“ฝันนั้นกลับมาอีกแล้ว 

ความฝันที่มีพ่อกับนีน่าอยู่ด้วย แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นต่อหน้าฉันเอง

นีน่าเป็นคนรับใช้ของเรา เธอเป็นคนสวย ผิวเธอเป็นสีแทน เธอพูดอังกฤษได้ไม่มาก แต่นั่นไม่จำเป็น
เพราะเธอมีหน้าที่ทำความสะอาดบ้าน ทำความสะอาดคลินิกของพ่อ แค่ฟังคำสั่งออก ทำตามได้ก็พอ
ฉันชอบนีน่า ชอบตาสีดำกลมโต ชอบเวลาเธอยิ้ม เธอใจดีกับฉัน เธอตามใจฉัน แต่เธอเป็นของพ่อ
ฉันเห็นพ่อจูบนีน่าเหมือนที่พ่อจูบแม่ เธอยิ้มให้พ่อ เธอชอบพ่อ เธอไม่เคยห้ามไม่ให้พ่อเข้าไปในห้องเธอ
ฉันชอบนีน่า แต่ฉันไม่อยากได้เธอเป็นแม่ ไม่อยากให้พ่อแต่งงานกับเธอ และฉันรู้ว่า พ่อคิดแบบเดียวกัน


ความจริงที่เกิดขึ้นและเป็นความฝันที่ย้อนกลับมาหาฉันคืนแล้ว คืนเล่า เกิดขึ้นที่ห้องใต้ดินของบ้าน
ปกติ พ่อไม่ให้ใครไปยุ่งและล็อกกุญแจเอาไว้ แต่ในวันนั้น พ่อดูรีบร้อนจนลืม ฉันเลยแอบเข้าไปข้างใน
ในห้องใต้ดิน ไม่มีอะไรมากไปกว่าเตียงเก่า ๆ เครื่องใช้ในบ้าน อุปกรณ์ทำสวน และผ้ายางเก่า ๆ ปูพื้น


ฉันเข้าไปหลบอยู่ในตู้ไม้อับ ๆ 

เมื่อได้ยินเสียงของพ่อกับนีน่าเดินลงบันไดมายังห้องใต้ดิน พ่อเงียบแต่เธอหัวเราะ
รอยแยกระหว่างบานประตูตู้กว้างพอที่ฉันจะมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอก

ภาพที่เห็นทำให้หัวใจฉันเต้นแรง


นีน่ากับพ่อถอดเสื้อผ้าออก เธอนอนลงบนเตียงในขณะที่พ่อขึ้นไปอยู่ข้างบนตัวของเธอ
ฉันเห็นภาพ ฉันได้ยินเสียงของความเคลื่อนไหว ได้ยินเสียงของพ่อกับเธอที่แปลกประหลาดกว่าทุกวัน
มันน่าตกใจ แต่ก็น่าตื่นเต้นไปในเวลาเดียวกัน ฉันเอามือปิดปากไม่ให้ตัวเองเผลอร้องให้พวกเขารู้ตัว
ความร้อนแล่นไปทั่วตัวของฉัน ช่องท้องปั่นป่วน และปวดหนึบที่ระหว่างขาในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน


เสียงกรีดร้องของนีน่า เสียงที่เธอเรียกชื่อของพ่อ เสียงหายใจของพ่อที่กระชั้นขึ้น หยุดชะงักกะทันหัน

ฉันได้ยินเสียงสำลัก เหมือนคนจมน้ำ นั่นเป็นเสียงของนีน่า เสียงของพ่อหายไปเหลือแต่เสียงคำราม
ฉันเห็นขาสีแทนของเธอขยับไปมา ก่อนที่ขาคู่นั้นจะหยุดนิ่ง ตกลงกับเตียง เสียงของเธอก็หายไปด้วย
เธอหยุดเคลื่อนไหว แต่พ่อยังไม่หยุด พ่อยังขยับตัวอยู่บนร่างของเธออีกพักหนึ่ง หยุด แล้วถอนใจเฮือก


