CAUTION

เตือนก่อนอ่าน

ฟิคเรื่องนี้มีสปอยล์เนื้อหาเกม Horizon Zero Dawn (PS4)

================

รอสต์
สวัสดี ข้ากลับมาแล้ว
ท่านคิดถึงข้าไหม?
ข้าคิดถึงท่านเสมอ
เพียงแต่ข้าไม่ได้มาที่นี่บ่อย เพราะรู้สึกว่ามันว่างเปล่าเวลาท่านไม่อยู่แล้ว หมายถึง ในแบบที่มีชีวิต

รอสต์
ถึงอย่างนั้น ท่านก็เห็นข้ากลับมา
ข้าทำความสะอาด ปัดฝุ่น ซ่อมแซมอะไรหลายอย่างรอบๆ รั้วให้เรียบร้อย
แม้มันจะไม่เหมือนบ้านสำหรับข้าอีกแล้ว แต่ข้ารู้ว่าสำหรับท่าน มันคือบ้านตลอดมา และตลอดไป

รอสต์
ข้าทึ่งมากว่าท่านสร้างบ้านหลังใหญ่เท่านี้ด้วยตัวคนเดียวได้อย่างไร? มันเป็นบ้านขนาดมาตรฐานของเผ่านอราก็จริงอยู่ แต่กระทั่งในหมู่บ้าน พวกช่างไม้ยังต้องช่วยกันนับเดือนกว่าจะตากไม้ให้แห้ง กว่าจะลงน้ำมันเคลือบผิว กว่าจะก่อสร้างเสร็จ มันกินเวลาและพลังไปเยอะเหลือเกิน
หรือเพราะท่านพยายามใช้แรงมากมายขนาดนี้เพื่อระบายความเศร้าในตัวท่านให้จางหายไป?
โลกหลังความตายมีจริงไหมข้าไม่รู้ แต่หวังว่าถ้ามี ท่านจะได้พบ... พวกเขา...

รอสต์
ท่านคงสงสัยว่าระหว่างไม่ได้พบกันนี้ข้ามีชีวิตอย่างไร
ข้าก็เร่ร่อนไปเรื่อย ค่ำไหนนอนนั่น
ไม่ต้องห่วงหรอก ก่อนนอนข้าวางแนวป้องกันอย่างดีตามท่านสอน
บางครั้งข้าก็ไปอาศัยแถวคาร์จา รับงานสมาคมนักล่า ไปหาของตามที่พวกพ่อค้าอยากได้ หรือช่วยคนแถวๆ นั้น ราชาอาวาดให้ที่อยู่ข้าไว้ค่อยข้างดี และมีเพื่อนฝูงไว้ใจได้อยู่ด้วย
ฉะนั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วง

รอสต์
ข้าอาจหายไปอีกสักพักกว่าจะกลับมา
ผู้คนมากมายต้องการความช่วยเหลือข้างนอกนั่น และน่าแปลกที่ข้าทำทุกอย่างตามเขาขอได้ดี
เหมือนข้าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้... ซึ่งข้าก็เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ
แต่มันไม่ใช่ภาระอะไรขนาดนั้น เผลอๆ อาจไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนอลิซาเบทหรือไกอาหวังด้วยซ้ำ แต่ข้าก็เป็นตัวข้าเอง

รอสต์
ข้าควรไปแล้ว ก่อนชาวนอราคนไหนจะพบข้าแล้ววิ่งมาสรรเสริญอีก
นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ข้าไม่ค่อยกลับมา มันพิลึกสิ้นดี ทั้งชีวิตข้าเป็นคนนอกเผ่า แต่จู่ๆ ไม่ถึงปี... ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ... ข้ากลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว
แต่ข้าจะกลับมา เพื่อพบท่าน หาดอกไม้ที่ท่านชอบมาไว้เหมือนตอนท่านมีชีวิต ในฐานะที่ข้าเป็นตัวเอง เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เป็นเด็กที่ท่านให้ความรักและวิชาตราบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตท่าน
ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป เหมือนดังท่านหวังไว้เสมอ
ข้าสัญญา