เธอบอกว่าเธอไม่ชอบให้ฉันนอนข้างเธอเท่าไหร่
เพราะฉันชอบเอาขาเกี่ยวข้อเท้าเธอไว้ตอนหลับ

เท้าเธอเย็น เธอบอก
มันปลุกฉันตื่นกลางดึก เธอบอก
งั้นฉันจะใส่ถุงเท้า ฉันบอก
ไม่เอา แยกเตียงกันนอนเถอะ เธอบอก

แล้วฉันก็นอนไม่หลับ
มันเป็นความรู้สึกพิลึก ๆ ตอนที่ได้กลับมานอนบนเตียงตัวเองอีกหน ฉันคิดแบบนั้น
ว่าง ๆ โหวง ๆ
รอบตัวไม่มีอะไรอยู่นอกจากอากาศกับผ้าห่ม
แล้วก็กำแพง
มันไม่มีเธอ

ฉันนอนไม่หลับอยู่หลายคืน
หลับตาทีไรก็เห็นแต่จักรวาลกับดวงดาวที่หมุนคว้างรอบตัว
กลัวจะหลุดลอยหายไป

ฉันนอนข้างเธอจนไม่ชินกับการนอนคนเดียวแล้ว

เธอเห็นฉันตาช้ำ
เธอยัดกาแฟใส่มือฉันตอนเช้า
นอนไม่หลับเหรอ เธอถาม
อือ ฉันตอบ
คิดถึงขาฉันขนาดนั้นเชียว เธอล้อ
อือ ฉันตอบ
ฉันโกหก

คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ
อีก
ดาวหมุนคว้างไปหมด
ว่างเปล่าไปหมด

เธอคงได้ยินเสียงฉันขยับตัว เพราะเธอลุกขึ้นมาหา

คิดถึงขาฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ เธอถามซ้ำอีก
เปล่า ฉันตอบ

เธอส่ายหน้า แต่ก็เลิกผ้าห่ม แล้วลงนอนข้าง ๆ ฉัน
จับมือกันได้ไหม ฉันถาม
ทำไมล่ะ เธอถาม
ฉันลังเล

ฉันกลัวเธอจะหลุดหายไปกับดวงดาว ฉันตอบ
ฉันคิดว่าเธอจะหัวเราะ
เธอไม่หัวเราะ แค่ยิ้ม ก่อนพลิกตะแคงมองหน้าฉัน

ฉันจับมือเธอไว้
มีเธออยู่แล้ว รู้ว่ามีเธออยู่แล้ว ฉันสบายใจ
ฉันหลับตา คิดว่าคืนนี้คงหลับไม่ฝันได้

ฉันใกล้หลับ
จนเท้าเย็น ๆ แตะน่องฉัน เบียดแทรก แล้วเกี่ยวข้อเท้าไว้

จะได้ไม่หลุดหายไปกับดวงดาวนะ เธอกระซิบ