ฉันชื่อ ผิง นิสิตชั้นปีสอง คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียน มีเรื่องเล่าชวนผวาอยู่หลายเรื่อง ทุกๆที่ ทุกๆจุด ในรั้วกำแพงนี้มักจะมีเรื่องเล่าของมันเอง ที่เล่าต่อกันมารุ่นแล้วรุ่นเล่า บางเรื่องก็น่ากลัวเสียจนไม่กล้าจะเล่าอีก บางเรื่องก็มีเรื่องประหลาดๆเกิดขึ้นตอนที่เล่าอยู่ บางทีก็อุบัติเหตุเล็กๆ ส่วนน้อยที่โชคร้ายต้องอาการหนักปางตาย 

แต่ฉันเองไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ฉันเป็นคนที่สนใจเรื่องสัตว์ทั้งหลายมากกว่า พอดีกับที่มีหมาและแมวในมหาวิทยาลัยของฉันเยอะมากๆ แต่พวกมันไม่มีใครมารับผิดชอบเลย บางตัวก็เป็นบ้า ติดโรค บางตัวก็อดยากจนตัวซูบเห็นร่องกระดูก 

ฉันมักจะพกอาหารสัตว์ติดตัวไว้เสมอๆ แต่ถึงฉันจะพกอาหารสำเร็จรูปพวกนี้ไว้มากแค่ไหนหมาและแมวที่หน้าหอพักฉันก็มีมากกว่าอยู่ดี ตอนเย็นๆ พวกแม่ค้าร้านข้าวแกงจะชอบเอาเศษอาหารและข้าวเหลือ มาเทรวมเป็นกองใหญ่ให้พวกมันกิน แต่กลิ่นของเศษอาหารที่ทิ้งไว้นานและผสมกันจนมั่ว มันช่างน่าสะอิดสะเอียนจนอยากจะหนีไปให้ไกลจริงๆ

แสงแดดเปลี่ยนสีจากส้มเป็นแดงบอกเวลาเย็น เหมือนอย่างเคยพวกแม่ค้าสองสามคนเดินถือถุงเศษอาหารใบใหญ่ออกมาจากหลังร้าน ตรงมายังบริเวณหอพักของฉันและเทเศษอาหารกองโตลงพื้นคอนกรีต กลิ่นเศษอาหารนั้นยังเหม็นคลุ้งเช่นเคย และที่ยังคงทำให้ฉันพะอืดพะอมและเวทนามากขึ้นทุกวัน ก็ยังคงเป็นภาพของพวกหมาและแมวที่รุมกัดกันเพื่อแย่งเศษอาหารเน่าเหม็นกองนั้น หมาบางตัวที่เป็นโรคหรือตัวเล็กกว่า ก็จะคอยกินเศษอาหารที่กระเด็นออกมาไกลพอที่มันจะแอบคาบไปกินได้โดยที่ไม่โดนตัวอื่นกัด 

พวกหมาที่โดนขับออกจากกลุ่ม พวกที่แย่งอาหารกับใครไม่ไหว มันคือหนึ่งในเหตุผลที่ฉันชอบพกอาหารสำเร็จรูปไว้กับตัว เพื่อจะให้พวกมันได้กินอะไรบ้าง เพราะฉันรู้ดีแก่ใจว่าการที่ต้องทรมาณด้วยความหิวจนตาย มันคืออีกด้านหนึ่งของความสุขเลยล่ะ

ฉันค่อยๆแกะห่อขนมแท่งยื่นไปให้หมาตัวเล็กๆ ในซอกตึกหอพัก มันเดินวนอยู่รอบกล่องลังสามสี่รอบก่อนที่จะหันมามองฉัน ขาฉันก้าวเข้าไปหามันช้าๆ แต่ก่อนที่ฉันจะย่อตัวลงไปหามัน สีหน้าของมันก็พลันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น

จากใบหน้าของแม่หมาตัวเล็กๆน่าเอ็นดู กลายเป็นหมาตัวเมียที่แยกเขี้ยวขู่ด้วยความดุร้ายจนฉันไม่กล้าจะขยับเข้าไปใกล้มันอีก ฉันเหลือบเห็นประกายแววตาเล็กๆในกล่อง จึงคิดไปในใจว่ามันคงจะหวงลูกของมัน ฉันโยนขนมแท่งไปในกล่องลังและรีบเดินถอยออกมา ฉันหันกลับไปมองอีกครั้งจากบนระเบียงทางเดิน เห็นแม่หมาตัวนั้นจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาอิดโรยน่าสงสาร ความรู้สึกไม่ดีบางอย่างเริ่มก่อตัวเป็นหมอกบางๆในจิตใจของฉัน 

เย็นวันต่อมาภาพอันน่าเวทนาของหมาแมวที่แย่งอาหารกันจนเลือดตกยางออกยังคงเกิดขึ้นตรงหน้าฉันเหมือนเดิม รวมถึงกลิ่นเน่าเหม็นของเศษอาหารพวกนั้น แตกต่างตรงที่วันนี้ในจิตใจของฉันนึกถึงแต่แม่หมาตัวนั้น กังวลว่ามันจะไม่มีอะไรกิน กลัวว่ามันจะไม่ได้อาหารเหมือนตัวอื่นๆ

ความไม่สบายใจที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้รีบลุกจากม้านั่งแล้ววิ่งตรงไปที่ระเบียงทางเดินโดยไม่ทันสังเกตว่ามีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังชุลมุน แย่งกันดูอะไรบางอย่างอยู่ที่ด้านหน้าหอพัก

ฉันวิ่งไปที่ระเบียงทางเดินและพยายามเพ่งมองผ่านความมืดสลัว เพื่อหาว่าแม่หมาตัวนั้นกับลูกๆของมันอยู่ไหน แต่ความมืดของทางเดินในซอกข้างล่างนั้นมีมากเกินกว่าที่จะเพ่งดูอะไรได้ ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดไฟฉายแล้วลองส่องไฟดูอีกครั้ง จมูกเริ่มได้กลิ่นเหม็นเน่าของอะไรสักอย่าง แต่ฉันมั่นใจว่ามันไม่คล้ายกลิ่นของเศษอาหารเลยสักนิด 

ร่างยักษ์กำลังใช้เล็บยาวๆของมันฉีกเฉือนเนื้อของลูกหมาตัวเล็กๆ มันขุดคุ้ยลงไปในท้องของซากศพลูกหมา ดึงเอาอวัยวะทั้งหลายออกมากัดกินอย่างบ้าคลั่ง แม่หมานั้นพยายามเห่าและขู่คำรามสุดชีวิตของมัน แต่ลูกมันคงไม่รอดแล้ว 

อึดใจเดียวที่ฉันสติหลุดลอยไปเพราะภาพตรงหน้า ร่างดำนั้นก็หันมาจ้องตากับฉันเขม็ง ราวกับว่าความสนุกสุดขีดของมันย้ายมาอยู่ที่ร่างกายของฉันแล้ว