ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าของนามเมอร์ซีเห็นภาพความเสียหายเข้าขั้นบรรยายไม่ได้จากการสู้รบ

ตะวันออกกลางระอุไม่เคยเปลี่ยน หลายสิบปีผ่านมา หลายสงครามผ่านไป ทั้งวิกฤตออมนิคส์ระหว่างมนุษย์และหุ่นยนต์ ไล่เรียงถึงความขัดแย้งของผู้คนด้วยกัน เหมือนไม่มีใครเรียนรู้จะชื่นชมความสงบ ไม่เคยเข็ดหลาบนึกคิดใช้กำลัง ทั้งเพื่อจัดการความกลัวที่ไม่มีจริง และเพื่อผลประโยชน์ของใครบางคน ซึ่งพลเมืองส่วนมากไม่เคยรับรู้ ไม่เคยได้เลือกว่าอยากเข้าร่วมหรือไม่ แต่ต้องทนทุกข์กับผลพวงเลวร้ายจากความต้องการนั้น

ภาพทั้งหมดราวฉายซ้ำเดิม ทว่าไม่ใช่ภาพเดิม นั่นทำให้แพทย์หญิงเจ็บปวดเสมอ จะสักกี่หนก็ไม่ชิน

กี่แสนคนแล้วต้องตายไป? กี่ล้านคนต้องใช้ชีวิตท่ามกลางเถ้าถ่าน?

ด็อกเตอร์ซีกเลอร์มิอาจรู้ว่าทำไมเรื่องราวเช่นนี้ไม่เคยจบสิ้น นับสิบปีมาแล้วที่วนเวียนท่ามกลางเขตขัณฑ์อันตรายด้วยสถานะมากมาย เหยื่อ เจ้าหน้าที่พิทักษ์สันติภาพ นักปฏิบัติการณ์ฉุกเฉินทางการแพทย์อิสระ – เธอไม่เคยได้รับคำตอบ ไม่ว่าจะช่วงเวลาใด โดยเฉพาะตอนนี้

ชีวิตผู้บริสุทธิ์สมควรจะแลกไปเพื่อสิ่งใดหรือ? นี่มันโลกแบบไหนกันที่เธอมีชีวิตอยู่?

ตอนร่วมมือกับโอเวอร์วอทช์ หญิงสาวเคยคิดว่าจะช่วยสะสางปัญหาเหล่านี้ลงได้ เคยคิดว่าจะได้ทำอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ยังโรงพยาบาลบ้านเกิดตัวเอง มันก็จริงแค่ส่วนหนึ่ง แต่ผลลัพธ์โดยรวมแทบไม่ต่างจากเดิม เมื่อวันหนึ่งคนในองค์กรบางพวกเริ่มเปลี่ยนงาน ‘พิทักษ์’ กลายเป็นการ ‘อ้างนาม’ สันติ ไม่ต่างจากผู้เริ่มก่อสงคราม

หล่อนเป็นได้แค่ฟันเฟืองตัวหนึ่ง

แต่ แน่ล่ะ แองเจล่า ซีกเลอร์ ไม่เคยยอมเป็นแค่นั้น จึงเลือกออกมาจากที่นั่นก่อนทุกอย่างจะจบลงด้วยความสูญเสีย แล้วเลือกทางเดินของตนเอง ออกเร่ร่อนไปตามแห่งหนใดๆ ก็ตามบนโลก ที่ตนสามารถทำประโยชน์ ก่อผลดีดังตั้งใจได้

ในเมื่อห้ามใครๆ ให้รบราฆ่าฟันกันไม่ได้ แพทย์หญิงก็จะขอทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ปกปักรักษาผู้คนเต็มความสามารถ แม้ไม่อาจเยียวยาได้ทุกอย่าง ทิ้งร่องรอยไว้บ้าง ...แต่เผื่อสักวันจะมีใครสักคนหันกลับมามองความสูญเสีย ความเจ็บปวดเหล่านี้ แล้วตระหนักว่าหากมีโอกาสหรืออำนาจในมือ พวกเขาจะมีสำนึกเมตตาผู้อื่น ไม่ดำเนินรอยตามคนรุ่นก่อนทำไว้ซ้ำสอง

หากชิงชังความโกรธเกลียด จงอย่าโกรธเกลียดเสียเอง

โลกสวยหรือ? คงเป็นเช่นนั้น แต่ทุกวันนี้ดาวเคราะห์นี่โสมมเกินไปแล้ว – ดังนั้นอย่างน้อยในอนาคต มันต้องสะอาดพอให้คนรุ่นต่อๆ ไปอยู่อย่างสงบสุข หาใช่ท่ามกลางไฟสงครามเช่นนี้

ขณะแพทย์สมรภูมิขยับปีกกลเคลื่อนกายไปตามชิ้นส่วนอาคารพังทลาย ลมร้อนพัดพาฝุ่นคละคลุ้งอีกระลอกหนึ่งให้ภาพรอบด้านหม่นมัวไม่ต่างกับความรู้สึกข้างใน เธอรู้ ตราบใดโลกยังเป็นเช่นเดิม คงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ต้องเห็นภาพไฟแผดเผาเคล้าเถ้าปกคลุมซากศพและซากบ้านเรือนพะเนินสูง

กระนั้น ตลอดมา ทุกครั้งยามเริ่มช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ แองเจล่ายังหวัง...

ให้สักวันการกระทำของตนช่วยลบภาพเลวร้ายนี้หายไปจากสายตาทุกคนเสียที