดแผลนั้นก็เป็นบาดแผลคนละชนิดกับของเขา

ร่องรอยของการกดขี่ ความคับแค้น แต่นั่นก็ไม่ใช่บาดแผลของเขา ถึงเป็นความสูญเสีย แต่ก็เป็นความสูญเสียคนละชนิดกับเขา มันใช่และไม่ใช่ มันคล้ายคลึงและแตกต่าง

ไม่มีใครที่มีบาดแผลชนิดเดียวกับเขา บาดแผลที่ทาบกันได้สนิทเหมือนอย่างสหายร่วมทางเหล่านั้น สหายผู้กระจัดกระจายไปสู่ที่ที่เป็นของตน

อาจจะยกเว้นพรานทมิฬ

แต่นั่นก็ไม่ใช่สหายเขา

[4]

เขาเองก็ไม่ใช่สหายของพรานทมิฬ

บางทีสหายหนึ่งเดียวของพรานทมิฬคงจะเป็นสกุณเหรา เจ้านกยักษ์ที่สิ้นชีพด้วยมือเทหะยักษา สหายที่เขาชดใช้คืนให้ไม่ได้

หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิตหรือ

อ๊อดคิดว่าน่าจะเป็นตนมากกว่าที่เอาเปรียบ

[5]

คนอื่นๆ เรียกพรานทมิฬว่ามัน

สรรพนามลับหลัง

อ๊อดวางนิ้วลงไปไม่ถูก ว่านั่นเกิดจากความกลัวจนต้องแบ่งแยก หรือเป็นการเหยียดหยาม

แต่เขาคิดว่าหากอีกฝ่ายได้ยินก็คงจะไม่ชอบใจนัก

อ๊อดยืนกรานให้เรียกพรานทมิฬว่าเขา ทั้งต่อหน้าและลับหลัง มันไม่ได้มีอะไรมากเกินไปกว่าการเคารพซึ่งกันและกัน

ถึงจะเป็นสรรพนามลับหลัง ถึงจะได้ยินหรือไม่ได้ยิน แต่มันก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

[6]

แววในดวงตาสีอำพันเป็นภาษาที่เขาอ่านไม่ออก

เหมือนบ่อน้ำไร้ก้น

และความเจ็บปวดเกินจะหยั่ง

ดวงตานั้นเคลื่อนตามเขาเสมอแม้เจ้าตัวจะไม่ได้อยู่ใกล้

ในเงา อ๊อดเห็นแนวโค้งสีขาว มันเหมือนจะน่ากลัว เหมือนจะถูกจับตาตามทุกฝีก้าว แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีอะไรเลย พรานทมิฬไม่เคยบุกรุกเข้าหา ไม่เคยก้าวเข้ามาถึงพื้นที่ส่วนตัว แม้แต่ลานฝึกก็แทบไม่ย่างเหยียบ

กระนั้น เขาก็อยู่ตรงนั้นยังอยู่ตรงนั้น เมื่ออ๊อดเหลือบปลายตามอง

เส้นตรงและเส้นโค้งที่เกิดจากเงาร่างของพรานทมิฬเป็นสิ่งคุ้นตา โดยเฉพาะวิธีที่ฝ่ายนั้นเคลื่อนไหวยามไม่เคลื่อนไหว มันเป็นกิริยาที่อ๊อดอ่านออกและรู้จักดี

จะไม่รู้จักได้อย่างไร ในเมื่อเขาก็เห็นมันในเส้นร่างและเงาของตนเอง

[7]

แปลกแยก

นั่นอาจเป็นสิ่งที่มีร่วมกัน

แล้วนั่นจะยังเรียกความแปลกแยกได้อยู่หรือไม่ ในเมื่อมีผู้ร่วมแบ่งปันมันแล้ว

[8]

อ๊อดมานึกสงสัยเมื่อตอนไม่อาจหาผู้ให้คำตอบตนเองได้แล้ว

อ๊อดเป็นชื่อจริงๆ ของเขา จากพ่อแม่ ณ บ้านฆ้องเหล็ก หรือเป็นชื่อที่พ่อพันธ์ตั้งให้ หากเป็นอย่างหลัง ชื่อจริงๆ ของเขาคืออะไร

แต่มันก็ป่วยการจะรู้ เรื่องสุดจะรู้

เหมือนชื่อเดิมของพรานทมิฬ

[9]

แม้รามเทพจะถูกยกให้เป็นบ้าน แต่มันก็ไม่ใช่บ้าน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่รู้สึกว่านั่นเป็นบ้าน ท้ายสุดเขาก็ขอลาจากเพื่อกลับบ้าน สู่หมู่เกาะนกแอ่น แม้ว่าที่นั่นจะไม่เหลืออะไรให้สามารถเรียกว่าบ้านได้แล้วก็ตามที

พรานทมิฬขอติดตามไปกับเขา

อ๊อดไม่เข้าใจนักว่าทำไมอีกฝ่ายจึงเลือกเช่นนี้ เพราะความแปลกแยกที่ต่างคนต่างมีทั้งนั้นหรือ  หรือเป็นเพราะไม่รู้จะยึดใครเป็นหลักอีก