ทุกอย่างเงียบไปหมด มีแค่เสียงหอบของพ่อ ฉันต้องกลั้นหายใจ และเอามือปิดปากของตัวเองแน่นขึ้น
เมื่อพ่อขยับตัว ผลักนีน่าลงมาจากเตียง เธอหล่นลงกระแทกพื้นปูผ้ายาง เหมือนตุ๊กตาที่ไม่เคลื่อนไหว
ดวงตากลมโตสีดำที่ฉันเคยชอบเบิกกว้าง ริมฝีปากเธอเผยออ้า เมื่อพ่อตามลงมาพลิกตัวเธอนอนหงาย

“เธออยากมีความสุข อยากแต่งงาน อยากมีลูกกับฉันใช่ไหม” พ่อยิ้มและพูดกับเธอ 

“หลับฝันให้พอนะ ที่รัก” 

ฉันได้ยินเสียงพ่อหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่ร่างเปลือยของพ่อจะเดินไปหยิบขวานที่มุมห้องกลับมาที่เธอนอน
เวลานั้น พ่อกลับเป็นคนใจเย็นเหมือนเดิม พ่อยิ้มและฮัมเพลงเบา ๆ เหมือนทุกครั้งที่พ่อกำลังสบายใจ

เพลงนั้น... เป็นเพลงอะไรนะ... 

เหมือนจะเป็น Heart like a Wheel ของเคทกับแอนนา แมคการิเกิลใช่ไหม

They say that death is a tragedy
It comes once and it's over
But my only wish is for that deep dark abyss
Cause what's the use of living with no true lover

And it's only love, and it's only love
That can wreck a human being and turn him inside out 

ในความจริงและในความฝัน 

พ่อหยุดฮัมเพลง กระชับขวานกับมือในท่าเหมือนกำลังจะเหวี่ยงขวานเพื่อผ่าฟืน
นาทีที่ขวานของพ่อจามลงกลางตัวของนีน่า ฉันรู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง 

จากนั้น โลกก็ดับวูบไปชั่วขณะ

เมื่อฉันคืนสติ ฉันรู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่กางเกง เหมือนทุกครั้งที่ฉันตื่นจากฝัน 

ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่า ของเหลวนั้นคืออะไร

พฤศจิกายน 201X


“นีลคือชื่อของเขาสินะ ถ้าฉันจำไม่ผิด... 

เราเคยพบกันอยู่หลายครั้ง แต่ก่อนหน้านั้น เขาไม่น่าสนใจแบบนี้

ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาสวยงามเหลือเกิน สวยเหมือนตาของนีน่า และทำให้ฉันคิดถึงเธอ
นีลมีแววตาเหมือนกันกับนีน่าตอนที่เขาพูดถึงคนที่เขาหลงรัก แต่ไม่มีโอกาสสานต่อ ไม่รู้จักกันแม้แต่ชื่อ
ดวงตาของเขา รอยยิ้มของเขา ท่าทางเขินอายของเขาเวลาฉันถามและทำท่าสนใจฟังเรื่องคนคนนั้น


นีลอยากนอนกับผู้ชายคนนั้น อยากคบกับเขา อยากอยู่กับเขา เหมือนที่นีน่าเคยอยากอยู่กับพ่อของฉัน
เขากำลังมีความรัก แต่เป็นความรักที่ไม่มีวันสมหวัง เพราะมันเป็นไปไม่ได้ นอกจากในความฝัน

ตอนนั้นเอง ฉันเริ่มคิดอะไรบางอย่างออก และฉันรู้ว่า มันเป็นวิธีการที่จะช่วยเหลือให้เขาสมหวัง


พ่อเคยบอกนีน่าว่าอะไรนะ... ‘เธออยากมีความสุข อยากแต่งงานใช่ไหม... หลับฝันให้พอนะ’
แล้วพ่อก็ช่วยให้นีน่าหลับฝันไปตลอดกาลโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีก แล้วพาเธอออกไปนอนท่ามกลางดวงดาว

คิดถูกจริง ๆ ที่นัดนีลให้มาเจอกันพรุ่งนี้... ฉันจะได้ช่วยเขาให้สมหวังกับคนที่เขารักแบบที่พ่อช่วยนีน่า


ไม่หรอก ฉันไม่คิดจะมีเซ็กซ์กับเขาเหมือนกับที่พ่อทำกับกับนีน่า เพราะเขาไม่อยากมีเซ็กซ์กับฉัน
เรื่องแบบนี้บังคับใจกันไม่ได้หรอก แต่ฉันจะทำให้เขาหลับฝันดี และพาเขาไปที่ที่เขาเคยเจอคนที่ชอบ


ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว... ระหว่างที่นีลหลับฝันดี ความฝันหลายสิบปีของฉันก็จะเป็นความจริง”




พฤศจิกายน 201X


“คอนสแตนติน่าที่น่าสงสาร... ฉันจำได้ว่า เธอเคยเป็นผู้หญิงที่มีรอยยิ้มสดใสที่สุดที่ฉันเคยเห็น
เธอเป็นคนน่ารัก เธออ่อนหวาน เธอทำให้ฉันนึกถึงรอยยิ้มของนีน่า ตอนที่นีน่ากำลังมีความรัก
แต่น่าเสียดายเหลือเกิน ที่คราวนี้ที่เราพบกัน เธอกลายเป็นคนโศกเศร้าเพราะความรัก


มันเป็นเรื่องยากจริง ๆ นั่นละ ที่ต้องเลือกระหว่างอนาคตทางการศึกษากับชีวิตครอบครัว
ฉันรู้ว่าเธอทำงานหนักและพยายามที่จะทำให้ความรักทั้งสองเรื่องของเธอสมดุลกัน


‘ฉันเคยรู้สึกว่า อยากหลับไปเรื่อย ๆ ไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้อีกแล้ว’
คอนสแตนติน่าบอกกับฉันอย่างนั้น และยอมให้ฉันโอบกอดเธอเอาไว้ เธอไว้ใจฉันเช่นเคย
และเพื่อตอบแทนความไว้ใจ และทำให้รอยยิ้มของเธอกลับคืนมา ฉันจะเป็นคนช่วยเธอเอง”





พฤศจิกายน 201X

“ฉันอยากลองทำกับคอนสแตนติน่าเหมือนกับที่พ่อทำกับนีน่า แต่มันเสี่ยงเกินไปหน่อย
ถึงจะไม่ได้ลองทำ ก็ช่างมันเถอะ ฉันมีความสุขดีอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่า เธอจะไม่สุขสักเท่าไหร่
ให้ตายสิ ฉันคงทำพลาดไปหน่อย เธอเลยไม่ยิ้ม หรือไม่อย่างนั้น เธอคงฝันร้ายแทนที่จะฝันดี

แต่ไม่เป็นไร... ไม่มีปัญหาหรอกนะ คอนสแตนติน่าที่รัก... ฉันมีวิธีที่จะทำให้เธอยิ้มได้ก็แล้วกัน”





พฤศจิกายน 201X

“พวกตำรวจพบเธอแล้ว และอีกไม่นาน พวกเขาคงจะรู้ว่า เธอเป็นใคร เหมือนกันตอนที่เจอนีล
ไอ้พวกโง่ทั้งหลาย ทั้งที่หลักฐานอยู่ใกล้แค่เอื้อม พวกมันยังใช้เวลางมหากันเป็นวัน ๆ ถึงได้เจอ
แบบนี้นี่เอง พวกตำรวจถึงได้หาหลักฐานที่สาวมาถึงตัวพ่อของฉันไม่เจอ จนวันที่พ่อป่วยตายไป

เคยคิดว่า ตำรวจสมัยใหม่จะทำงานได้เร็วกว่าตำรวจสมัยเก่าซะอีก ท่าทางฉันจะคิดผิดไปเสียแล้ว
ตอนที่พวกมันทำงานกัน ฉันก็ยืนปะปนอยู่กับผู้คนแถวนั้น แต่พวกมันยังไม่รู้ว่า คนที่มันตามหาอยู่ไหน
ความรู้สึกตอนที่ตำรวจเดินเฉียดหน้าไปนี่ตื่นเต้นดีเป็นบ้า เหมือนตอนซ่อนอยู่ในตู้ในห้องใต้ดินไม่มีผิด

แต่ความรู้สึกที่ว่าก็ยังไม่เท่ากับตอนที่ฉันได้สบตากับชายหนุ่มคนนั้น... ฉันอยากรู้จักเขาเหลือเกิน
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นของเขาเป็นดวงตาของคนมีความรักและกำลังสับสนกับความรัก 

ฉันน่าจะช่วยเขาได้”

To be continued >>> Day 12 - 13: Lies and Lullaby