ในรถที่มีเราเป็นเพียงผู้โดยสาร เรามุ่งไปที่ใดก็สุดจะรู้ เท้าที่ไม่มีตัวตนเหยียบคันเร่งอยู่ คนขับที่มองไม่เห็น หรือนั่นอาจเป็นจิตใต้สำนึกของเราเองที่ขับพาร่างกายซึ่งสัมปชัญญะบังคับเอาไว้ไม่อยู่ เราติดอยู่ในนั้น ประตูรถล็อกไว้โดยไม่สามารถกระชากสลักออก

เราหลับตาทั้งๆ ที่รู้สึกว่าลืมตา หรือตาเราปิดสนิทอยู่จริงๆ แล้วจินตนาการไปเองว่าคิดว่าเห็น

รถเร่งความเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ เร็ว เร็วขึ้นอีก

สัญญาณความเร็วปิดไปแล้ว เราปิด หรือคนขับปิดเราก็จำไม่ได้ แต่คงเป็นเรา เราปิดไปเพื่อให้ตัวเองรู้สึกว่าปลอดภัย ไม่อย่างนั้นก็เป็นแค่การหลอกตัวเองว่านี่ปลอดภัย

เสียงเตือนยังกรีดร้องอยู่ในหัว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังขึ้นเรื่อยๆ ดัง ดังขึ้นอีก

พวกเขาห่วงเรากัน

เรารู้ดี

แต่นี่เป็นเรื่องปกติสำหรับเราไปแล้ว มันเกิด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รถขับออกไป โดยที่เราเป็นคนขับบ้าง เป็นแค่ผู้โดยสารบ้าง สุดแล้วแต่ว่าเราจะแย่งพวงมาลัยกลับมาได้ตอนไหน

เหมือนการหลับและการตื่น

รุ่งสาง เรามักได้พวงมาลัยกลับมา

แต่บางครั้ง เราก็กลัวว่าเราจะดึงมันกลับมาไม่ได้อีกเลย

และครั้งนี้ เราก็ไม่มั่นใจว่าเราจะดึงมันกลับมาได้เลย

ถ้าเราทุบกระจก กระชากตัวเองออกไปตอนนี้ เราจะยังรอดไหม

เราเสียสติไปแล้ว หรือเรายังมีสติอยู่

เรากำลังจะไปที่ไหน

เรากำลังจะพาตัวเองไปเจอกับอะไร

ข้างหน้าจะยังเป็นถนน หรือเป็นหุบเหว

ถ้าเราหลับตาเราจะยังมีพรุ่งนี้ไหม

หรือใจจริงแล้ว เราปรารถนาให้ไม่มีพรุ่งนี้อีก

(วลีผู้โดยสารในรถ ได้รับแรงบันดาลใจจาก http://minimore.com/b/X6pfd/5)