“กรุณาเปิดประตูให้เราด้วย เรามีเรื่องที่ต้องการขอความร่วมมือจากคุณเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้น”


ตำรวจนครบาลลอนดอน แม้จะเป็นตำรวจในทีมสืบสวนคดีฆาตกรรมอย่างเรา ก็ไม่มีอำนาจพกปืน
การเข้าจับกุมคนร้ายที่มีอาวุธหรือผู้ก่อการร้าย หรือกรณีอื่น ๆ ที่จำเป็นต้องใช้อาวุธในการควบคุม
ต้องอาศัยเจ้าหน้าที่ SCO19 หรือ หน่วยปฏิบัติการพิเศษติดอาวุธ (Specialist Firearms Command)
นั่นหมายความว่า แผนการทุกอย่างต้องมีการประสานงานภายในและได้รับอนุมัติเรียบร้อยแล้ว


ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ทันทีที่สัญญาณโทรศัพท์ของผมขาดหาย นั่นเป็นสัญญาณให้พีทเตรียมพร้อม
ผมเดินทางมาที่ไบรตันตามลำพัง แต่ไม่ได้หมายความว่า จะไม่มีใครในทีมสืบสวนตามมาทีหลัง


อย่างไรก็ตาม พีทที่เป็นคนรับหน้าคนแรกก็มีความเสี่ยงที่สุด เพราะไม่อาจรู้ว่า คนในบ้านมีอาวุธหรือไม่
เท่าที่ผมใช้โอกาสที่โอบกอดเขาคลำสำรวจไปตามร่างกายของเขาโดยพยายามไม่ให้ผิดสังเกตมากนัก
วินเซนต์ แอปเปิลบี้ไม่ได้พกปืนหรือมีอาวุธอื่นใด รวมถึงเครื่องช็อกไฟฟ้าที่เขาเคยใช้กับผมมาครั้งหนึ่ง


วินเซนต์มองผมด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม แต่ผมพยายามทำหน้าเหมือนกับผมไม่รู้เรื่องนั้นด้วย


“ดร. แอปเปิลบี้ คู่หูของผม ฮัล... ฮารุ ชิมาดะหายตัวไป และครั้งสุดท้ายมีคนพบเขาอยู่กับคุณ”


“เขาอยู่กับผมนี่ละ” วินเซนต์ตอบกลับไป และหันมาทางผม “ฮารุ คุณเปิดประตูให้เขาหน่อย”
น้ำเสียงของเขาเจือด้วยอารมณ์บางอย่างที่ทำให้ผมไม่อยากจะวางใจนัก แต่ไม่มีทางอื่น


“ให้ผมบอกพีทก่อนเปิดประตูด้วยไหมว่า ผมอยู่ที่นี่กับคุณ และปลอดภัยดี ไม่มีอะไร”
คำถามของผมทำให้เขาหยุดคิดครู่หนึ่ง สายตาของเขาดูหวาดระแวงมากขึ้นกว่าเดิม
แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขากลับมาสบตากับผมด้วยท่าทางที่เป็นปกติ
“ไม่ต้องหรอก แค่เปิดประตูให้เพื่อนของคุณเข้ามาก็พอ ให้เขาเห็นคุณจะได้สบายใจ”


ผมไม่อยากหันหลังให้เขาเลย แต่ถ้าทำอย่างนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเดิมพันเอาไว้อาจล้มเหลว
ผมบอกตัวเองว่า ในเมื่อผมกล้าที่จะเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงอย่างที่ทำอยู่ในตอนนี้แล้ว
และผมใช้ทุกอย่างที่ผมมีเพื่อให้เจ้านายของผมเชื่อว่า คราวนี้เราจะจับฆาตกรตัวจริงได้
ลีโอกับพีทยอมตัดใจและทิ้งความห่วงใยผมเอาไว้ และยอมเชื่อใจว่าผมจะต้องทำสำเร็จ


อีกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น ทุกอย่างก็จะจบ


ผมรับกุญแจบ้านมาจากวินเซนต์ แอปเปิลบี้ และเดินไปที่ประตูเพื่อไขกุญแจที่ล็อกไว้
ตลอดเวลาที่ผมก้าวไปทีประตูโดยพยายามไม่หันหลังกลับหรือเหลือบตามองคนข้างหลัง
เป็นไม่กี่วินาทีที่เหมือนเดินไปตามปากทางสู่นรกนานนับชั่วโมงโดยไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้น


ผมสูดลมหายใจเข้า เสียงกลอนที่คลายล็อก และลูกบิดที่มือของผมหมุนเปิดประตู
ทำให้ผมเกือบเผลอถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก แต่ก็เป็นเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น


ในจังหวะเดียวกับจังหวะที่ผมเปิดประตูรับพีท และผมเห็นหน้าเขาผ่านช่องว่างของประตู
เข็มฉีดยาในมือของวินเซนต์ แอปเปิลบี้ก็แทงทะลุผ่านเสื้อของผมและทิ่มเข้าไปในกล้ามเนื้อที่หลัง
ความรู้สึกเจ็บแปลบเกิดขึ้นอยู่เพียงเสี้ยวนาที ก่อนที่โลกทั้งใบของผมจะหมุนเหมือนใครจับตีลังกา