เหตุผลนั้นจะเป็นไปได้หรือ กับพรานทมิฬผู้เหี้ยมหาญ

แต่จะเพราะอะไร อ๊อดก็ยอมให้พรานทมิฬกลับไปด้วยกัน

การเดินทางนั้นเชื่องช้ากว่าครั้งมารามเทพ  ไม่มีเรื่องร้อนอะไรไล่ตามให้เร่งฝีเท้า ไม่มีอันตรายใดๆ ไปมากกว่าอันตรายตามวิสัยเมืองและป่า เพื่อนร่วมทางของอ๊อดเงียบเสมอ เขาไม่รู้ว่าเพราะฝ่ายนั้นคุ้นชินการเดินทางกับสิ่งที่ไม่พูดหรือเปล่า ระหว่างกันจึงไม่มีเรื่องให้ต้องพูดคุยไปมากกว่าความจำเป็น

[10]

หมู่เกาะนกแอ่นไม่ใช่หมู่เกาะนกแอ่นอีก ไม่ใช่หมู่เกาะนกแอ่นที่เขารู้จัก

มันเหมือนหมู่บ้านร้าง เหมือนเมืองผี มีแต่ซากศพ โครงกระดูกและเศษซากปรักหักพังจากการบุกทำลายของยักษา ความพินาศที่หลวงเรืองนำมา

ทมิฬข้างกายเขาไร้เสียง

แววในดวงตาสีอำพันก็ยังเป็นภาษาที่เขาอ่านไม่ออก อาจจะบอกตนเองได้ว่าเข้าใจ แต่อ๊อดก็รู้ว่านั่นเป็นคำโกหก 

ทั้งหมดมีแต่ร่างเงาเลือนลางของการคาดเดา โดยเฉพาะเมื่อพรานทมิฬกวาดสายตามองสิ่งที่หลงเหลืออยู่

สีหน้านั้นคืออะไร อ๊อดตอบไม่ได้

อย่างน้อยไม่ใช่ความคับแค้น ไม่ใช่เช่นนั้น ใจเขาไม่อาจคิดเป็นแง่ร้ายได้ว่าชาวเผ่าทมิฬตนสุดท้ายจะอยากมาเห็นความพินาศของหมู่บ้านหนึ่งกับสีหน้าผู้เหลือรอดคนสุดท้าย

แล้วเช่นนั้น มันคืออะไร

ความรู้สึกผิดอย่างนั้นหรือ

อ็อดคิดว่าไม่ใช่

ศพและโครงกระดูกของทุกคนเท่าที่จะหลงเหลืออยู่ถูกนำมารวมกันกลางลาน พรานทมิฬเป็นคนก่อพนมเพลิงให้เขา และออกปากจะอยู่ช่วยเก็บกองฟอน หอบอังคารของทุกคนไปโปรยทะเล

ใต้แสงเพลิงสีส้มแดง อ๊อดนึกถึงความตายของพ่อ ทั้งพ่อแม่ที่แท้จริงในฝันร้าย และภาพสุดท้ายของพ่อพันธ์กับครูผู้เฒ่า ความเจ็บร้าวในอกก็กรีดตัวขึ้นมาซ้ำอีก ความเจ็บร้าวที่หลงลืมไปแล้วว่ายังมีอยู่

ชั่วขณะหนึ่ง อ๊อดขึงโกรธ เป็นความโกรธที่พร้อมระเบิดออกมาเช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่ช่องผาสิ้นเทพ  เกิดขึ้นและสงบลง รวดเร็วเหมือนสะเก็ดไฟที่ร่วงลงพื้นและวูบดับ

เพราะสายตาของพรานทมิฬที่มองมา

ทั้งหมดนี้ มันคือการชดใช้ การไถ่บาป หรือการหาสิ่งยึดเหนี่ยว หารอยแผลที่แนบสนิทกัน อ๊อดก็ไม่อาจตอบได้

แต่มันก็ย้ำเตือนเขาอีกครั้ง ว่าแม้พรานทมิฬจะเป็นฆาตกร เป็นปีศาจร้ายในสายตาผู้อื่น แต่ครั้งหนึ่งพรานทมิฬก็เคยเป็นเหยื่อและผู้สูญเสียไม่ต่างกัน

หากนี่เป็นการชดใช้ อ๊อดก็จะยินดีรับ

หากนี่เป็นการไถ่บาป อ๊อดก็จะยินดีปลดปล่อย

หากนี่เป็นการหาสิ่งยึดเหนี่ยว อ๊อดก็จะเอื้อมมือออกไปหาเช่นกัน

เขาจะชดใช้ในสิ่งที่มนุษย์รุ่นก่อนหน้าได้ทำลงไป

ถึงเขาไม่อาจอภัยพรานทมิฬได้ทั้งหมด  ความปวดเท่าเศษเสี้ยนยังเสียดค้างเหมือนติดอยู่ในแผลไม่ยอมหาย

พรานทมิฬคงรู้สึกกับเขาแบบนี้เช่นกัน

แต่สักวัน อ๊อดจะให้อภัย

สักวัน

และหวังว่าพรานทมิฬจะให้อภัยมนุษย์ อภัยเขา

(ไม่ได้ตั้งใจ แต่มือมันไปเอง oTL)

(โดนผู้ชายรักสัตว์ตกค่ะ ฉากสุดท้ายที่ไม่มีอะไรนี่มันมีมากจริงๆ โอ๊ย นก นกกกกก (โมเอ้ตรงนั้น))

(เหมือนในคอมมิคจะบอกว่าอ๊อดเป็นชื่อที่พ่อแม่เรียกแต่เดิม)

(จริงๆ ไม่ได้คิดว่าจะขึ้นเรือจริงจังจนงอกฟิค แต่ก็นั่นล่ะค่ะ แม่ย่านางเจ้าคะ Permission to come aboard Ma'am)

(เป็นฟิค Tribute เรือก็แล้วกัน ฮือ การงานจ๋า อย่าเพิ่งทำร้าย)