ความคลื่นไส้วิงเวียนถาโถมเข้าใส่พร้อมกับอาการปั่นป่วนรุนแรงในท้องจนแทบอาเจียน
ผมพยายามหายใจเข้าลึก แต่กลับไม่สามารถหายใจเข้าได้เต็มปอด และมึนงงจนยืนไม่อยู่
สองหูของผมได้ยินเสียงของความวุ่นวายเกิดขึ้นรอบตัว แต่ตาของผมพร่ามัวจนมองไม่เห็น


ก่อนที่สำนึกสุดท้ายจะดับวูบลง สิ่งเดียวที่ผมจดจำได้ และทำให้ผมยิ้มออกมาในที่สุด
คือ เสียงของลีโอ... ไม่ว่าเสียงนั้นจะมาจากลีโอจริง ๆ หรือมาจากเสียงของลีโอในความฝัน
แต่อย่างน้อยที่สุด ถ้าหากผมต้องจากโลกนี้ไป ผมก็ยังมีลีโออยู่ในความทรงจำสุดท้ายของตัวเอง


จะว่าไป วินเซนต์ แอปเปิลบี้ได้ก็ทำตามสัญญาที่เขาให้ไว้กับผมแล้ว...









28. หลงลืม

ผมจำเหตุการณ์หลังจากเปิดประตูรับพีทไม่ได้เลย และหลงลืมเรื่องก่อนหน้าไปบางส่วน
เป็นที่แน่ชัดแล้วว่า ทั้งนีลและคอนสแตนติน่าเสียชีวิต เพราะได้รับโรฮิปนอลเกินขนาด
ฤทธิ์ของยากดประสาทให้หายใจช้าลง หัวใจทำงานช้าลง และทำให้เกิดอาการหลงลืม
ถ้าหากผมหยุดหายใจหรือหัวใจหยุดเต้นนานเกินไป สมองของผมอาจเสียหาย หรือตายได้


ผมโชคดีที่รอดมาได้ในสภาพ ‘เสียหายเล็กน้อย’... อย่างน้อยก็ตอนนี้ ถ้าไม่มีผลข้างเคียงอะไรอีก


เพราะการฉีดโรฮิปนอลเข้าสู่ร่างกายเป็นวิธีการที่ให้ผลรุนแรงกว่าการกิน
และไม่สามารถกำจัดยาที่ตกค้างในร่างกายโดยการทำให้อาเจียนหรือล้างท้อง ทางเดียวที่มี คือ รอ


ผมไม่แน่ใจว่า ผมหมดสติไปนานเท่าไหร่ แต่เท่าที่รู้ ผมอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่สองสามวัน
ก่อนที่สติของผมจะกลับคืนมา ตลอดระยะเวลานั้น ผมได้ยินเสียงของคนที่มาเยี่ยม แต่ไม่แน่ใจว่า
ผมตอบอะไรใครไปบ้าง ผมรู้ว่าพีทกับลีโอและแม่ คนใดคนหนึ่ง จะอยู่ใกล้ ๆ ผมทุกครั้งตอนที่พอรู้ตัว
แต่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า พ่อจะมาอยู่ที่นี่ด้วย พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่ผมรู้ว่าแม่คงบอกหมดแล้ว


ตอนนั้น ผมอยากขอโทษทุกคนมากพอ ๆ กับที่อยากจะขอบคุณ แม้จะรู้ว่าทั้งสองคำนั้นไม่เพียงพอ
แต่สิ่งที่ผมพูดออกมาเป็นคำแรกกลับกลายเป็นการถามทุกคนที่อยู่ที่นั่นว่า วินเซนต์ แอปเปิลบี้อยู่ไหน


พีทเลิกคิ้วมองผมอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ลีโออุตส่าห์วิ่งมาจากภาควิชาแต่กลับได้ยินผมถามหาคนอื่น
แต่แล้วเขาก็หัวเราะออกมา เช่นเดียวกับแม่ของผมที่ยิ้มกว้างทั้ง ๆ ที่น้ำตาไหล และจับมือของพ่อไว้แน่น
แม่โบกมือห้ามไม่ให้ผมพูดอะไรต่อ สายตาของแม่ที่มองพ่อไม่เหลือความวิตกกังวลอะไรอีกต่อไปแล้ว
ก่อนที่คำพูดของแม่จะทำให้พ่อที่สงวนท่าทีมาตลอดถึงกับส่ายหน้า แล้วหัวเราะออกมาจนได้


“ฮารุ ลูกรู้ไหม นั่นละ คือสาเหตุที่แม่หย่ากับพ่อ”


และนั่นก็เป็นสาเหตุที่แครอลหย่ากับลีโอ แล้วแต่งงานกับคนที่มีเวลาให้มากกว่า และเข้ากันมากกว่า


มือของลีโอเลื่อนมาจับมือของผมเอาไว้ เราลอบยิ้มให้กันอย่างที่ต่างคนต่างเข้าใจความหมาย
ไม่มีอะไรลงตัวยิ่งกว่าคนบ้างานสองคนที่อยู่ในสายงานเดียวกันมาอยู่ด้วยกันอย่างนี้อีกแล้ว 

To be continued >>>> Day 29-30: Notebook and Death (ตอนจบ)